அபி கண் விழிக்கும் போது மஞ்சத்தில் கைகள், கால்கள், வாய் ஆகியன கட்டப் பட்டு படுக்க வைக்க பட்டிருந்தாள். அவளின் தலை சுவற்றில் மோதியது போல் வலித்து கொண்டிருந்தது. இடுப்புக்கு கீழ் உணர்வின்றி மறந்திருந்தது. அவள் மதியம் சாப்பிட்டது இரவு வீட்டிற்கு சென்று உண்ணலாமென்று எண்ணி இருந்தாள் இப்போது எத்தனை மணி என்று தெரிய வில்லை பசி... அவளுக்கு பசி பெரிதாக தோன்ற வில்லை, "தன் கற்பு பறிபோனது இனி தன் பெற்றோர் முகத்தில் எப்படி விழிப்பது? இல்லை அது நடவாது எப்படி இருந்தாலும் தன்னை கொன்று எங்காவது வீசி விட்டு போவார்கள். அதை பார்த்து தன் பெற்றோர் கதறி அழுவதை தன்னால் பார்க்க முடியாது அல்லவே? அந்த மட்டில் ஒரு ஆறுதல்" என்று எண்ணி அழுது கொண்டிருந்தாள்.
சிறிது நேரத்தில் ராஜா கையில் உணவு தட்டுடன் கதவை திறந்து கொண்டு வந்தான். அவள் அருகில் அமர்ந்தான் அவளோ அவன் முகத்தை பரிதாபமாக பார்த்தாள். அவன் முகத்திலோ அமைதி குடிகொண்டிருந்தது எதையோ சாதித்த சந்தோசம் அவனுக்கு. அவள் அவன் முகத்தை விடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவன் பேசினான்...
"சாப்பாடு எடுத்துட்டு வந்துருக்கேன் வாய் கட்ட மட்டும் அவுத்து விடறேன் கத்த கூடாது ம்? ஊட்டி விடறேன் சாப்பிடு ஏதும் பேச கூடாது..." ஒட்டி விட்டான்... சாப்பிட்டு முடித்தாள்... வாயை திறக்க வில்லை. திரும்ப வாயை கட்ட வந்தவன் அப்போது தான் அவள் முகத்தை பார்த்தான்... அவள் அப்போதும் அவன் முகத்தை தான் விடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கண்கள் சந்தித்தன அவன் தன் பார்வையை திருப்பி கொண்டு...
"எதாவது பேசணுமா?"
"மோகன் எப்போ வருவான்? எனக்கு முடியல தயவு செய்து சீக்கிரம் என்னை கொன்னுருங்க." என்று சொல்லி விட்டு தேமித் தேமி அழத் தொடங்கினாள்.
"மோகன் மட்டுமில்ல யாரும் வர மாட்டாங்க... நீ சாகுற வரை இந்த அறையில தான் இருக்க போற... என் கூட மட்டும் தான் வாழ போற மீறி எதாவது அலும்பு பண்ணுனா கண்டிப்பா கொன்னுடுவேன் உன்ன மட்டுமில்ல உன் அப்பா அம்மா வயும் சேத்து. இப்போ தூங்கு."
