Tanıtım
02.04.2000
"Anne" diye bağırdı küçük kız,annesinin elini sıkı sıkı tutmaya çalışarak."bana küstün mü?" Meraklı gözlerini annesine dikti,ondan bir cevap beklercesine.ama annesi bir cevap vermedi.sonra hafifçe dizlerini kırıp eğildi ve küçük kızının boyuna erişti.ellerini tuttu uyuyan güzelinin.uyumaya bayılırdı gece.diğer çocuklar gibi değildi.hatta bi kere annesine:"uyumak ne harika bi şey dimi anne? mucize gibi aynı.gözünü kapatıp açıyorsun ve bi bakmışsın zaman ilerlemiş"demişti.bu yüzden de annesi ona 'uyuyan güzelim' diye hitap ederdi.bunları hatırlayınca tebessüm etti hafifçe,sonraysa kaşlarını çattı birden.gece annesinin bu ani değişen yüz ifadesini anlayamamıştı.sonra annesi masmavi gözleriyle ona bakarak:
"Brokolini yemedin,gece.sana kızgınım küçük hanım.ayrıca sana bir süprizim vardı ama yemeğini yemediğin için artık yok."dedi.bu cevap karşısında hem meraklanmış, hemde üzülmüştü.neden böyle demişti ki annesi.acaba süpriz büyük salıncak mıydı,yada hızlıca dönüp duran salıncaka mi bindirecekti annesi onu?işte şimdi gerçekten meraklanmıştı.yinede annesi ona bakarken umursamazca omuz silkti,sonrada annesine:"o tuhaf renkli beyine benzeyen şeyin tadı hoşuma gitmiyor ve yemesini de hiç sevmiyorum"demişti.annesinin kaşları şaşkınlıkla kalktı birden.
"sen beyini nerden öğrendin bakıyım?"dedi usulca.küçücük kızı brokoliyi beyine benzetecek kadar büyümüş müydü ki? hayır,tabi.sadece fazla bilmiş bir çocuktu.
"Merve ablamın kitabında gördüm,bu ne diye sorunca o da beyin dedi"kızının bu masumane tavrına daha fazla dayanamadı annesi.öptü yumuşacık yanağından kızını.sonrada salıncaklara götürdü biriciğini.onu özleyecekti,son kez park'a gelişleri olacaktı bu.tahmin edebiliyordu,iyice çekti kızının böğürtlen kokusunu içine.son kez dinledi kahkahalarını meleğinin.özür diledi ondan sessizce,gelecekte yanında olamayacağı için.kızını sadece hayallerde büyütebileceği için.gözünden akan yaşları sildi eliyle.şuan da ne şimdiden emindi nede gelecekten.tek emin olduğu şey kızının ilerde o'adama haddini bildireceğiydi.ne kadar annesi için herşeyde geç kalınmış olsa bile,gece tekrar ayağa kalkacak ve huzuru elbet bulacaktı.belki kendi annesiyle olan hatıraları az olacaktı ama kendi çocuğuyla olan mutluluğu dünya kadar büyük olacaktı işte.çok büyük bi yıkılma olacaktı belkide,ama kızını tanıyordu o.yeniden ayağa kalkacaktı gece.çünkü içinde merak vardı.neden böyle olduğunu sorgulayacaktı.belki çok kötü yerlere düşecekti.acımasız biri olup,çıkacaktı.yada intihar etmek isteyecekti.insanları kırıp,hırpalayacaktı belkide.sonunda pişman olacağını bildiği halde.ama kızı yeniden ayağa kalkacaktı,hatalarını bi kenara bırakıp ayağa kalkacaktı.şanslıysam ve ölmezsem belkide ona ulaşamasam da onu görebilirim diye düşündü.kızımm..dedi derin bi nefes alarak.seni bu acımasız hayatta tek başına bıraktığım için üzgünüm..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Koyu Gri
ChickLit"küçük bir kızken intikamın tohumları vardı ruhumda,şimdi ise senin kaybolabileceğin kadar büyük bir ormana sahibim.."
