Η Μάχη για τη Ζωή

Κεφάλαιο 12

Απευθείας με σήκωσε με βοηθησε να ντυθώ και φύγαμε για το νοσοκομείο. Έτρεχε πολύ φαινόταν σαστισμενος. Ηταν το τελευταίο που θυμάμαι. Έτρεχε πολύ και έτσι τρακαραμε.

Ξύπνησα στο νοσοκομείο με γύψο στο πόδι γρατζουνιες παντού. Τον Μανώλη δεν τον έβλεπα πουθενά ώσπου ανοίγει η πόρτα.

"Πως είσαι; "  μπήκε μέσα ο γιατρός.

"Ποναω λίγο αλλά καλά. Ο Μανώλης;"  τον ρώτησα αφου ήταν συνάδελφοι

"Εμ μια χαρα μόνο που είχε κάποιους μολοπες. Τυχεροί ήσασταν.  Τώρα ασχολείται με τις εξετάσεις σου σε λίγο θα έρθει. " μου είπε καθώς μέσα μπήκε ο Μανώλης.

"Μας αφήνεις λίγο μόνους; " ειπε με αυστηρός ύφος ο Μανώλης.

"Μα φυσικα ότι χρειαστείτε φωναξτε με"  μας αποχαιρέτησε και έφυγε απο το δωμάτιο.

"Συγνώμη μωρο μου απλα... συγνώμη χίλια συγνώμη δες πως σε κατάντησα" έλεγε και ξανα έλεγε με δάκρυα στα μάτια.

"Ψυχή μου ηρέμησε σιγά ενα πόδι σπασμένο να και σχεδιακια στα χέρια σιγά μια χαρά είμαι. Με τις εξετάσεις τι έγινε; "  προσπάθησα να αλλάξω θέμα και να ελαφρυνω την κατάσταση.

"Ολα καλα δεν ηταν εμφάνιση του καρκίνου αλλά εμφάνιση μωρού"  ειπε με φυσικότητα και τόσο γρήγορα που με το ζόρι κατάλαβα.

"Ελα μου; τιιιιι;  κανονικά εγώ δεν έπρεπε να στο πω; είμαι έγκυος;  με μωρο; κανονικό; "  δεν σκεφτόμουν τι ρωτούσα

"Αυτα είναι τα αρνητικά του να έχεις αγόρι γιατρό. Με πατάτα τι βλακειες λες μωρο κανονικό πας καλα; απαπαπα αυτά είναι πράγματα του σατανά! " φυσικά έλεγε με ολο ειρωνεία και με το ζόρι δεν κυλιστηκε στο πάτωμα απο τα γέλια.

"Χαχαχαχαχαχα ε που να σκάσεις χαχαχ"   ειχα κλάψει απο τα γέλια.

"Θες να με παντρευτεις;"  ειπε με σοβαρό ύφος καθώς έβγαλε ενα μονοπετρο.

"Πότε προλαβες;"  ε μου είχε κοπεί το γέλιο για τα καλά.

"Όποιος αγαπάει βρίσκει χρόνο για όλα"  φαινόταν πως περίμενε απάντηση και απαντούσε γρήγορα γρήγορα.

"Δεν θέλω να παντρευτουμε εξαιτίας του μωρού. "  αυτό με βασάνιζε. θα με κατέστρεφε αν ήξερα πως ήταν μαζί μου εξαιτίας του μωρού.

"Διασηση έπαθες;  Έτσι και αλλιώς θα σε παντρευομουν οπότε σκασε και λεγε θες ή όχι; " 

"Μα φυσικα και θέλω ψυχή μου"  τον άρπαξα και τον φιλησα.

Φυσικά και βογκηξαμε και οι δύο διότι πονεσαμε σε ολα τα χτυπημένα μέρη.

Μετά απο 3 μέρες βγήκα απο το νοσοκομείο και έτσι ξεκίνησαμε τις προετοιμασίες. Κουμπαροι μπήκαν ο Χρήστος ο Μάριος η Δέσποινα και η Ειρήνη.

Δυσκολεύτηκα να βρω νυφικό λόγω εγκυμοσύνης αλλα βρήκα ενα υπέροχο. Ολο το μπουστο ήταν με πετρουλες και πιο κάτω απο την μέση άνοιγε και είχε τούλι.  Το κουστούμι του Μανώλη ήταν απλό ενα γκρι προτίμησε με μπλε σκούρο γραβάτα.

Η ώρα έφτασε.  Εφτασε η μέρα που θα νικουσα τον καρκίνο και θα παντρευομουν τον άνδρα της ζωής μου και θα εκανα παιδί μαζί του.  Θα ήθελα να είχα την μητέρα μου κοντά μου αλλα πιστεύω θα νιώθει πολύ υπερήφανη για εμενα. Εδωσα την δική μου μάχη για την ζωη και την κέρδισα.

Αυτές οι σκέψεις υπήρχαν στο μυαλό μου καθώς πλησίαζα στην εκκλησία.  Μόλις εφτασα και τον αντίκρισα ολα τα εκανα περα. Μονο εγω και αυτός υπήρχαμε. Εγω αυτός και το παιδί μας, ο καρπός του έρωτα μας. Τον αγαπώ.

Μου προσφερε την ανθοδέσμη και ένα φιλι. Μπηκαμε μεσα ολα ήταν μαγικά μετά απο ωραυη τελετή τελείωσε του ψυθιρισα.

"Σ'αγαπω πολύ ζωή μου" 

"Σε λατρεύω δεν θα σας αφήσω ποτέ"  με αγκαλιασε.

__________________________

ΤΕΛΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣ 

Σας ευχαριστώ όλους μέσα απο την ψυχή μου.  Ήταν η πρώτη μου ιστορία.  Θέλω να ευχαριστήσω ενα συγκεκριμένο πρόσωπο το οποίο μου έχει σταθεί σε όλα!!!! Είναι η κολλητή μου "λελετα" στην οποία αφιερώνω ολη την ιστορία!!!!! Και σε εσάς φυσικά που με το ενδιαφέρον σας μου δώσατε θάρρος!!!!!♥♥♥♥

#Zoup_Zoup