Bazen denizi sevdiğin hâlde uzaklaşman gerekir. Hem onun hem de kendi iyiliğin için. Aslında tam da uzaklaşmak değil. Gidemiyorsun, aradaki özlemler geliyor, kavuşamamak geliyor, en önemlisi o geliyor. Zaten hiç çıkmıyor ki. Gitmek istiyorsun, beceremiyorsun. Kalan bir şeyler olduğunu biliyorsun. En büyük etken aklın. Kalan hep o oluyor. Sen de buna "mucize" diyorsun. Olmayacak bir şeyi hâyal etmek işte. Senin gelmen... Korkusuzca, çekinmeden, bir daha hiç gitmeyecek gibi...
