come out and play

6.

Η ώρα ήταν 18:55 και μόλις είχα φτάσει στο μέρος συνάντησής μας. Μπήκα μέσα και κοίταξα τριγύρω. Τα χρώματα ήταν πλέον μουντά και οι μυρωδιές λιγότερο έντονες. Το ζεστό κλίμα της καφετέριας είχε χαθεί και η αγωνία άρχισε να καταλαμβάνει το μυαλό μου.

Γιατί γύρισε μετά από τόσα χρονια; Γιατί πιστεύει ότι θα αλλάξω γνώμη για εκείνον;

Έκατσα στο γνωστό τραπέζι και κοίταξα το κινητό μου. Θα έπρεπε να είχε έρθει ήδη.

- -

19:02

Η πόρτα άνοιξε και η ατμόσφαιρα του δωματίου έγινε βαριά μόλις έκανε αισθητή την παρουσία του. Μου χαμογέλασε και κάθισε δίπλα μου, το σώμα μου μαζεύτηκε μηχανικά. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να είμαι κοντά στον άνθρωπο που ήταν μακριά μου όταν τον χρειαζόμουν περισσότερο. Και όταν επιτέλους συνήθισα την απουσία του, γύρισε πίσω χωρίς να ενημερώσει κανέναν και είχε την απαίτηση να πάω μαζί του σε μια ξένη πόλη.

Δεν μπορούσα να το δεχτώ.

«Νομίζω ότι είναι καιρός να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση. Δεν θέλω να πιστεύεις ότι είμαι ένα τέρας. Δεν ήταν δίκη μου επιλογή να φύγω από κοντά σας», ο μπαμπάς πήρε τον λόγο.

Τον άφησα να συνεχίσει με ένα μικρό νεύμα.

«Η αλήθεια είναι ότι είχα δανειστεί πολλα χρήματα για να ιδρύσω την επιχείρησή μας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να συντηρήσω την οικογένειά μας με την παλιά μου δουλειά, δεν ήταν αρκετό το εισόδημα. Απλώς ήθελα να έχετε μια καλή ζωή. Και στην προσπάθειά μου να το κάνω αυτό, έκανα πολλα λάθη και έχασα την εκτίμησή σας. Και λυπάμαι πολύ για αυτό».

Κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη του έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται όλο και πιο πολύ. Δεν είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τη λέξη «μας». Τα λόγια του δεν με συγκίνησαν καθόλου.

«Έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι, λόγω της δουλειάς. Η μητέρα σου πίστευε ότι της ελεγα ψέματα για τις υπερωρίες και ότι ήμουν με άλλες γυναίκες. Αυτό διέλυσε σταδιακά τη σχέση μας, όμως, Δέσποινα, πρέπει να σου πω κάτι και να θέλω με πιστέψεις», συνέχισε τον μονόλογό του και κέρδισε την προσοχή μου με την τελευταία πρόταση.

«Ακούω», τον διαβεβαίωσα και πήρε μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσει.

«Δεν απάτησα ποτέ την μητέρα σου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος μαζί της. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση, όσο και αν προσπαθώ», τα μάτια του ήταν πλέον κόκκινα και σταγόνες κυλούσαν στα μάγουλά του.

Δεν τον είχα κοντά μου όλη μου τη ζωή, αλλά δεν τον είχα δει ποτέ να κλαίει. Πάντα ήταν σοβαρός και δεν φανέρωνε ποτέ τα συναισθήματά του.

Δεν μπορούσα να τον κοιτάω στα μάτια ενώ ήταν σε αυτή την κατάσταση.

Είδε την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς μου και ίσιωσε την πλάτη του, έπιασε μια χαρτοπετσέτα και σκούπισε απαλά τα μάτια του.

Ξαφνιαστήκαμε και οι δυο από μια γνώριμη για εμένα παρουσία. «Έχετε αποφασίσει;», η ερώτηση ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά μου και ένιωσα ότι μπορούσα να αναπνεύσω ξανά ελεύθερα.

Κοίταξα μέσα στα μάτια του, το πράσινο και το μελί πάλευαν για το ποιο από τα δυο θα κυριαρχήσει και ένιωσα το μέσα μου να ηρεμεί, ο πράος τόνος της φωνής του έκανε ελαφρύτερη την ατμόσφαιρα και μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω.

Δώσαμε τις παραγγελίες μας και ανταλλάξαμε δυο χαμόγελα. Άρχισα επιτέλους να νιώθω καλύτερα, η συνείδηση μου καθαρότερη και το μυαλό μου λιγότερο θολωμένο. Δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να έχει τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μου. Ο Παύλος όμως είναι η εξαίρεση και είμαι ευγνώμων που τον έχω στη ζωή μου, έστω και έτσι.

«Σε πιστεύω», ξεστόμισα και τα μάτια του μπαμπά έλαμψαν και ξαναβρήκαν το φως του. «Εκτιμώ το γεγονός ότι είσαι αληθινός μαζί μου. Και ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να αναπληρώσουμε τα 6,5 χρονια που δεν ήσουν εδώ. Όμως δεν μπορώ να έρθω μαζί σου και ελπίζω να σταματήσουν οι τσακωμοί με τη μαμά και να προσπαθήσετε να αποκτήσετε φιλικές σχέσεις για εμένα και τον Νίκο», ήταν η πρώτη φορά που του μίλησα από τότε που συναντηθήκαμε εδώ.

«Δεν θέλω να σε πιέσω να έρθεις μαζί μου, Δέσποινα. Δυστυχώς η σχέση μου με την μητέρα σου είναι τελείως κατεστραμμένη και δεν θα μπορέσει ποτέ να επιδιορθωθεί, όσο και αν προσπαθώ. Δεν θέλει να ακούσει και δεν δέχεται καμία εξήγηση», απάντησε αμέσως και ξεφυσηξε, στρέφοντας το βλέμμα του χαμηλά.

Παρατήρησα τα χέρια του, τον τρόπο που έτρεμαν νευρικά. Προσπαθούσε να το κρύψει ανεπιτυχώς.

«Ξέρω καλα τι θέλεις να σπουδάσεις και έχω πολλές γνωριμίες στο Dubai. Μπορείς να μπεις σε οποία σχολη θέλεις και θα πληρώσω εγώ. Θέλω πραγματικά το καλύτερο για εσένα και τον αδερφο σου. Συμφώνησε να έρθει μαζί μας, αν δεχτείς και εσυ. Πίστευε ότι θα είναι καλύτερο για εσένα αν τον έχεις κοντά σου. Ακόμα και αν με μισείς, το καταλαβαίνω. Σου ζητάω μόνο να το σκεφτείς, γιατί είναι καλή ευκαιρία για το μέλλον σου», τελείωσε τον μονόλογο, ο οποίος έμοιαζε να διαρκεί ώρες.

Δεν το πιστεύω ότι ο Νίκος είναι διατεθειμένος να παρατήσει τη ζωή του στην Αγγλία, τη σχολη του και την κοπέλα του για να έρθει μαζί μου στο Dubai. Δεν μπορώ να του το κάνω αυτό. Ξέρω ότι αγαπάει αυτό το μέρος. Αν αποφασίσω να δεχτώ την προσφορά του θα το κάνω μόνη μου.