Denize Atılmış Mektuplar

ruhunla yaşattın beni

Ah deniz
Kabullenemiyorlar varlığını istemiyorlar seni görmemi...
Her nefes alışımda özlerken seni
nasıl yokluğunu kabullenirim?
Gördüm seni,telaşlıydın kaçıyor gibiydin sanki
Kaçma kimseden
Alamaz kimse seni benden,izin vermem onlara
Bana deli diyorlar ancak kendileri delirmiş onların
Sana olan aşkıma inanmıyorlar bilmiyorlar,görmüyorlar...
Yazıyorum,yazıyorum ki seni kaybettiğimde hatırlatsın bana varlığını bu mektuplar
Kokun rüzgara sinmiş sanki
Her estiğinde seni bulma ümidiyle sağıma soluma bakıyorum
Ordasın işte buluyorum seni
Varlığına sarılıyor gözlerim
Bütün olmayışlarını unutturuyor bana varlığın
İzliyorum seni.
Kendine bir sürü gözyaşı satın alıyorsun umutlarından
Gözyaşlarınla can buluyor gibisin
Seviyorum bu hallerini ellerimi yanağıma koyup daha dikkatli bakıyorum sana
Elini kalbine koyuyorsun sanki acıların hafiflesin diye
Ben geldim deniz
Gördüm,sevdim
Bütün acılarını alıyorum senden
Çünkü sana baktığımda bu acılar siliniyor birer birer
Kayboluyorlar ortalıktan
Benimle beraber
Ancak seni görebildiğim anlarla avutabiliyorum kendimi
Gökyüzüne bakıyorum gözüm yaşlı bir şekilde
Bir de sana
Ruhumu iyileştirdiğin için minnettarım sana
Bilmeden olsa da
Seni gördüğümde kendimi öldürmeme az kalmıştı
Ağlıyordun ancak dudaklarında küçük bir tebessüm vardı
En sevdiğim şairin en güzel şiiri gibiydin
Merak ettim seni,ruhunu görmek istedim
Gördüm de...
Sen çok güzel adamsın deniz
En başta son zamanlarım güzel geçsin diye izliyordum seni.
sonra ne olduğunu ben bile anlayamadım
Ölümden çok sensiz ne yaparım diye düşünmeye başladım
O andan itibaren de ölüm kelimesini kafamdan sildim attım.
Sen beni yaşattın
Ne zaman ölürsen ben de seni o zaman kelimelerimle yaşatacağım.
                
                                                    -vera