Year 3000 | ✓

Day 9

Pumunta ako sa unit kung saan ako nagising from day 1. Dito lang sa silid na to ako makakabalik sa year 2020.

I remember everything that the universe told me, para ako makabalik I need to be here before 12 midnight in the 10th day. Bukas na iyon, at hindi ko na maiintay ang bukas para lang makabalik. I need to be back NOW!

“Universe! Gusto ko nang bumalik! Ayaw ko na dito!!” - I shouted in frustrations, hoping that the Universe will have an immediate response.

Walang sumagot.

“Universe! Don't be unfair! Ayaw ko na dito! I want to be back to year 2020 as soon as possible! Please naman oh!” - sigaw ko ulit, I don't know what to feel. Everything felt so wrong. Ang bigat sa dibdib ng mga pangyayari. “Universe! utang na loob, ayaw ko na dito.” - I said with a crack voice. Di ko na nakayanan ang stress kaya nag break down na ako. I can't win this unfair battle.

Bakit ba ako napunta sa sitwasyon na to? If I only got contented of my old life, edi sana everything is still fine.

Cassie...

Napatigil ako sa paghikbi ng makarinig ng isang pamilyar na boses. It was the universe.

“Universe please..” - I whispered.

You want to go back now, aren't you?

“Yes.. yes.. please pabalikin mo na ako ngayon. I'm begging you.” - I know I sound desperate from what I've said but, I fvckin really want to go back now.

Ohh, poor little Cassie.

Di ako sumagot. I don't know what to answer. I feel blank. Lahat ng nasa isip ko ay ang kagustuhang maka-alis na.

Don't you want to be in this world?

“No... I want my old life and die there.” - Pikit-mata kong sagot. I can feel my eyes swollen dahil sa walang humpay na pag-iyak. All I can do is to cry hanggang sa maawa si universe at pabalikin na ako.

You really think I will let you go back to your old life?

Napatigil ako sa sinabi ni Universe.

“W-what?” - kunot noo kong tanong.

Biglang nag-iba ang boses niya. The universe sounds so creepy. I can't resist to have a goosebumps..

Ibang-iba ang tono ng boses niya. I can sense a tone of pagbabanta.

Tumayo ako para mag protesta pero biglang may kumislap na liwanag na naging dahilan ng pagpikit ko.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman, nakakahilo. Para akong lumulutang habang umiikot.

Ito naba to? Babalik naba ako?

Habang tumatagal ay parang papabilis ng papabilis ang pag-ikot ko, then...

I fell.

Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko habang dahan-dahang tumatayo. Napadaing ako sa sakit na naramdaman ko sa aking balakang. Nahulog nga ako.

Inikot ko ang paningin ko, halos lahat ng nakikita ko ay kadiliman at mga mumunting ilaw na kumikislap na parang bituin. Asan ako?

I feel like I am in the outer space.

“Universe! Where am I?!” - I shouted. Nag-echo ang boses ko pero wala akong narinig na sagot mula sa universe.

I was not able to move. Halos wala akong ibang makita.

And there I felt something from my body. I can't describe it, all I just know is that, It's really painful! Para akong napapaso.

“What's happening?” - I murmured.

Unti-unting umiilaw ang mga bahagi ng katawan ko habang papainit ng papainit ang nararamdaman ko.

Cassie..

“Universe, what's happening to me?” - I groaned. Para akong nalalapnos sa sobrang init.

Can you see those shimmering stars? They are the people I've collected all throughout the years. And now, you're going to become one of them.

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. What does it mean? I'm going to become a star? How is this even possible?

Napasigaw ako ng malakas habang nilalamon na ang katawan ko ng liwanag.

All I can hear was the maniacal laugh of the universe and the noises I'm making because of pain.

And there, everything went black.

to be continued..