უგრძნობი

თავი 4

  სახლში მივედი თუ არა ჩუმად შევიპარე და წალი გადავივლე , კიდევ ვერ ვიჯერებ, ჩემს თავს რა ხდება, ნუთუ შესაძლებელია შუგა და მე?

ტელეფონზე ესემესი მომივიდა ალბად სოფია, არსად წასვლას არ ვაპირებ...ლოგინისაკენ წავედი და წამოვწექი, ესემესი გავხსნი შუგასგან არის,მისი ფოტო სურათით

-შეგიძლია მოხვიდე სადაც ვარ?

როგორც კი წავიკითხე არც დავფიქრებულვარ, წამოვხტი და მზადება დავიწყე,
კაბა და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი, 

-პეპეტი.. შუგას ხვდები? -მეკითხება ჩემი და გახარებული

-ჩუმად, მშობლებმა თუ იკითხეს, უთხარი სოფისთან ვმეცადინეობ..

-კარგი

-აბა შენ იცი მალე დავბრუნდები...

***

ირგვლივ ძალიან ბევრი ხალხია,თუმცა შუგას ვერსად ვუყურებ...
ყველანი ცეკვავს და ერთ ამბავშია დროა მც გავერთო,

-თუ შეიძლება ერთი ტეკილა,- ვეუბნები ბარმენს.
მთლიან ჭიქას წამში ვსვავ , ჯანდაბა ეს ისეთი სასიამოვნოა.

 ფეხზე წამოვიმართე  და საცეკვავოდ გავემართე

შუგა ზუსტად იმ ადგილას იყო სადაც ფოტო ქონდა გადაღებული,მეორე სართულიზე მოაჯირთან იდგა, თუმცა მე არ შევუმჩნევივარ, 

ისეთი სიმპათიურია, არვიცი როცა მას ვხედავ რაღაც არა ამ ქვეყნიური მემართება 

მუსიკასვყვები და ცეკვას ვიწყებ, თვალებს ვხუჭავ და ამ ცხოვრებას ვეთიშები, უბრრალოდ ვეთიშბი და მორჩა... ყურადღებას არაფერ ვაქცევ 

ვგრძნობ როგორ მეხება ხელი მხარზე, და ნელი მოძრაობით თითებისაკენ მიდის,ხელს მკიდებს და მისკენ ვბრუნდები,