Açelyanın Ağzından:
Kış BAhçesinde olanlardan sonra 1 hafta geçmişti ve biz sadece meraba flnlarla görüşmüştük.
Acaba noldu Ayaza birden soğuk davranmaya başladı. Yoksa ondan uzak durmanın fırstı diyemi anlatmıştı onları bana.. Tanrım aklımı kaçırıyorum sanırım.
Hem kanserim hemde akıl kaçkınlığı süper ya..
MEsaj sesiyle irkildim telefonuma elime aldığımda mesajın ayazdan geldiğini görünce bir panik sardı içimi sanki kötü bir şeyler var gibi geliyor hadi hayırlısı diyerekten mesajı açtım.
Ayzın mesajı:
Açelya on beş dakka içinde kış bahçesinde ol senle konuşmam gereken şeyler var.
Tanrımbuda ne bir okadar soğuk ve tedirgin edici bir mesaj off napıcam naoıcam ..
vazla telaş yapmışım belliki kalbim hızlı atmaya başladı hastalığımdan..
Neyse diyerekten koşa koşa fırladım bahçeye orda oturuyordu işte tam karşımda bir haftadır uzak durduğum delicesini görmek için coştuğum adam oturuyor ama gözleri buz gibi bakıyor etrafa. Işık parıltıları sönmüş. Bir okadarda dalgın duruyor Allah'ım sen yardım et bana ondan nasıl ayrılacağım ben ölüyoru ve her gün dahada yayılıyor içimdeki şey biliyorum çünkü hissediyorum.
BAşını kaldırmasıyla Göz göze geldik. BAktım gözlerine bir duygu aradım ama yok neden ki neden yoksun o gözler duygulardan daha bir hafta öncesine kadar mutluluktan parlarken neden bukar buz olmuş o gözler.
YAvaş ve titrek adımlarla gittim yanına. Derin bir nefes aldı ve konuşmaya hazırlandı.
Ayaz: Açelya bak üzgünüm gerçekten sen çok güzelsin ve farklısın ama bu böyle olmıyacak gibi sanki üzgünüm.
Diyerekten kalktı bir hışımla yanımdan ve yine aynı hızla uzaklaştı benden belki tamamen belki kısmen ama gidiyor sonuçta ve tek yapabildiğim gözlerimle gittiğini izlemek.
_______________________________________________________________________
Bir hafta oldu ve ben hala bir şey yemedim biliyorum daha çok yayıldı tüm vücuduma kanser. Ama yapabileceğim bir şey yok.. Kim üzülmez ki HErşey normal giderken birden tersine dönmesi..
Şuan hala yatakta ağlıyorum bir kalkıp yüzümü yıkıyım belki toparlanırım diyerekten yataktan kalkmaya çalıştım. Ama başım dönüyor ve midemde bir sancı var..YAvaş yavaş gittim lavobaya çeşmeyi açtım ve akan suya baktım.. Eskiden bir damla bile su sızdırmıyordu aramızda şimdi okyonuslara bakıyorum ne kadar güzel. Yüzümü yıkıyorum ve çeşmeyi kapıyorum.. Destek almak için lavobanın kenarlarına tutunuyorum.Sonra kaldırıyorum kafamı bakıyorum aynada ki yansımama: ıslak yüzüme kızarık gözlerime. BEn böyle üzülmeyi haketmedim, belkide sen benim aşkımı haketmedin.Belki bensizlik iyi gelir sana.. Aynadaki yansımama bir kez daha bakıyorum ve lavobadan destek alarak doğruluyorum.neden mi çünkü yorgunum.
Etrafımdaki herkesden; karşıdan karşıya geçerken trafiğin ortasında kalmış küçük bir kız çocuğu gibi kaçıyorum.Yürüdüğüm yolu, nereye gittiğimi bilmiyorum.Sahi ben nereden geliyorum.Yolumun üzerindedki kaç kırgınlık , kaç kızgınlık ,harbi harbi kaç yalnızlık vardı. KAç insan daha affetmeliyim. Daha kaç insan için kendimi öldürmeliyim , daha kaç bedel ödemeliyim bir kaç saniyelik tebessüm için.
BEn hangi acının kahramanı, hangi mutluluğun alt kahramanıydım. Ben kimin yaşadığı hayatın bedeliydimde sadece yaşıyor olabilmekten ileri gidemedim.
Umursamazlar onlaram;
BEn çok yandım, Uğruna çıkardığım alevlerin içinde bir tek ben yandım. İnanamadım insanların bu denli kötü oluşlarına, sandığımdan çok farklıolduklarına, tekrar tekrar en baştan yandım.KAfamı duvarlara, yumruklarımı dizlerime vurdumda avunamadım. Çok ağladım, yoruldum.Mecalimin kalmasınada şaşırdım, birazda yokluğuna sataştım.Yinede uyanamadım.
Şuan sadece yorgunum.Ne üzgün ne hissiz, nede soğuk,
Ellerim ellerini hiç tutmamış gibi isterken,onlara uzanamayacak kadar yorgunum.Beni böylesine üzen kişilere nefreti çok görmemeliyim belkide.
