Ben çok yalana kandım. Birincisi çocukkendi. Yere düşerdim, annemin yanına giderdim ağlayarak. Annem hemen öperdi. ''Şimdi iyileşir merak etme oğluşum.'' derdi. Çocuktum tabi inanırdım hemen. sonra o yaraların annemin dediği gibi öpülünce iyileşmediğini öğrendim. İkinci inandığım yalan ise, büyüyünce çok büyük adam olacaksın dediler. Büyüdüm, ve hayatın ne kadar boktan olduğunu öğrendim. O da yalanmış. Ve son inandığım yalan ise seni hiç bırakmayacağım oldu. O geldi. Bütün umutlarımın iplerini kendine bağladı. Seni hiç bırakmayacağım dedi. Sonra bir gün geldi, ve o ipleri hiç acımadan bir bir elindeki en keskin bıçakla kesti. Ne kadar geri bağlamaya çalışsam da bağlayamadım. Şimdi sen söyle sevgili okur, sen benim yerimde olsan inanır mıydın bir daha? Ben inanmıyorum. Şu saatten sonra, aşka ve hayata umudu kaybettikten sonra, sevsen ne? Sevmesen ne? İnansan ne? İnanmasan ne? İnanmıyorum artık hiçbir şeye. Siktir et sende inanma...
