I think i've got a problem

40. Onbeschrijfelijk gevoel

Ik kijk de man aan. Er gaat vanalles door me heen.

"Lu-..Luke Hemmings?" vraag ik stotterend.

De man knikt opnieuw.

"Oke dan..." zeg ik zonder enige hint van de ontploffing die plaats vind in mijn hele lichaam.

"Volgt u mij." zegt de man, en ik loop achter hem aan terug de trap af. Bij de deuren van de zaal staat een andere man op mij te wachten. Hij heeft een ander pak aan en meer beveiliging. Mensen aan de rand van het publiek kijken naar hem. En naar mij. De man is het hoofd van de beveiliging. Ik loop achter hem aan terug naar mijn plek. Naar mate we dichter bij het podium komen kan ik de jongens zien. En zij zien mij. Ik word rood. Wat is hier allemaal aan de hand?

Ik ben weer aan de rand van het podium. Ik hoor 'End up Here.'

Lonneke kijkt eerst stomverbaast naar de brede kerel achter me, en daarna naar mij.

"Ik mocht niet weg." zeg ik met een neutraal gezicht. Lonneke kijkt me aan met een beetje een doordringende blik. De man kijkt me ook aan. Ik zucht.

"Ik moest blijven van Luke."

Lonneke's gezicht betrekt en meiden die achter ons stonden hebben alles gehoord. Het word onrustig om ons heen. "Dus daarom stopte Luke de muziek.." zegt Lonneke. Ik knik.

Ik zie dat de band naar ons kijkt. Ik weet niet goed hoe ik op deze hele situatie moet reageren. De man, die nog steeds bij ons staat, steekt zijn duim op naar Luke en loopt weg.

"Wat is dit..?" fluisteren Lonneke en ik in koor.

Op dat moment gaan de grote schermen van het podium, naar het publiek. Naar Lonneke en mij. We waren op allebei de schermen te zien. Iedereen kon ons zien. Nu flipte ik hem helemaal hysterisch. 'End up here' was afgelopen en Luke, Calum, Ashton en Michael keken naar ons. Lonneke kijkt me bemoedigend aan.

"Zou je op het podium willen komen?" vraagt Calum opeens.

Ik weet dat ongeveer 40.000 mensen me nu kunnen zien, dus ik probeer zo koel mogelijk te blijven. De band,  waarvan ik al een paar jaar alleen maar filmpjes op mijn telefoon zag, op het kleine scherm, de band waarvan ik hoopte dat ze me ooit zouden volgen op social media, de band die er elke dag voor zorgde dat ik door hun muziek door kon gaan, die band.. vroeg me nu op het podium.

"Dit is jou moment.." fluisterd Lonneke. Ik geef haar een knuffel. De mensen in de Arena hebben een doorgang gemaakt naar de trap naar het podium. Ik kijk Luke aan. Hij knikt naar me. Ik loop door het gangetje van hysterisch gillende mensen heen, naar het podium. Als ik langs Calum loop geeft hij me een briefje. Niemand heeft het gezien. Ik loop naar Luke. Hij kijkt me aan met een blik, waardoor al mijn zenuwen verdwijnen. Voor me staat een zaal gevuld met gillende mensen. Hoeveel van die mensen zouden nu wel niet in mijn schoenen willen staan. Veel vragen spoken door mijn hoofd. Waarom was het zo belangrijk dat ík het was? Waarom niet iemand anders? Ze stopten zelfs hun show om ervoor te zorgen dat ik niet wegliep.

Ik schrik op uit mijn gedachten door Luke. "Een groot applaus voor dit dappere meisje!"

Voor mij gaan langzaam allemaal handen ophoog en in enkele seconden klapt het hele stadion. Hoe geweldig moet het wel niet zijn om dit elke dag mee te mogen maken?

Luke knikt. Waarom knikt ie!?

"Wat is je favoriete nummer?" vraagt Luke aan me.

'Oh nee..dit meen je toch niet serieus he?'

Heeey mensen! Ik vond dit een leuk hoofdstuk om te schrijven omdat ik precies opschrijf wat ik zou voelen als deze situatie me echt zou overkomen. Hopelijk vinden jullie het ook een leuk hoofdstuk! En nogmaals zoveel bedankt voor allweer 1,3K!! Lots of love xx