Phone Calls

part 3

Α-Θα σου  πω αλλά σε παρακαλώ δώσε μου τον λόγο σου ότι θα συναντηθούμε.

Ε-Σοβαρά μιλάς;  ούτε που σε ξέρω, με παίρνεις με απόκρυψη και μου ζητάς να βρεθούμε; Συγγνώμη αλλά πρέπει να το κλείσω..!

Α-μααα....

~του έκλεισα απότομα το τηλέφωνο ~

Είχα τρομοκρατηθεί.... εντάξει ακούστηκε φωνή παιδιού στην εφηβεία, αλλά δεν το ρισκάρω. Ποτέ δεν ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί να τον βάζει κάποιος άλλος.

Πήρα κατευθείαν την Έμιλυ τηλέφωνο -ήταν πέντε η ώρα αλλά δεν το θυμόμουν - χτύπησε μια, δυο, τρεις....

Εμ(Εμιλυ)-Ναι..; -ακούστηκε μια κοιμισμένη φωνή-

Ε(εγω)-Έλα δεν θα πιστέψεις τι συνέβη...

Έμ-συγγνωμη ξέρεις τι ώρα είναι;

Ε-πρωι;

Εμ-Ναι..  πέντε..!

Ε-Αχαχαχα συγγνώμη βρε!

Εμ-δεν πειράζει.

Ε-καληνυχτα

Εμ-Καληνυχτα θα σε πάρω αύριο.

Ξάπλωσα στο μαλακό, απαλό κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ..μα όλα γύριζαν στο κεφάλι μου.

Μετά από κάποια ώρα με πήρε ο ύπνος... μέχρι που ξαφνικά άκουσα τον σπαστικό ήχο του κινητού μου να χτυπάει και να δονιζεται ,έτσι ώστε να κουνιέται το κομοδίνο.

Άνοιξα τα μάτια  μου, σηκώθηκα πήρα το κινητό στο χέρι μου και το σήκωσα θυμωμένα χωρίς να δω ποιος ήταν..!

Α-Ελα Λυδία, μην φοβάσαι δεν θα σε φάω, θα σε περιμένω οκτώ η ώρα έξω από το σπίτι σου .

Ε-Ποιος είναι;

Α-Ελα που δεν ξέρεις.

Ε-Ουτε να το σκέφτεσαι δεν σε ξέρω καν.

Α-Πιστεψε με , με ξέρεις. 

Τέλος πάντων θα περιμένω.

~και το εκλεισε~