Just don't do it!

Een doodnormale dag

P.o.v Thirza

Het is half 10 en ik ben net wakker. Ik zit aan de rand van mijn bed, na te denken. Een doodnormale dag, voor de meeste mensen maar niet voor mij. Een nieuwe dag vol zorgen en angsten, ik probeer mijn gevoel te onderdrukken. Ik kleed me aan en ga naar beneden. Over een halfuurtje komen mijn vriendinnen, dus ik moet even opschieten. Ik steek mijn haar op en pak een broodje voor onderweg. Een doodnormale dag, houd ik mijzelf voor.
De bel gaat. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en doe verschrikt de deur open. 'Heey Thirza!' Zei Fay enthousiast. Ik zei niks terug. Achter haar stonden Noah, Vera en Zoë.
'Hallo? Zit je mond dichtgesnoerd ofzo? Fay zei wat tegen je hoor!' Zei Zoë verbaasd.
'O ja sorry, hoi!' Zeg ik zo vrolijk mogelijk. Hebben ze iets gemerkt? Ik pak gauw mijn tas en klap de deur achter mij dicht.

Ik loop door de gang en blijf haken bij een super leuk T-shirt. Ik pak hem vast en stop hem in mijn mand, die inmiddels al flink vol zit. Afleiding, wat heerlijk, denk ik blij. Ik kijk om me heen en ik zie Noah, Vera en Zoë niet meer. Ik loop verder door de winkel maar ik zie ze niet lopen. Ze kunnen me onmogelijk vergeten zijn, dacht ik half in paniek.
Achter mij hoor ik een oorverdovend harde gil en ik draai me geschrokken om. Daar staan ze hoor, alle drie.
Vera zit te gieren van het lachen en krijgt tranen in haar ogen.
'Haha grappig hoor!' Zeg ik sarcastisch en rol speels met mijn ogen.
'Normaal schrik je nooit van onze acties, wat is er vandaag toch met jou?' Zegt Vera nog half lachend.
Ik probeerde mezelf te verdedigen. 'Iedereen kan toch weleens schrikken?' Ik draaide me om en wou verder lopen maar iemand hield me tegen.
'Ben je boos?' Vroeg Noah voorzichtig. Ik zag het schuldgevoel in haar ogen opspelen.
'Nee natuurlijk niet, Zeg ik glimlachend, ik schrok gewoon heel erg.'

P.o.v Fay

Thirza gedraagt zich de laatste tijd zo raar. Ik kijk naar Thirza en ik zie haar langzamerhand weer terug kruipen in haar gedachtes. Er is iets aan de hand, denk ik bezorgd. Als dit vaker gebeurt... Ja, wat ga ik dan doen? Zal ik het haar zelf vragen? Of moet ik haar ouders erbij halen? Nee, zo dramatisch is het nou ook weer niet, denk ik vastberaden.
Ik ga het wel vertellen aan Noah en Zoë, misschien weten zij meer. Dit is niet hoe ik Thirza's persoonlijkheid ken. Dit is een ander meisje, zoals ze zich nu gedraagt. Ik zie haar lopen, zo zelfverzekerd. Maar als ik haar gezicht zie, dan zie ik angst. Wat zit haar dwars? Ik voel me een slechte vriendin omdat ik niet weet wat er aan de hand is met Thirza.
Ik moet niet langer piekeren. Ik zet mijn gedachtes van me af en ren terug naar de meiden.

P.o.v Thirza

Ik denk dat de meiden niks hebben gemerkt, denk ik opgelucht. Zal ik het ze vertellen? Nee, dan zijn ze veel te overbezorgd.
We lopen door de gang naar buiten en gaan naar de auto. Ineens krijg ik een vlaag van gedachtes en herinneringen over mij heen gespoeld die ik liever vergeet. Mijn oren suizen en ik hoor het geschreeuw van mijn ouder voor de zoveelste keer weer terug. 'ACH ONNOZEL KIND! JIJ BEGRIJPT ER TOCH NIKS VAN, JE MOEDER HEEFT ER SPIJT VAN DAT ZE GEEN ABORTUS HEEFT GEPLEEGD!' De woorden van mijn vader galmen door mijn hoofd. Houd het nou nooit eens een keer op? Kut flashbacks. Ik zag het beeld nog steeds voor me.. Mijn moeder huilend op de grond met haar handen voor haar ogen. Had ze echt spijt?

Ik ben weer thuis van het uitstapje met mijn vriendinnen, ze wouden nog blijven maar ik heb ze weggestuurd. Het blijft anders, zonder Lana. Haar beste vriendin is eind vorige maand verhuisd met haar ouders naar Brabant. Nieuwe vriendinnen hebben is raar... Het is fijn, maar ze zou nooit hetzelfde kunnen delen met Noah, Vera en Zoë.
Lana wist over haar situatie, over thuis en Thirza zelf.
Met verdriet denkt ik terug aan mijn onvergetelijke tijden met Lana. Haar ouders waren niet thuis, dus Thirza had een moment voor haarzelf. Geen geschreeuw, geen gedachtes en geen angsten.. Ik ging naar boven, trok mijn kamer deur open en begon aan mijn dagelijkse ritueel.. Ik stoop mijn mouw op, en zag de striemen. Een schok doordrong mijn lichaam, heb ik dit echt gedaan?
Ze wou het niet meer doen, ze had ineens geen motivatie meer, maar de drang was er nog altijd. Een andere keer, hou ik mezelf voor. Dit moet goed gaan vandaag. Het verbaasde mezelf, heb ik nou gezegd dat ik het niet ga doen? Ik was verrast, misschien komt het nog goed..
Een doodnormale dag, zeg ik voor de zoveelste keer tegen mezelf, ja, een doodnormale dag....