Üzgünüm... hemde nedensiz bir şekilde. Nedenini bilmiyorum? Yaşamak mı bunaltıyor?
Gülmek artık mantıksız geliyor. Gülmem için mantıklı bir sebebim olmalı. Boş şeylere gülen insanlardan değilim ..
mutsuzluğum asla dinmiyor. Sanki büyüdükçe sorumluluklarım ve yüklerim artıyor.. kendimi çok yanlız hissediyorum .
Dertlerimle 4 duvar arasına sıkışmış gibiyim ... kimseye anlatamıyorum... anlatsamda anlamıyorlar , anlıyorlarmış gibi yapıyorlar. "Boşver" diyorlar . Bilmiyorlarki boşvermek o kadar kolay mı...?
bunalıma giriyorum . Herşey üst üste geliyor ... herşeyden çabucak sıkılır oldum. Eski beni hiç hatırlamıyorum.. sadece çok pozitif , her zaman gülen ve hayat dolu biriydim .
Ne değişti....?
Karakterim..?
huylarım...?
kişiliğim...?
Hayır. Hiç birşey değişmedi . Ben değişmedim . Sadece mutluluğun ne olduğunu unuttum.
Kendimi kaybediyorum.. ama kimse yardım etmiyor. .. farkındalar mı?
HAYIR!
mutsuzluğum beni yavaş yavaş boğuyor . Ve ben ne yapacağımı bilmiyorum....
Herkesin... kendimden başka herkesin mutluluğunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum!
Tabi herkes bu durumdan memnun ... sıra bana gelince kimse kendini feda etmez... ben neyim ki..?
Sıkıcılığın temelini atmış bir insanım .
Eminim kimse benimle olduğu için mutlu değildir...
-
-
-
Benimle birlikte olan ... bana değer veren ve benimde onlara değer verdiğim 2 insan .... siz mükemmelsiniz ve asla kimsenin yerini tutamazsınız . Bazıları üstüne alınmasın . Zaten o 2 kişi kendini biliyor.
Pamuk şekerlerim (okurlar ) ve siz pıtırcığım ile hayruşum.... sizi çok seviyorum♡
