ပစၥဳပၸန္
《 12 》
ေရခဲေသတၱာေပၚမွာကပ္ထားတဲ့
Sticky noteကိုခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေငးၾကည့္ရင္း
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနမိသည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ မသိေတာ့ ။
ညက မေသာက္တတ္ေသာက္တတ္ႏွင့္
ဆိုဂ်ဴႏွစ္ဗူးေလာက္ဝင္ထားေတာ့ ေခါင္းက
တဆစ္ဆစ္ျဖစ္ေနသလို တစ္ညလံုးစားပြဲေပၚ
ေခါင္းေမွာက္အိပ္မိခဲ့ေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး
ုျဖစ္ေနသည့္ဇက္ေၾကာက လံုးဝအဆင္မေျပ ။
ဆိုဂ်ဴလား... ။
နာက်င္မႈေတြေျပေလ်ာ့ျခင္းငွာေသာက္မိပါရဲ႕ ။
ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ သူ႔ပံုရိပ္ေတြေပၚလာေလက ေတာ္ေတာ္ခံစားရခက္ေစတယ္။
အခုလည္း sticky noteမွာေရးထားတာက
အိုဆယ္ဟြန္းရဲ႕ ခပ္တိုတိုစာတစ္ေၾကာင္း ။
*ပ်ားရည္ေဖ်ာ္ထားတယ္*
ဆိုေတာ့ ညကကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မူးရူးၿပီး
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အေျခအေနကိုသူေတြ႕ခဲ့ပံုပါဘဲ ။
စားပြဲေပၚက ဆိုဂ်ဴဗူးခြံေတြမရွိေတာ့သလို
တစ္ညလံုးဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီြကလည္း
ပိတ္လ်က္သားျဖစ္ေနၿပီ ။
ဒါမယ့္...
သူက ဘယ္သြားေနလို႔လဲ ။
ပံုမွန္ဆို ကၽြန္ေတာ္ႏိုးတိုင္းအမ်ားအားျဖင့္
ဆယ္ဟြန္းရွိေနတတ္တယ္ ။
" ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ.. စာဖတ္ရင္း
ဘဝကူးသြားၿပီလား "
ပိတ္ရိုက္ခ်င္စရာ စကားကိုေျပာတဲ့
ေက်ာဘက္ကအသံပိုင္ရွင္ဟာ လွည့္ၾကည့္စရာမလိုေအာင္ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ ပီသပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာသူမဟုတ္ဘူး ။
မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ပထမဆံုးျမင္ရတဲ့
လူသားဟာ သူျဖစ္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး ။
" ဆယ္ဟြန္းဘယ္မွာလဲ "
" အိမ္ျပာေတာ္မွာ "
" ဒီလိုမနက္ႀကီးေလ! "
စိတ္မၾကည္ဟန္နဲ႔ ခ်န္းေယာလ္ဘက္လွည့္ေအာ္မိေတာ့ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနတဲ့ နားကားေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျပန္ၾကည့္ေနတယ္ ။
ဟင့္အင္း~.. ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမွိတ္ထားသင့္တာ ။
" ျငင္းလို႔မရတဲ့မင္းAppaအမိန္႔ဘဲ "
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
