istanbulun kaderi

Aci dolu yasamin baslangici

Simdiye kadar hersey normaldi.Ben mutluydm.Yeni bi telefon aldim.Hicbir eksigimiz yoktu.Onceden herseyi esirgeyen babam simdi mum gibi olmustu.Yedigimiz onumuzde yemedigimiz arkamizda.Tabi cok sonradan anladm hepsi bizi elinde tutmak icinmis.Babam iste calisiyodu.Geceye kadar ewe gelmiyodu.Bu sure zarfinda annemle gorusuyoduk.Babam bundan rahatsizdi.Ama bize soylemiyodu.Soyleyemezdide.Temmuz ayi bitmek uzereydi.Amcamlar yengemler falan derken baktimki bizim yoklugmzda babam yengemlerle cok iyi kaynasmis.Benim umrumda bile deildi onlar.Birlikte yemege cikardik.Bu arada ise herkes beni soru yagmuruna tutardi.Tek onlar deil butun etrafmdakiler.Babam bile..Beni sorularindan uyutmadigi geceler bile olmustu.Anneme de bunu yapiyordu.Bana soyledgi seyler icinde anneme hkaretler de wardi.Bunlari niye bana soyluyodu.Bosanan onlar arada kalan biziz.

Neyse bir aksam yemeginde amcamlardayiz.Babamdan duydugum tek sey ''" Yemin ederimki ben bu cocuklari omurleri boyunca annelerine gondermicem "" orda yere dustum bayilma arasinda bise oldu.Anlamadim.Agustos ayinn yarisindaydik.Annem ve babamin baskisi bitmiyodu.Babam hala bizi midyata goturmuyodu.Okul baslamak uzereydi.Tabi o aklimizla istanbulda yasamak benm hosuma gidiyodu.

Aa durun biraZ ben size hic arkadas ortamndan bahsetmedim tabi......

Iste hersey burda basliyor zaten