I think i've got a problem

17. Vanavond

"Ein-de-lijk zaterdaaaaag" zong ik met een lange nadruk op de 'a'. "Yessss vanavond gaat het allemaal gebeuren. Best wel snel. Gisteren nog had ik het stomme kleine idee om mijn FaceTime naam op een klein papiertje te zetten en vandaag mag ik gratis naar het concert, met daarbij een M&G, een overnachting in hetzelfde hotel, en als laatste een hele dag met de band alleen!" Ik zat het mezelf maar een beetje in te praten want ik kon het nog steeds niet geloven.

Ik stond al helemaal klaar in de kleding die ik gisteren al had klaar gelegd. Het was inmiddels al 2 uur want ik was 2x zo lang bezig met mijn make-up als normaal. Best logisch vind ik, je kan moeilijk aankomen met een verlopen kop. Ik had mijn oog make-up iets donkerder dan normaal. Dit keer had ik een klein randje eyeliner boven mijn wimpers gedaan voor de iets meer 'rock-chick' look die bij mijn shirt past. In een noodvaart ren ik naar de auto als mijn moeder de voordeur uit loopt. "Heb je alles?" vraagt ze als ik in de auto zit. "Shit, nee mijn tas!" roep ik en ren nog snel naar binnen om mijn tasje te halen. Als ik weer zit controleer ik even of alles er in zit. "geld, ID en garnaal" mompel ik inmezelf. "Yaass we kunnen gaan!"

Het is half 4 als mijn moeder en ik weer aankomen in de garage van de Arena. Dat voelt best grappig om daar 2 dagen achter elkaar te zijn terwijl ik normaal gesproken nooit in Amsterdam ben. Achter me hoor ik mijn moeder net de kofferbak dichtdoen. Ik draai me om en zie dat ze met een zwart koffertje loopt. "Hallo ik ga hier niet logeren he mevr-" snel neem ik het koffertje over en huppel vrolijk de garage uit. De weg was een makkie, die wist ik uit mijn hoofd. We stapten de lift in en ik drukte op de knop naar de 3e verdieping.

We gingen eerst nog even wat eten in een klein restaurantje aangezien ik niet in de lange rij hoefte te gaan staan. Toen we eindelijk klaar waren en alle friet en bitterballen op waren kwamen we ook nog een Starbucks tegen. Tjaaa dat kan ik natuurlijk niet laten. Ik liet de koffer achter bij mijn moeder en rende de winkel binnnen. "Een large ChocoChip frappe alstublieft" en ik haalde wat geld uit het tasje dat schuin over mijn schouder hing. Toen ik betaald had liepen we weer verder en kwamen we aan bij de rij. De meters lange rij. Met opgeheven hoofd liep ik iedereen voorbij. Achter me hoorde ik mensen fluisteren en sommige riepen dat de rij achteraan begon. ' Als het nou maar allemaal goed gaat.' 

Ik was inmiddels wel flink zenuwachtig aan het worden.

Nu stond ik vooraan naast de rij, met voor mij een stevige kerel die ik herkende van gisteren. "Kan ik u helpen?" vroeg hij met een lage en vragende stem. Ik keek naar achter, naar mijn moeder. Ze knikte en ik pakte mijn ID uit mijn tasje. Mensen in de rij stonden stil toe te kijken. De bewaker onderzocht mijn ID en liet hem daarna zien aan de andere bewaker naast hem. Ze mompelde iets wat ik niet kon horen. "Komt u maar verder" zei hij. Snel nam ik de koffer aan van mijn moeder en ik gaf haar een kus. "Veel plezier schat!" riep ze nog voordat ik achter de bewaker aanliep naar de grote trap van de Arena. Naast mij liep een andere bewaker voorbij die de plaats in nam van de man die voor me liep. Ik hoorde ook dat de hele rij aan het schreeuwen en prosteren was, maar het deed me niet zo veel. Als zij hier zelf hadden gestaan zou je ook niet beter weten.

In plaats van de grote trap die ik gisteren op liep het stadion in, liepen de bewaker en ik nu een paar deuren verder naar binnen. We liepen een hele lange hal door, volgens mij waren we onder de tribunes van het stadion en waar de kleedkamers van de spelers normaal zijn. "Mag ik uw bagage?" hoorde ik iemand anders zeggen. Snel gaf ik mijn koffer.

' Zou 5sos zich hier ook ergens omkleden?  Achter een van deze deuren?'

Voor ik het doorhad werd ik verzocht plaats te nemen in een kamer met een paar stoelen. Ik kreeg een paars bandje om mijn pols, net als gisteren maar dan niet geel (logica). Er kwam een mevrouw binnen lopen in een zwarte broek met een zwart jasje en zwarte hoge hakken en een lijst in haar hand. Die moest ik invullen. Er stonden vragen op als 'hoe oud ben je' en waar ik vandaan kwam en dat soort dingen. Na een tijdje had ik alle vragen ingevult en kreeg ik wat lekkers aangeboden. Ook gooide ik snel mijn Starbucks bekertje weg die ik al die tijd had vastgehouden.

"Loop je met mij mee?" vroeg de vrouw,  die veel vriendelijker klonk als dat ze eruit zag, en ik volgde haar de kamer uit naar het einde van de gang waar ze een praatje maakte met de man die voor een grote deur stond. Ik moest weer mijn ID weer laten zien, kreeg een pasje om mijn nek, en mocht daarna doorlopen.

Achter een paar grote muren hoorde ik een luid lawaai van weet-ik-veel hoe veel gillende mensen en muziek. Na een paar seconden besefte ik waar ik liep.

'Ik ben back-stage. Ik loop achter het podium!'

Vinden jullie het verhaal voor zo ver leuk? Als jullie zelf nog ideeën hebben, laat ze weten!
Please vote, share & comment! ♡