come out and play

2.

Ξεκλείδωσα αργά την πόρτα του σπιτιού μου, η μόνη σκέψη που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν το πόσο ήθελα να κλειστώ στο δωμάτιό μου χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω σε άλλο άνθρωπο μέχρι το τέλος της ημέρας.

Και έτσι έγινε. Μέχρι να φανεί στο οπτικό μου πεδίο η γνώριμη πόρτα του δωματίου μου, τα βήματά μου στο έδαφος ήταν τόσο προσεκτικά, σαν να πατούσα πάνω σε επικίνδυνα εύθραυστο γυαλί.

Ώρες ώρες έτσι φαντάζομαι και τον εαυτό μου. Σκληρή στην όψη, με σκούρα καστανά μαλλιά, σχεδόν μέχρι τους ώμους, και μάτια μονίμως κουρασμένα, όμως το γαλάζιο χρώμα τους τόσο ανοιχτό, που θα μπορούσε να είναι και διαφανές, καθώς με ένα γρήγορο βλέμμα ο καθένας θα μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι έχω στο μυαλό μου.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο πάντα μισούσα την οπτική επαφή. Πάντα έδινε στους άλλους την ευκαιρία να με «διαβάσουν» και να βουτήξουν στον βυθό των σκέψεών μου, πάντα όμως βιάζονταν να βγουν στην επιφάνεια για μια δόση οξυγόνου, καθώς η άβυσσος που συναντούσαν ήταν αποπνικτική. Όμως δεν μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν ότι εγώ αδυνατώ να βρω έξοδο.

Ίσως για αυτό η σχέση μου με την μητέρα μου είναι τόσο παράξενη. Καμία από τις δυο μας δεν μπορεί να καταλάβει την άλλη. Είναι πάντα τόσο θετική, με ένα μόνιμο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό της και εγώ είμαι το αντίθετο. Τελείως απαισιόδοξη, με συναισθήματα που αλλάζουν συνεχώς.

Η επικοινωνία μας είναι πάντα δύσκολη, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι νοιαζόμαστε η μια για την άλλη. Δεν είναι βέβαια το πρώτο άτομο στο οποίο πηγαίνω για οποίο πρόβλημα μου παρουσιαστεί, αλλά ξέρω ότι στις σπάνιες περιπτώσεις που θα το κάνω, θα με βοηθήσει να το λύσω.

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν τη στιγμή που αντίκρισα το δωμάτιό μου. Είχα ξεχάσει τελείως την κατάσταση στην οποία το είχα αφήσει φεύγοντας το πρωί. Έτσι, αποφάσισα να μαζέψω ό,τι μπορούσα, γνωρίζοντας πολύ καλα ότι αν δεν ήταν τακτοποιημένο, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω κάτι παραγωγικό εκείνη τη μέρα.

Αφού τελείωσα, το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω στην συνάντηση με την κοπέλα στην πλατεία. Άνοιξα τον υπολογιστή και πληκτρολόγησα τον τίτλο του τραγουδιού που έπαιζε, η γνώριμη πλέον μελωδία του μου έδωσε έμπνευση και επιθυμία να δημιουργήσω.

Έπιασα ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι και άφησα το χέρι μου ελεύθερο, κάνοντας αυτό που ήξερα καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.