come out and play

1.

Ένιωσα το φως του ηλίου στα μάτια μου, ανοίγοντάς τα σιγά-σιγά, μετανιώνοντάς το αμέσως. Ο ύπνος είναι τόσο ωραίος. Νιώθω σαν να χάνομαι από την πραγματικότητα, σε ένα μέρος που με απομακρύνει από την απαισιοδοξία και τις ανησυχίες μου. Ένα συναίσθημα αρκετά όμορφο, σε βαθμό που με κάνει να εύχομαι να ήταν έτσι και η πραγματικότητα.

Δεν γίνεται, βέβαια, να αγνοήσω το γεγονός ότι υπάρχουν οι εφιάλτες. Είναι αυτοί που διαγραφούν κάθε θετικό συναίσθημα, αφήνοντάς με σε μια κατάσταση απόλυτου τρόμου, πόνου, ακόμα και πνιγμού. Τόσο λογικό, αν το δει κανείς από άλλη προοπτική. Τίποτα δεν μπορεί να είναι απόλυτα καλό, πάντα υπάρχει και το κακό που τα καταστρέφει όλα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι η ζωή και δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι για να το αλλάξουμε αυτό.

Γι' αυτό λοιπόν αποδεχόμαστε κάθε στιγμή, κάθε συναίσθημα έτσι ακριβώς όπως είναι. Εξάλλου, όσο περίεργο και αν μας φαίνεται ακόμα και τα αρνητικά συναισθήματα μπορούν να μας φανούν χρήσιμα. Πώς θα μπορούσαμε να αντισταθούμε στις απειλές χωρίς τον φόβο ή τον θυμό; Πώς θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την αξία της ευτυχίας χωρίς λίγη στενοχώρια;

Όσο και να ισχύουν όμως όλα αυτά, κάποιες φορές εύχομαι να υπήρχε ένας διακόπτης στο μυαλό μου, που θα με έκανε να σταματήσω να νιώθω τόσο έντονα, έστω και για μια στιγμή να μπορέσω να απολαύσω το γαλήνιο συναίσθημα -σαν αυτό του ύπνου- στη ζωή μου, τελείως ξέγνοιαστη.

Μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισα πως το καλύτερο θα ήταν να σηκωθώ από το κρεβάτι, πριν πέσω στην «παγίδα» των ίδιων μου των σκέψεων, μια μαύρη τρύπα, στην οποία θα μπορούσε κανείς να πέφτει ώρες πριν αρχίσει να αντικρύζει το λευκό φως στο τέλος.

Με μια γρήγορη ματιά στο ρολόι στον απέναντι τοίχο αποφάσισα ότι ο χρόνος μου ήταν αρκετός για να κάνω μια γρήγορη επίσκεψη στην αγαπημένη μου καφετέρια στο δρόμο για το σχολείο. Αν και η σημερινή μέρα ήταν ηλιόλουστη, κάτι ασυνήθιστο δεδομένου ότι ήμασταν κυριολεκτικά στην καρδιά του χειμώνα, η μικρή καφετέρια είχε πάντα την πιο ζέστη και φιλόξενη ατμόσφαιρα.

Όταν βρισκόμουν εκεί η έντονη μυρωδιά του καφέ και τα χρώματα από τις διακοσμήσεις τριγύρω, αν και δεν ταίριαζαν απόλυτα με την αισθητική μου, με έκαναν να νιώθω ένα έντονο συναίσθημα άνεσης. Γι' αυτό λοιπόν, πήγαινα εκεί αρκετά συχνά και καθόμουν στο αγαπημένο μου τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο, χαζεύοντας τα αυτοκίνητα που περνάνε. Εκεί έβρισκα και την περισσότερη έμπνευση για την αγαπημένη μου ασχολία, την τέχνη.