Umut

-1-

Hatasız insan olmazdı evet ama her hatanında bir bedeli olurdu,kimi bedeller ağır iken kimi bedeller kuş tüyü kadar hafifti işte, peki benim hatamın bedeli ağırmıydı gerçekten ?

Bütün vücudum katılaşmıştı parmağımı bile oynatamıyordum o tam karşımda bana bakarken ben kaskatı bi halde gözlerine yoğunlaşmıştım.bir zamanlar aşkla baktığım gözlere ,sahi bir zamanlar dimi peki şuan birşey hissetmişmiydim? hayır.

Şuan karşımda sadece kocaman bir hayal kırıklığı vardı,ona öfkeli değildim,kızmıyordum da ,ama burda ne işi vardı,onca zaman sonra niye karşıma çıkmıştı ve burayı nasıl bulmuştu?

Bana doğru adım atınca kendimi toparladım ve ayağıma burda giydiğim terlikleri geçirerek eskiden tanıdığım halinden eser kalmayan gayet şık ve zarif adama doğru yürüdüm

aramızda bir mesafe olucak şekilde durdum ve sesimin titrememesine dua ederek konuştum

-Neden geldin?

evet sadece bu,ağızımdan sadece bu çıkmıştı,sorulması gereken belkide yüzlerce soru varken ben bu soruyu yöneltmiştim çünkü gerçekten artık benim için Ayberk diye biri yoktu,onu ruhumdan da aklımdan da kalbimden de çıkarmıştım

-Sadece bu mu Dilara,gerçekten mi?

kaşlarını o her zaman ki ifadesiyle çatarak soruma soruyla karşılık vermişti,klasik Ayberk Turhan işte

Yüzüne tiksintiyle bakarken cevap verdim

- Gerçekten Ayberk umrumda değilsin ne diyeceksen de ve defolup git

ona kızgın gibi cevap vermiştim fakat regl olduğum için sırtımda inanılmaz bir derecede ağrı vardı,biran önce gitsede yatsam hayalindeydim

-Seni almaya geldim Dilara

-Hah

alayla kıvırdığım dudaklarımın arasından sadece küçük bi "hah" kaçmıştı,sanırım iyice kafayı yemişti bu çocuk ,üzerine bir takım elbise çekip altına bi araba alınca öz güven gelmişti heralde,sahi beş parasız çocuk nerden bulmuştu bu arabayı

-Ben ciddiyim Dilara ,eşyalarını toplamak istiyorsan topla eğer ki toplamak istemezsen gerekte yok zaten

yok bu hepten tırlatmıştı

-Ya bi git işine kafayı iyice yemişsin sen,kendini de şu arabayıda al çek git şuradan

diyerek eve doğru hamle yaptığımda kolumda elini hissettim,bi hışımla elimi çekip

-Dokunma bana

diyerek öfke saçan gözlerle şaşırmış suratına baktım

-Be..Ben seni korkutmak istemedim,üzgünüm ama benimle geliceksin Dilara

konuşurken bile 3 farklı duyguyu sezdirmişti;pişmanlık,üzüntü,öfke

Dengesizdi işte her zaman böyleydi gülerken ciddileşir ciddiyken kahkaha atardı pislik herif,bende salak gibi sevmiştim bunu,geçmişimi unutarak geleceğe onunla hayal kurmuştum allahım hatırladıkça midem bulanıyor ne kadar da rezilmişim

-Bana bak şimdi çığlığı basmadan uza

diyerek ona çok iyi tanıdığı Dilarayı karşısına çıkardım

-Çirkefliğin şuan bana sökmez,istediğini yap seni almadan gitmiyorum

bunu karşısında yalvardığım,bütün gururumu fırlatıp savaştığım ve beni yenilgiyle kaleme yollayan çocuk mu söylüyordu,ne olmuştu buna yine ne amacı vardı hemde aylar sonra ,ne istiyordu benden,yeniden sevip saymamı mı,yeniden kul köle pervane olmamı mı? çok geçti artık çok. benim içimde o yoktu, hem artık öfkemde dinmişti,hem tut ki içimde ölmemiş olsun,ben bana yaşattığı onca şeyden sonra ona nasıl giderdim,zaten hiç tanımamışım ki onu boşluğuma gelmiş adını aşk koymuşum,benim için sadrce pişmanlıktı artık koca bir pişmanlık