უგრძნობი

თავი 17

ფანჯრიდან უცნაური ხმები ისმოდა, ქუქი ფეხზე წამოდგა და გარეთ გაიხედა, ეტყობოდა რომ საქმე რაღაც ისე ვერ იყო,

-ქუქ რახდება?

-პეპეტი, გარეთ უნდა გავიდე, გთხოვ არ გამოხვიდე, ყველაფერს მოგვიანებით აგიხსნი,- ამბობს და კარებისკენ მიდის, შემდეგ ისევ გამომხედა და კარები მიიხურა.

ფეხზე წამოვდექი და ფანჯრაზე ჩამოფარებული ფარდა ოდნავ გავწიე,დავინახე ქუქი, რომელიც ორი უცნობი მამაკაცისკენ მიდიოდა, თავიდან ყველაფრი ჩვეულებრივად მიდიოდა, როდესაც დავინახე ერთერთმა მამაკაცმა როგორ წაიწია ქუქისკენ ხელით, 

ფანჯარას მოვწყდი და ქვემოთ ჩავედი, თუმცა ქუქი იქ უკვე აღარ დამხვდა,

ირგვლივ სიჩუმე იყო, აღარც მანქანის კვალი, აღარც ქუქი, 

-ქუქ, დავიწყე ყვირილი, თუმცა ხმას არავინ მცემდა, 

სახლში შევბრუნდი, და ტანზე გამოვიცვალე, ოთახში ქუქის ტელეფონი დავინახე, სოფის ნომერი ავკრიბე და ჩქარა ვუთხარი, 

-სოფი, მემგონი ქუქი გაიტაცეს, მე ფანჯრიდან ვუყურებდი ორი პიროვნება როგორ ელაპარაკებოდა და ერთ-ერთმა ხელით როგორ წაიწია, 

-რასამბობ პეპეტი, ორსულად ხარ და დამშვიდი, ემოციებს ნუ აყვები, დამელოდე მალე მოვალ, შეიძლება უბრალოდ რამე სერიოზული მოხდა და ამიტომაც წაიყვანეს, არაფრისგან ყველაფერს ნუ შექმნი.

-ხომ გითხარი მისკენ ხელით წაიწიენ თქო, აუცილებლად უნდა დავრეკო პოლიციაში ვერ დავიცდი,

-პეპეტი ,დამელოდე მანამდე არაფერი მოიმოქმედო.

-კარგი,-ვეუბნები და მობილურს ვთიშავ,

სახლში საშინელი სიჩუმე იყო, შეშინებულმა კიბეები ავირბინე და ოთახში ჩვიკეტე, რამოხდა ვერაფერში გავრკვეულიყავი, ქუქს რომ რამე მოსვლოდა, საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი, 

საკუთარი ფიქრებით ძალიან შორს წავედი, ფანჯარაში სილუეტი შევნიშნე, მგონი ქუქი დაბრუნდა გავიფიქრე და მთელი სისწრაით ჩავირბინე კიბეები, რაც ძალი და ღონე მქონდა მაქსიმუმით მივვარდი კარებს და გაღების თანავე ხელები გავშალე, და ჩავეხუტე, სირბილისგან გული, მთელი ძალით მიცემდა, ვგრძნობდ როგორ ვეკვროდი და ჩემი გული მის მარჯვენა მხარეზე უფრო მთელი გრძნობით აძგერდა,

 მისი სურნელი სულ სხვანაირი იყო, სურნელი რომელიც აქამდე მონატრებული მქონდა ეხლა მთელი ძალით შევიგრძენი, წამში მოვშორდი სხეულს, თუმცა ჩემი გული არ ჩერდებოდა,