ŞİİR EVRENİM

Gel Yak! Yetmedi...

Yetmedi...

Gökyüzünden düşen yağmur taneleri gibi akıttın gözyaşını

Ama onların kurak kalplerine yetmedi!

Ellerinde midenin dörtte birini doldurmaya yetmeyecek kadar ekmek kırıntıları,

Umut diye sakladın ve bazen yanındakiler için harcadın ama onlar bilmedi...

Neden?

O doymak bilmeyen midelerini her yeni gün kanla meşgul ederlerken

Senin elindeki kırıntıları görmemeleri nedendi

Üzgünüm ben sadece oturup uykumdan feragat edebiliyorum senin için.

Sen yanarken için için ben buz gibi suyu kana kana içiyorum onlar gibi...

Ya bir avuç toprak için değer miydi!

Sen kan kokan bir yerde nasıl durursun?

Hadi alkolle kapattın!

Duymaz görmez oldun...

Yetmedi sana bir şişe yetmedi...

Sen okyanusu içsende o masum bakışlara yetmedi!

Annesini uğurlarken, onunla birlikte geçirdiği vakito çocuğa yetmedi  !

Gel yak şimdi gemileri!

Gel yiyorsa yak gelmişini geçmişini!

Gel yak hadi yetmeyen tüm şeyleri!

Gel de yakma yüreğini...

İmtihan deyip susturdunuz boğazlarına ölüleri tıkananları

Hangi imtihana çalışmadan girdin hayatında!

Ya da kopya çekmedin mi masum gibi...

Daha fazla yak yetmedi!

Sen yak yuvası başına yıkılan soluk yüzlerle yatanları binaların altında!

O yerde yanan yüreklerin kokusu geçmedi...

Sedyelerin üzerinde kalan boş bedenler yerlerinden inmedi...

Gel yak yetiyorsa gücün tüm sözleri!

Üstünüzdeki lanetleri de kurşunlayın hadi!

Hadi nefret kusan yıkık harabe milyonları da bombalayın!

Sizin gözlerinizi doyurmaya yetmeyen katliyamlar 

Bizim de öfkemizin dinmesine yetmiyor...

Gel yak kardeşim!

Gel yetimin gözünden aldığın yaşla yak yetersiz her şeyi!

Gel yak!

Yetmedi...