Második Világ/texting

MV-1

Burası İkinci Dünya...

Her şeyin değiştiği yer...

Sanal dünya hepimizin içini rahatça dökebildiği tek yerdir. Yaşadıklarımızı, hissettiklerimizi tereddüt etmeden söyleyebildiğimiz tek yer. Eğer anksiyete hastasıysanız beni daha iyi anlarsınız. Markete gitmek, dışarı çıkmak, insanlarla konuşmak ve hatta yürümek bile bazen çok zor bir hal alabiliyor.

Ben bir anksiyete hastasıyım ve yürümeye bile korkuyorum.

Sanki insanların bakışları her an üzerimde, herkes beni izliyor ve ben sanki çok garipmişim gibi hissediyorum.

Her insan farklıdır ama bu bambaşka bir şey...

Boğuluyorsunuz, giydiğiniz kıyafetlerde kaybolmak herkesten uzaklaşmak istiyorsunuz. Kendi dünyanıza çekilmek en çokta.

Benim ikinci bir dünyam var...

Tumblr ve odam.

Odam evet odam. Kendimi kapattığım ve rahat hissettiğim tek yer. Güvendeymişim gibi hissettiğim tek yer.

Beremi daha çok aşağıya çektim,
Kötü hissediyorum...

Bir an önce odama koşmak istiyorum hatta bunu düşündüm.

Eve kadar koşsa mıydım?

Ya insanlar bana bakarsa ve bana gülerlerse?

Ya çok gülünç bir şekilde koşuyorsam?

Panik yaptığım için nefes alışverişlerim değişti.

Sakin ol... Sorun yok. Daha hızlı adımlarla eve yürüdüm.

Anahtar elimde kapıyı açmaya çalışıyordum ama hâlâ panik durumunu atlatamadığım için ellerim titriyordu.

Zor bela kendimi içeri atıp direkt odama geçtim.

Çantamı sırtımdan atıp yatağıma bıraktım kendimi.

Güvende hissediyordum.

Biraz daha öyle bekledikten sonra ayağa kalktım.

Babam ve annem aynı iş yerinde çalışıyorlardı ve genelde eve saat 9'dan önce gelmiyorlardı. Bu duruma alışmıştım. Kendimi doyurabilecek kadar bir şeyler bildiğim için sorun etmiyordum bu durumu.

Pijamalarımı üstüme geçirip dizüstü bilgisayarımı alıp yatağıma geçtim. Ekranı açtım ve tumblr hesabıma giriş yaptım. Öyle çok bilinen iyi bir blogum yoktu. Zaten ben takipçi ve beğeni kasmak için bir şeyler paylaşmıyorum. Kendimi yansıtıyorum ve biri bile bunu görüp seviyorsa bunla gurur duyuyordum.

Tek amacım rahat olabileceğim bir yerlerde olmak.

Anında mesaj kutumun üstünde 1 yazısı belirdi.

Kalbim heyecanla atmaya başladı. İlk anonim değildi ama ben böyleydim işte... Her anonimde heycanlanıyordum.

Anonim sana şunu sordu:

https://youtu.be/PLMwjxxnfXU

Belki bir gün beraber dinleriz, ben gözlerine bakıp"Yüzmeyi gözlerinde öğrendim."derim. Belki...
:")

Donup kaldım öyle dakikalarca ekrana baktım. Sonra da gönderdiği link'e tıklayıp dinlemeye başladım.