taehyung elindeki lolipopu ağzına atıp bindiği oturağın tutunma yerlerini yakaladı. "bunun için biraz büyük değil miyiz?" yoongi parmaklarını yeni boyattığı mavi saçlarından geçirdi. gece yarısı çok da bilinmeyen küçük bir parkta, sokak lambasının aydınlattığı kadarıyla genç olanı görmeye çalışıyordu. ayaklarını zemine bastırarak tahterevallide yukarı sıçradı.
"bilmem, biraz çocuk olmanın zararı yoktur diye düşündüm."
taehyung kendisine hakim olamadan fısıldadı. şimdi yukarıda olan oydu. "zaten beş yaşındaki çocuklar gibisin." yoongi duymuştu, gece böylesine sessizken duymaması imkansızdı zaten. ben mi beş yaşındayım?"
pes ederek omuzlarını kaldırdı diğeri. "istediğini elinde tuttuğun sürece senin için kıymeti yok. bakma bana öyle, sen de biliyorsun," gözlerini devirerek parmaklarının arasındaki lolipopu bir kez daha ağzına attı.
haklısın aslında, içinden geçirdi yoongi. yine de bir şey demeyerek gence bakmaya devam etti. onu böyle mi kaybettiğini sormak istiyordu fakat onu kaybettiğine inanmıyordu da. aksine tam da bütün yıldızlar uyumuşken, taehyung'un gözleri çok samimi geliyordu. umut varmış ve ikisi için de yeniden doğacakmış gibi.
yoongi pes etmeye yeltendiğinde bu gözleri hatırlamayı seviyordu.
yoongi taehyung'u seviyordu.
bu yüzden bildiği tek gerçeği söylemeye karar verdi.
"seni seviyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
