come out and play

3.

Η ώρα περνάει πολύ γρήγορα όταν κάνω πράγματα που αγαπώ. Αλλά αυτή την φορά ήταν διαφορετικά.

Ίσως φταίει το γεγονός ότι το άγχος μου με έκανε να τσεκάρω την ώρα στο κινητό μου κάθε λίγα λεπτά ή το ότι δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ σε αυτό που έκανα.

Και πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό, όταν ο Παύλος ήταν τόσο κοντά μου;

Τι θα του πω; Πώς θα του συμπεριφερθώ για να είναι εύκολο για εκείνον να μου μιλήσει εύκολα; Αν πω κάτι και τον κάνω να νιώσει άβολα; Ξέρω ότι δεν τα πάει πολύ καλά με τους ανθρώπους, αν και φαίνεται αρκετά άνετος με τους πελάτες της καφετέριας.

Άνοιξα το κινητό μου για ακόμα μια φορά.

16:27

«Με άφησαν να σχολάσω νωρίτερα. Σε πειράζει να φύγουμε τώρα;», άκουσα μια γνώριμη φωνή και κοίταξα μέσα από τις βλεφαρίδες μου. Αν και ήξερα ποιος ήταν, ξαφνιάστηκα όταν είδα ένα ζευγάρι καστανοπράσινα μάτια εστιασμένα πάνω μου.

«Ναι, ναι φυσικά!», απάντησα προσπαθώντας να φανώ όσο το δυνατόν πιο ήρεμη. Γιατί με μια γρήγορη μάτια σε εκείνον κατάλαβα αμέσως ότι ίσως ήταν περισσότερο αγχωμένος από ότι εγώ.

«Πάμε λοιπόν!», χαμογέλασε και δεν μπόρεσα να μην κάνω το ίδιο. Με βοήθησε να μαζέψω τα πράγματά μου και βγήκαμε έξω από το μαγαζί.

Περπάτησα λίγο πιο γρήγορα, για να συντονίσω το βήμα μου με το δικό του. «Τι άλλο κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο;», ρώτησε και με κοίταξε, κοιτάζοντας αμέσως μπροστά μόλις τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. «Εκτός από την ζωγραφική, δεν κάνω τίποτα άλλο. Αν και παλιότερα έκανα λίγο μπαλέτο.», απάντησα. «Σοβαρά; Τι σε έκανε να σταματήσεις;», ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον. «Ένιωθα λίγο εκτός.», απάντησα χωρίς καθόλου συναίσθημα στην φωνή μου.

Και το εννοούσα. Έκανα μπαλέτο για περίπου εννιά χρόνια, αλλά σταμάτησα δύο χρόνια πριν. Ενώ ήμουν παρά πολύ καλή, ένιωθα ότι δεν ήμουν μέλος της ομάδας. Και απλά τα παράτησα.

«Σε καταλαβαίνω. Παίζω μπασκετ σε μια ομάδα, όμως νιώθω ακριβώς όπως ένιωθες εσύ. Σαν να μην ανήκω. Έχω μόνο έναν φίλο από εκεί, και είναι ο μόνος λόγος που δεν τα έχω παρατήσει ακόμα.», είπε με το βλέμμα του στραμμένο στο πεζοδρόμιο. «Τώρα έχεις δύο.», του χαμογέλασα και τον χτύπησα απαλά με τον αγκώνα μου. «Εγώ και εσύ εναντίον της κοινωνίας, ε;», χαμογέλασε. «Για πάντα απροσάρμοστοι!», γέλασα σιγά.