where is the light?

Where is the light? - Hoofdstuk 7

sorry voor korte hoofdstukjes, heb geen inspiratie x

POV. Christie

Vandaag is het zover. Na een weekje thuis ga ik weer naar school. Omdat ik nog niet goed genoeg braille kan, krijg ik een mp-3 met teksten uit het boek. Voor de rest moet het wel lukken...

'Christie? Kom je? Anders komen we te laat voor school.' 'Jaja, ik kom al.' met een zucht sta ik op. Mama heeft mijn tas ingepakt omdat ik geen idee heb welk boek wel vak is. Ze weten trouwens niet eens dat ik bijna elke avond in bed lig te huilen. Ze weten dat ik het zwaar heb maar ze kunnen het niet  begrijpen hoe moeilijk het is om niks te zien. Een voorbeeldje: 's ochtends komt door mijn raam altijd de zon binnen schijnen en dan keek ik altijd de zonsopgang vanuit mijn raam. Ik kon ook vanuit mijn raam op het dak gaan zitten. Dat deed ik bijna elk weekend. Gewoon mijn deken pakken en op het dak zitten. Nu kan ik alleen die mooie en warme zon voelen en dat is zo anders. Het maakt me nu niet zo veel meer uit terwijl eerst mijn dag niet compleet was zonder zon.

'Christie! Kom je nou, we komen echt te laat hoor.' Mijn broer James brengt me met zijn motor naar school. Nu vind ik 't doodeng om achterop te gaan zitten omdat ik niet zie wat er gebeurt. Ik ga dus liever lopen, maarja, ik heb me verslapen, samsn met het hele gezin dus dan maar zo.

Op school aangekomen voel ik dat mensen naar me kijken. Ik hoor ze fluisteren: 'Zij is blind geworden' of 'zie hoe ze er bij loopt' en ook 'ik vind het zo zielig!' Ik loop snel door. Met James die mij naar binnen begeidt aan de linker kant van mij, omdat mijn rechter arm in het gips zit. Ineens word ik platgeknuffelt. 'L-lucht alsjeblieft' piep ik. Aan de armbanden te voelen die de persoon om heeft merk ik dat het een meisje is. En er is maar 1 meisje dat mij zo platknuffelt. 'Heey Lotte' zeg ik, hopend dat het ook echt Lotte is. 'Hoooojjj Christiee, hoe wist je dat ik het was?'  'Je armbanden voelde ik.' Zeg ik simpel. 'Oja, natuurlijk.' Op dat moment gaat de bel. Gelijk komt angst in me op. Wat nou als school mij niet lukt? Misschien vinden de leraren het niet nodig om mij aandacht te geven, ik hoop echt dat ze begrijpen dat de wereld voor mij nu echt anders in elkaar zit...