where is the light?

Where is the light? - Hoofdstuk 9

POV. Christie

Met een dreun val ik op de grond. Voor de zoveelste keer val ik over iets. 'James?' Roep ik. 'Kun je me overeind helpen? Ik ben gevallen!' Er komt geen antwoord. 'Hallo? Iemand thuis? Kan iemand me helpen?' Ik begin een beetje het gevoel te krijgen alsof er helemaal niemand thuis is. Dan ineens hoor ik een keiharde knal. 'AAAAAAAH' Gil ik.

~~~~~~~

POV. James

'Hahahahahah, James, James, James toch. Hoe kun je nou denken dat ik, je zusje jou nog in mijn levdn zou willen? Hahah, je bent toch niet zo slim als ik dacht. Ik ben dan blind, maar ik kan jouw gedachten zien jongetje. Ik zie wel dat jij mij helemaal niet wil helpen! Je doet het alleen omdat papa en mama dat verwachten. Dat is wel erg egoïstisch, vind je niet? Daarom ga ik je nu je welverdiende straf geven. Mijn wraak is zoet. WHAHAHAHA!!' Ik zie een mes op mij afkomen, ik probeer weg te kruipen en dan... Word ik wakker op de grond en hoor ik iemand heel hard gillen. Snel sta ik op en ren ik naar beneden waar ik Christie zie liggen, op de grond met een dikke bult op haar voorhoofd. 'Wat heb je nu weer uitgehaald?' Vraag ik bezorgd. 'Ik weet het niet. Ik denk dat ik struikelde over mijn eigen voeten. Ik schrok van een bonk net, was jij dat?' 'Uhm, ja. Ik ben uit bed gevallen. Ik had een nachtmerrie, maar dan overdag, hahah.' Waar ging je droom over?' Vraagt Christie. 'Ehm, niks bijzonders hoor. Gewoon...' Antwoordt ik snel. Straks komt ze erachter en dan denkt ze echt dat ik haar niet wil helpen. Dat wil ik juist wel...

~~~~~

POV. Christie

Als James me overeind geholpen heeft, helpt hij me naar mijn slaapkamer. Als ik daar zit bedenk ik me ineens dat mijn schooltas met mp3-speler nog beneden ligt! 'James? Wil je mijn schooltas even halen? Die ligt nog in de gang' Roep ik. 'Jaaa, is goed, wacht even!' Ik maak het mezelf gemakkelijk op mijn bed en zet muziek aan. Er wordt op de deur geklopt. 'Binnen!' Roep ik. De deur gaat open en ik hoor iemand binnen komen. 'Hallo Christie. Ik ben AnneMarie, je psycholoog. Ik  kom je de komende tijd begeleiden. 'Waarom? Denken mijn ouders dat ik niet goed met mijn blind zijn kan omgaan?!' Roep ik gefrustreerd. 'Nee hoor, je ouders willen dat je hulp krijgt. En dat is niet om je te pesten, maar om je te helpen in het dagelijkse leven.' 'Maar, maar, ik heb helemaal geen hulp nodig!' Protesteer ik. ' Mijn familie en vrienden helpen mij al. Dus heb ik geen hulp van u nodig. Dus wilt u nu mijn kamer verlaten? Dankuwel.' Met die woorden laat ik me op mijn rug op m'n bed vallen en langzaam val ik in een diepe slaap...

Als ik wakker word, zie ik dat James mijn tas heeft gebracht. Ik zoek in mijn tas naar mijn mp3-speler en zoek het aan knopje. Als ik die eenmaal gevonden heb zoek ik het gedeelte met de franse woordjes op. Als ik die aangezet heb herhaal ik een voor een de woorden die ik hoor. Zo probeer ik Frans te leren. Als ik het een beetje ken, word er weer op mijn deur geklopt. 'Binnen!' Roep ik. 'Hey, Christie! Ik dacht ik kom even langs om te kijken hoe het met je gaat.' Aan deze oude krakerige stem hoor ik dat het onze buurvrouw is. Vroeger paste ze altijd op mij en James en soms gaan we nog met haar uit eten. 'Hallo, buurvrouw, het gaat best  goed met mij hoor. Afgezien van het feit dat ik hartstikke blind ben gaat het goed.' Zeg ik sarcastisch. 'Ik wil niet vervelend doen, maar wilt u weg gaan? Ik moet nog Frans leren.' Zeg ik bot. 'Uuh, ow, jahoor. Dag Christie.' Met die woorden sluit de buurvrouw de deur. Als ik eenmaal zeker weet dat ze weg is, laat ik mijn tranen de vrije loop. Elke keer als ik het woord 'blind' zelf zeg of hoor, breekt er elke keer een klein stukje van mij af. Ik ben gewoon niet compleet zonder dat ik kan zien. Ik doe mezelf wel vrolijk voor, maar ik ben totaal iemand anders geworden aan de binnenkant. Maar dat hoeft niemand te weten...