Just don't do it!

Radeloos

P.o.v Thirza

Ik sta versteend en kan me niet bewegen. Ik probeer zijn hand van mijn pols af te schudden, maar zijn grip is te sterk voor mij. Ik durf hem niet aan te kijken, dus ik kijk naar de grond. Gaat hij mij ontvoeren? Of is hij toch een playboy? Ik voel een vinger onder mijn kin en langzaam wordt mijn hoofd omhoog getild. Net als de eerste keer dat ik hem tegenkwam. Nu heb ik geen keus, en moet ik hem wel aankijken. 'We doen je niks, maar we moeten even praten.' Zijn zachte diepe stem maakt mij rustig. Die twee jongens komen mij eng bekend voor. Waar ken ik hun van? 'Vertel me eerst eens je naam.' Zei hij rustig. De andere jongen komt er stilletjes bij staan. 'En waarom zou ik!?' De woede reist in mij op, zo heb ik me nog nooit gevoeld.
'Omdat wij je gaan helpen.' Een ton aan vragen stroomt mijn hoofd binnen. 'Met wat?' Vraag ik nieuwsgierig. Ineens is alle angst verdwenen. De jongen met de krullen trekt me naar een houten bankje. We gaan alle drie zitten en hij begint met praten.

P.o.v unknown

Ik begin met het delen van mijn leven en visioenen. Nu is eindelijk het moment gekomen waar ik al maanden op wacht. 'Ik heb veel visioenen, daar kom jij ook in voor. Ze zeggen dat je iemand nodig hebt. Ik dacht, omdat ìk die visioenen kreeg, dat ik je zou moeten helpen. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes, maar ze zei niks. Ik ging verder met praten. 'Het was puur toeval dat wij elkaar zagen op straat, maar dat gaf me wel de mogelijkheid om een stap verder te zetten. Toen begon ineens Daniel te praten. 'Ik zag dat er wat met hem aan de hand was, dus ik heb hem gedwongen te vertellen wat er was. Hij had alles verteld, toen heb ik actie ondernomen en heb een briefje in jullie brievenbus gedaan. En nu zijn we hier.' 'Dus jij was D?' Vraagt het meisje geschokt. Daniel grinnikt. 'Ja, ik ben D, maar noem me maar Daniel hoor.' Dan draait ze zich naar mij toe. 'En wie ben jij? Was jij het nummer dat mij berichten stuurde?' Ik kijk naar de grond. 'Ja, dat heb ik gedaan. Ik heb het briefje in je jaszak gedaan, ik had nooit verwacht dat je zou reageren. Mijn naam is Jack.'

P.o.v Thirza

Mijn mond gaat open, maar jack onderbreekt me. 'Ik weet alleen niet hoe en met wat ik je moet helpen.' Ineens schiet me iets te binnen. Ik draai mezelf naar Daniel toe. 'Waarom mocht jij wel andere mensen meenemen en ik niet?' Vraag ik geïrriteerd. Hij kijkt onschuldig. 'Nou, ik kan moeilijk alleen heen gaan, terwijl dit allemaal draait om Jack en jou.' Ja, daar zit wat in, denk ik met tegenzin. Ik vervolg mijn verhaal. 'Het kan geen toeval zijn dat jij mij in jou visioenen ziet, want ik zie jou namelijk ook in die van mij.' Zo, nu is het eruit. Zijn ogen gaan wagenwijd open, en het lijkt alsof hij sterk nadenkt over iets wat hij nog niet volledig weet. Onze visioenen hebben ons samengebracht, maar wat nu? 'Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag.' Jack kijkt me vol verwachting aan. Ik slik, ik heb nog nooit iemand anders verteld waar ik mee moet dealen, behalve Lana.. Blijkbaar heeft Jack mijn twijfel opgemerkt want hij kijkt me vol medelijden aan.

'Als je het niet wil vertellen, dan hoeft het niet.' Ik schud resoluut mijn hoofd. 'N..nee, i..ik moet het v..vertellen, als jullie me w..willen helpen.' Stotter ik. Hij knikt. 'Mijn ouders hebben het heel druk, en daarom laten ze mij links liggen. Ze willen niks met me te maken hebben, en hebben vaak ruzie met elkaar. Mijn beste vriendin is even geleden verhuisd, en nu heb ik niemand meer. Ik zit... Ik stop met praten, en ik voel tranen opkomen.
Ik kijk snel weg, maar Jack heeft het opgemerkt en trekt me in een knuffel. Ik schrik ervan, maar laat het gebeuren. Als we elkaar loslaten is zijn schouder nat van mijn tranen. 'We weten genoeg.' Zegt Daniel met een zachte blik.

'Wat gaat er nu gebeuren?' Jack trekt zijn mond open maar doet hem meteen weer dicht. 'Ik weet het niet euh..' Thirza.' Val ik hem in de rede. Jack vervolgt zijn zin. 'We kunnen je moeilijk meenemen naar huis, je ouders zouden bezorgt zijn. Nou echt niet, hun maakt het allemaal niks uit, denk ik verdrietig. Maar dat zeg ik niet tegen de jongens.
'Maar vertel me eens wat over jezelf, ik kan moeilijk in therapie gaan bij iemand die ik niet ken.' Ik probeer subtiel over te komen, maar volgens mij is dat niet gelukt. 'Zijn jullie broers ofzo?' Daniel grinnikt. 'Nee, wij leven samen met nog drie andere jongens. Zach, Jonah, Corbyn en wij tweeën. Mijn mond gaat open en dan weer dicht. O, ik vind dit zo kut. Waar ken ik hun toch van? Blijkbaar hadden Jack en Daniel een hele andere reactie verwacht want ze kijken me verbaasd aan. 'Je kent ons niet hé?' Flapt Jack eruit. 'Nou ik heb ooit van jullie gehoord, maar ik kan het niet plaatsen.' Zeg ik beschaamd.

'Wij zijn samen de band Why Don't We.' Zegt Daniel trots. Ik begin te lachen, zo hard dat ik erbij moet huilen. 'Wat is er zo grappig?' Vraagt hij geïrriteerd. Ik haal een keer diep adem. 'Ik vind het wel komisch dat jullie mij eraan moeten herinneren wie jullie eigenlijk zijn.' Zei ik hikkend. Jack lacht nu ook. 'Wij komen niet vaak mensen tegen die ons niet kennen.' Ik steek mijn hand uit. 'Aangenaam kennis te maken.' Grinnik ik. Daniel loopt naar voren, lijkt super serieus en pakt mijn hand aan. Hij krijgt een stoot van Jack. 'Ik wou dat doen!' Wat een kleuters, denk ik lachend.
Ik krijg een melding van mijn telefoon. Ik pak hem op om te kijken, maar als ik mijn telefoon open wordt ik gebeld. Ik neem op en luister geluidloos toe naar wat er gezegd wordt.

Mijn gezicht vertrekt als de boodschap is gegeven. Ik hang op en voel tranen opkomen. Ik zak op de grond en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik voel twee sterke armen op mij heen die me optillen. Ik kijk Jack recht in zijn ogen. 'Wat is er aan de hand?' Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Hoe moet ik dit gaan vertellen? 'M..mijn ouders z...zijn omgekomen i..in een a..auto o..ongeluk.' Dan wordt alles zwart.