Uyku tutmamıştı annem zaten uyuyordu... babam ben küçükken vefat etmişti... ve ben şu an bunları düşünürken balkonumda ay'ı izliyordum
Güzeldi
Parlaktı
Rahatlatıcıydı
Ama.. ben yalnızım fakat bu daha iyiydi ama tabi... bir yandan da kötüydü... çektiğim şeyleri hiç kimse bilemez ve anlayamaz...
Okulda dışlanma, sokakta dalga geçmeler, kalp kırmalar, sevgisizlik.... tek annem beni severdi ve ...
min-ha yakın arkadaşım ...
Ama bu sevgi yetersizdi! Ben bunu hak etmezdim! Kimseden hep sevgi bekleyende değildim! Ama herkes aynıydı! Herkes !
Kendimi içeri atıp
- herkes aynıydı! Diye bağırıyordum sonra üstüme bir şeyler giyip büyük köprünün oraya gittim
Evet... atlayacaktım... acılardan kurtulacaktım ... biliyorum doğru değil ama sevgisizliğe bu kalp dayanmıyor artık... göz yaşlarımı rüzgar kurutuyordu belkide ağlamamı engellemek içindi ama yerine yenisi ekleniyordu dayanamayıp kollarımı açtım ve
-elveda anne .... elveda min-ha tanrı beni affet ! deyip atlıyordum ki biri beni kollarımdan tuttu ve bana
-hey! Aklını mı kaçırdın, buraya gel! Dedi ve beni oradan çekti....
ARKADAŞLARRR BEN GELDİM... UMARIM İLK BÖLÜMÜ BEĞENİRSİNİZZ SİZLERİ SEVİUORUM OY VERMEYİ UNUTMAYIN...♡♡😙😙😙