Özgürlüğün Şarkısı

Bölüm 5

Binbir çeşit organizmanın bulunduğu, yeditepeli güzel şehir...

Fahişeliğin aslında sadece ruhta olduğunu harika şekilde betimleyen ama her defasında namusu iki bacak arasında arayan, çıkışı olmayan bir labirentten farksız, güzel  şehir İstanbul.

Her köşe başında bir hayal kırıklığı bir sevinç var. Tıpkı iki arkadaşın içi gibi, her şeye rağmen umut dolu. Akşam vakti daha bir güzel olan şehirde her sokağa girip hayran oluyordu kızlar, baktıkları yerlere tekrar bakıyor iyice akıllarına kazıyorlardı.

"Kızım bu şehir rüya gibi!" Ellerini çırptı Bahar bunları söylerken. Yorulmamışlardı saatlerce yürümekten. Gün artık kaybolurken  insanların hala balık tutmasına şaşırmışlardı.

"Burası gerçekten çok güzel..." Armina köprüden vapurların ardından bakarken söylemişti bunu, hayranlıkla. Karaköy'e doğru giderlerken hayatları rüya gibi geliyordu, öyle ya ilk defa özgürce dolaşıyorlardı bu dünyanın sokaklarında. Ne yapacaklarını bilmiyorlardı ruhları kaybolmuştu ama onlar zaten kaybettikleri şeyleri arıyorlardı. Bir süre daha yürüdüler ama nereden gideceklerini bilemediler.

"Bahar acaba şu vapurlara binip diğer yakaya mı geçsek?" İskeleyi görünce deniz yolculuğu yapmak istemişti. Bahar arkadaşının baktığı iskeleye baktı. o da istiyordu gitmek zaten her halükarda sokaklarda olacaklardı ne kadar çok gezerlerse o kadar iyiydi. "Olur!" dedi sevinçle. Birlikte iskeleye doğru gittiler, akbil basıp insanların arasına geçtiler. daha önce böyle bir deneyim yaşamamışlardı, ikisi de heyecanlıydı bu yüzden. Sırayla herkes içeri geçtiğinde dışarı oturmak yerine cam kenarında bir yere oturdular, hasta olmak isteyecekleri son şeydi. yol  boyu martıları, onlara hevesle bakan çocukları, simit atan sevgilileri izlediler. Çok bir şey istemiyorlardı aslında sadece sıradan bir hayattı onların sahip olmak istedikleri. Herkes gibi sevdikleriyle birlikte gülmek, eğlenmek, ağlamak...

Vapurdan inip kalabalık insanların arasına karıştılar. Sahil boyu yürüdüler,ne yapacaklardı ay tepeye vurduğunda,bilmiyorlardı. Kayalıklara oturup dalga seslerini dinlediler konuşmadan, büfeden gelen ince bir müzik sesi eşlik ediyordu onlara. Hangi şarkı olduğunu bile bilmiyorlardı. Sadece sözleri çok vuruyordu ama onlar daha aşkı bilmiyorlardı bile... "Aklımda bir tek sen varsın/ ben senden istediğimi kimseye diyemiyorum/ yormadan sormadan seveceğim seni sadem/ gönlüme sarmadan, buna var mı müsaden?"

Şarkının sesi azaldı, Bahar şarkıdan etkilenmiş hatta gözlerini hemen doldurmuştu. "Armi duydun mu şarkının sözlerini? Bende aşık olmak istiyorum." Armina içten bir şekilde gülümseyip arkadaşına sarıldı.
"Canım benim, şarkının sözleri çok güzeldi ama üzelmene gerek yok her şeye aşık olabilirsin. Ben mesela bu şehire aşık oldum, nereye gidersem gideyim bu şehir arkamdan gelecek..." Bahar gülümsedi arkadaşına, bazen olayların hiç düşünemediği tarafını gösterdiği ve bir şekilde hayatında var olduğu için minnet duydu yaratıcıya.

"Biliyor musun, haklısın. Bu şehir çok güzel şu gökyüzünün renklerine bak, şu insanı sarhoş eden etrafına... sanki hayalin içindeyiz ama yaşıyoruz." Armina başını salladı, hayatın onlardan neler alıp neler vereceğini bilmeden izlediler etrafı. Aslında daha yolun en başındaydılar ama onlar sanki yıllardır bu yoldaymış gibi hissediyorlardı.

"A be kızlar siz iç kalkmayı düşünmüyonuz mu? Oturdunuz kaldınız orda, bari bi çiçek miçek alın." Sesle irkilip arkalarına döndüler. Kısa boylu, tıknaz bir kadındı. Elinde çiçek sepeti, kafasına yazma bağlamış ve altında şalvar vardı, tipik bir çingeneydi kadın.

"Aslında çok zaman olmadı, siz neden bizi izlediniz?" Diye sordu Armina, aslında bir an tereddüt etti karşısında ki kadına böyle çıkışmaya ama aynı yerden geldiklerini biliyordu bu yüzden herhangi bir kavga onu korkutmazdı. "Sana ne be kız! Buralar benim ister izlerim ister izlemem," Bahar bir an ayağa kalkıp kadının yanına gitti.