Beni Unutma | SasuNaru

Bölüm 2 | Unutulanlar

Bir insanı sevmek, onun zihninde bir türlü huzura erememiş tüm hikâyeleri raflarından çıkartıp, tek tek temize çekmek demektir.

...

"Hatırlayamıyorum." Elini alnına atıp hafifçe ovuşturarak anılarını tazelenmesi için çabalıyor, kendini kasarak daha çok düşünmeye çalışıyordu. "Of..." Fakat yüzü, gözü çökmüş bu gencin zihninde geçmişe dair zerre anı belirmemişti, işte onu daha çok deliye çeviren şey buydu.

Hissettiği boşluk duygusu...

"En iyisi burdan gitmek." Siyah saçlıyla bir daha karşılaşmamak istiyordu, nedenini bilmiyordu fakat tüm istediği bu hastaneden uzaklaşmak. Temiz hava almak için bahçeye çıkmış olmasına rağmen hastane sınırlarında bulunmak kendini berbat hissettiriyordu. Üstelik gece olduğundan fazlasıyla yorgundu, az önce uyanmış olması tekrar uyumayacağı anlamına gelmiyor, bir parkta köşede kıvrılabilir bir süre de olsa, sonrasını polisten yardım isteyebilirdi herhalde.

Yavaşça banktan kalkarken birkaç sarsak adımla bir sonraki banka çöküverdi birden, belli ki acıkmıştı. Zaten serumlar kendisini nasıl besleyebilirdi ki? Birkaç saniye kadar bekledi vücudunun toparlanması için. Daha iyi hissettiğinde tekrardan ayaklandı.

Fakat bu ayaklanması karşısında aniden beliren bir kadın tarafından bölünüverdi. Tanımıyordu evet ama hatırlıyordu, yani hastane koridorunda uyuyakalanlardan biriydi sadece. Tedirginlikle o tarafa bakmamaya çalıştı. "Naruto!" Fakat kadın geceyi umursamadan yüksek sesle adını seslendi, bu da demektir ki siyah saçlı gibi bu kadın da kendisini tanıyordu.

"Naruto bir tanem." Kızıl saçlı kadın bankta öylece oturan genci görünce büyük bir hızla çocuğuna sarılırken genç adam anlam veremedi bu duruma. "Şükürler olsun." Sımsıkı sarmıştı onu, kollarının arasında resmen eziyordu çocuğunu. Sarışın çocuk bundan biraz rahatsız olurken nasıl bir tepki vereceğini bilemedi. Kolları aşağıda sarkıktı, yüzünde ise hiçbir duygu emaresi bulunmuyordu.

Naruto bu baskıdan ve aşırı ilgiden rahatsız olurken hiçbir şey demeden elleriyle kadın ile kendi arasında bir mesafe koyuverdi. "..." Sıkkın bir nefes bırakırken havaya bakışlarını kaçırdı ister istemez.

"Naruto..." Şaşkınlıkla konuştu kızıl kadın, çocuğunun suratına anlamsızca baktı sadece, çünkü az önceki davranışına... "Tatlım..." Hayır, başından beri duygusuzluğu ve tepkisizliğine anlam veremeden hayal kırıklığı ile bir adım geri çekildi oğluna birazcık alttan bakarken. "Ben... Özür..." Daha fazla bir şey diyemeden sustu.

"Um..." Yaptığı şeyin ayıp bir şey olduğunu düşündü birden, yanakları kızarırken bir şey demek istedi sadece. "Şey..." Fakat açılan ağzı hastaneden koşuştuturarak çıkan siyah saçlı ve arkasından gelen iki adamla kesilirken ikisinin de gözü gelenlere kayıverdi.

"Naruto!" Yükselen sesler kendisine yaklaştığında azalırken hepsinin yüzünde yorgun bir mutluluk beliriverdi, çünkü dileklerini sundukları tanrı onları yerine getirmiş, ayrıca güvendikleri doktorlar kendisini iyileştirmişti. "Şükürler olsun uyandın." Sarışın adamın gözleri hafifçe ıslanırken kazağının koluyla yavaşça temizleyiverdi, mutluluk göz yaşları olmasına rağmen şimdi ağlayamazdı. O da kızıl saçlı kadın gibi kollarını yana açarken sarışını sıkıca sardı.

Sarışın kendisini özletmişti...

Beyaz saçlı ve Uchiha oğlanı ise olanları biraz uzaktan izlemeyi tercih ettiler. Her ne kadar aile bireyleri rahatsız olmasa da mutluluklarına az da olsa mani olmak istemezler, sonuçta tüm aile tekrardan bir ve mutlu görünüyordu.