come out and play

4.

Τα λεπτά έγιναν ώρες και οι ώρες έγιναν μέρες. Η επόμενη εβδομάδα πέρασε γρήγορα. Ήμουν τόσο απασχολημένη με το σχολείο και το σχέδιο και δεν είχα χρόνο για να πάω στην καφετέρια που δουλεύει ο Παύλος.

Εκτός, βέβαια, από μια γρήγορη επίσκεψη την Τετάρτη, πριν το σχολείο. Ο Παύλος, όμως δεν ήταν εκεί εκείνη τη μέρα.

Πολλές φορές σκέφτηκα να του στείλω ένα μήνυμα, έστω να τον ρωτήσω πως είναι τα πράγματα. Αλλά κάτι με κρατούσε πίσω. Ίσως είναι καλύτερο να τα πούμε από κοντά.

- -

Η Δευτέρα, όπως άλλωστε όλες οι άλλες Δευτέρες, πέρασε αργά και βασανιστικά. Τόσο αργά, που αποφάσισα να φύγω από το σχολείο νωρίτερα από ότι θα έπρεπε, αν και ήξερα ότι η μητέρα μου είναι αντίθετη με αυτό. Δεν πηγαίνει εκείνη στο σχολείο, όμως. Δεν ξέρει πως είναι.

Βγαίνοντας από την πόρτα του σχολείου, τα πόδια μου μηχανικά άρχισαν να ακολουθούν τον γνωστό δρόμο για το σπίτι. Από το πάρκο.

Με τα ακουστικά στα αυτιά μου, όπως είναι πλέον συνηθισμένο, δεν ένιωσα ότι περπατούσα στους άχαρους δρόμους της Αθήνας, αλλά σε μια ουτοπία, μια πόλη που υπάρχει μόνο στη φαντασία μου. Τόσο ζωντανή, που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τον πιο άδειο άνθρωπο να ξεχειλίσει από αισιοδοξία.

Εκεί καταφεύγω και στις δύσκολες στιγμές. Κρύβομαι στην πόλη μου και ξεχνιέμαι. Με βοηθάει να βρίσκω τη δύναμη να συνεχίσω να προχωράω, ακόμα και με το τεράστιο βάρος της απαισιοδοξίας που κουβαλάω στην πλάτη μου.

Και το κλειδί για την πόλη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η μουσική.

Γιατί η τέχνη είναι μονόδρομος προς το σύμπαν.

- -

Η γνώριμη εικόνα του πάρκου ήρθε στο οπτικό μου πεδίο και με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Και η γνώριμη εικόνα της κοπέλας με την κιθάρα που είχα γνωρίσει εδώ τις προάλλες έκανε το στομάχι μου να σφίξει από τον ενθουσιασμό.

Έπρεπε να το είχα προβλέψει ότι θα επέστρεφε. Έβγαλα βιαστικά τα ακουστικά μου και έκλεισα απαλά τα μάτια μου, ακούγοντας για άλλη μια φορά την μελωδία του τραγουδιού. Το έχω ακούσει πλέον πολλές φορές, που νιώθω ότι έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Όμως όταν ακούγεται από την κιθάρα της, βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Είναι χίλιες φορές καλύτερο έτσι.

Με μια δεύτερη μάτια στο μέρος της κοπέλας, της Αλεξάνδρας αν θυμάμαι καλα, παρατήρησα και κάποια αλλά παιδιά κοντά της. Κρίνοντας από τα πρόσωπά τους, η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι τραγουδούσαν το τραγούδι.