Proloog

128 8 0
                                    

Daar sta ik dan. Daar sta ik... De woorden galmen door mijn hoofd. Ik twijfel, wat moet ik doen? Ach, niemand zal het merken. Wat een mooi uitzicht vanaf hier, dacht Thirza. Ze had haar hond aan een paal gebonden en was naar de rand van de brug gelopen om het uitzicht beter te bewonderen.
Angst, twijfel en verdriet drongen als een tornado haar brein binnen. Ze kon niet meer helder nadenken. Dit gevoel was niet nieuw voor haar, elke dag opnieuw had ze het... Neigingen om de ladekast open te trekken, haar mouw op te stropen. Ze wou het niet meer voelen, al die pijn, elke dag weer. Had ik nu maar iemand om alles tegen te vertellen, dacht ze verdrietig. Zou ik de juiste keuze maken? Ze dacht nog eens zwaar na maar haar hersenen konden niet meer functioneren. Ze voelde alles om haar heen vervagen, en toen sprong ze.

Just don't do it!Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu