10 YIL ÖNCE...
"Kızım artık uyan!"diye bağırıyordu annem o sabah ama ben sanki yaşayacaklarımın farkındaymışçasına gözlerimi o yeni güne açmak istemiyordum,uyumak istiyordum ama tabiki annem buna asla izin vermezdi.
"Umut,baban ile kahvaltı icin seni bekliyoruz annecim elini yüzünü yıka ve aşağıya in hadi kuzum."Daha fazla yatakta kalmanın anlamı yoktu yatağımı düzelttim yani en azından 8 yaşında bir kız ne yapabilirse o kadarını yaptım,elimi yüzümü yıkayıp çiçekli pijamalarımla mutfağın yolunu tuttum.Babam masanın başında beklerken annem o sırada masaya ekmek sepetini koyuyordu masaya oturup kahvaltımıza başladığımız sırada babam derslerimi ve arkadaşlarımı sordu anlatmak istemiyordum çünkü okulda arkadaşım yoktu derslerim gayet iyiydi ama bu yaşta bile asosyal olmayı başarıyordum.
"Umut kızım biz annenle konuştuk ve seni başka bir okula kayıt ettirmeye karar verdik.Burada ki arkadaşlarınla sorun yaşıyormuşsun sanırım."Babam benle herzaman için ilgilenmiştir.Onu çok seviyorum benim iyiliğim için bugüne kadar elinden gelen herşeyi yaptı."Arkadaşlar umrumda değil baba okulumda gayet mutluyum."diye kısa bir cevap verdim tam o sırada babam "Kızım" diye söze başlamışken birisi hatta birileri kapıyı kıracakmış gibi vurmaya başladı babam anneme "Yıldız,kızı al ve yukarı çıkıp saklanın sesinizi çıkarmayın." dedi neler olduğuna dair bir fikrim yoktu ama korkuyordum ağlamaklı bir sesle "Baba korkuyorum gitme."dedim.
Babam bana doğru eğilerek "Kızım sakın korkma ben hep yanında olacağım,ama şimdi gitmeliyim anneni sakın üzme sizi çok seviyorum."dedi ve elime onun boynundan hiç çıkarmadığı benim adımın yazdığı kolyeyi verdi.Annem ağlıyordu babam bizi belki de son kez öpüp biz çıkıp saklanana kadar bekledi daha sonra sesler duymaya başladım korkuyordum hemde çok fazla korkuyordum bağrışlar,kırılma sesleri sanırım evi arıyorlardı.Annem"Umut sesimizi çıkarmamalıyız ve uslu uslu bekleyeceğiz bunu bir oyun gibi düşün tamam mı kızım?"dedi bende fısıldayarak"Anne babam da bizimle oynasın lütfen"dedim annem birşey demedi usulca avlamaya devam ederken kapı kapanma sesi geldi gitmişlerdi galiba.Biraz daha bekledikten sonra annemle saklandığımız dolaptan çıktık,babam yoktu evi aradık ama her taraf dağınıktı ve babam yoktu.Annem ağlarken ben mutfağın masasında bir not buldum tam okunmuyordu bende annemi çağırdım annem gelince notu okudu bana dönüp"Umut kızım hızlı bir şekilde çantanı ve eşyalarını topla,ihtiyacın olacak eşyaları alalım burdan gidiyoruz."dedi.
Ben daha neden diye sormaya fırsat bile bulamadan hızla hazırlanıp evden çıktık o gün ben nereye gittiğimizi bilmiyordum ama annem gözlerinde parlayan yaşlarla emin adımlarla nereye gittiğimizi bilerek yürüyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖKYÜZÜM
Teen Fiction"Çocuktum,herkese göre basit küçük bir kızdım.Bu hikaye benim hayallerimin gerçek oluş değil yıkılış hikayesi kalbimin,hayallerimin,umutlarımın...Ama umut hiç bitmez ve ben bu yüzden ben hayalini kurduğum renkteki gökyüzüne ulaşana kadar umut ettim...
