Just don't do it!

Hier en nergens anders

P.o.v Thirza

Ik zie niks, Ik hoor van alles.
'Wat is er met haar!?'
'Weet ik niet!'
'Schreeuw niet zo!'
'Jij schreeuwt ook!'
'Stil, ze komt bij!'
'Wees zelf dan ook stil!'

Ik knipper met mijn ogen en knijp ze daarna stijf dicht. Ik voel en hoor niks, geen wind, geen vogels. Waar ben ik? Mijn ogen staan nu wijd open en ik schiet overeind. Meteen word ik teruggeduwd door twee handen die op mijn schouders liggen. Een pijnscheut schiet door mijn hele lichaam. Ik kijk voorzichtig om mij heen, ik lig op een bank in een enorm groot huis. Ik kijk nog wat verder, een keuken, een gang... Dan pas heb ik door dat 5 paar ogen mij aan zitten te staren. Ik herken Jack en Daniel, maar de rest heb ik nog nooit eerder gezien. Toch?

'Je hebt rust nodig.' Hoor ik één van de jongens zeggen. 'Hè? Wat?' Tuurlijk niet! Ik voel me prima.' Dan bukt Daniel over me heen en kijkt me recht aan. Ik weet niet wat ik moet doen dus ik kijk hem met een koude blik aan. Geen goede zet.. 'Na het telefoontje ben je flauwgevallen en ben je met je hoofd tegen het bankje geklapt. We denken dat je een hersenschudding hebt, daarom blijf je voorlopig bij ons, en ook omdat je nu nergens naartoe kan.' Zijn stem sterft weg en alles wat er over blijft is een lege, kille stilte. Ik probeer uit alle macht te herinneren wat er allemaal gebeurt is, maar er komt niks in mij op. Waarom kan ik nergens naartoe? 'Wat voor telefoontje kreeg ik dan? Ik kan me niks meer herinneren.' Ik stotter een beetje.
Jack werpt een snelle blik naar Daniel en kijkt dan naar de rest van de jongens. Ze doen allemaal een stap achteruit. 'Het lijkt me het beste als jullie vertellen wat er is gebeurt. Jullie waren er ten slotte bij, wij niet.' Zegt een blonde jongen.

Ik ga voorzichtig rechtop zitten en kijk Jack en Daniel vragend aan, bang voor wat er komen gaat. 'Je eh... kreeg een telefoontje van de politie. Ze hebben je op de hoogte gebracht van wat er is gebeurt.' 'Wat is er dan gebeurt?' Hij slikt even. Waarom is het zo moeilijk om te vertellen? Denk ik verbaasd. 'Je ouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk.', Perst hij er met moeite uit. Ik zit versteend en kijk de jongens één voor één aan. Tranen komen in me op, maar niet zo heftig als ik had verwacht. Ik moet het natuurlijk al een keer gehoord hebben. Maar door mijn reactie blijft er niks meer over van de lieve en bezorgde gezichten die mij aan zaten te staren. 'NEE! NEE! Het is niet waar, zeg dat het niet waar is!' Ik sta op en loop achteruit. 'Kom Thirza, je hebt rust nodig, je moet het verwerken!' Roept Daniel. Ik schud mijn hoofd maar zeg niks meer. Ik draai me geschrokken om en ren weg. Ik heb geen idee waar ik naartoe ren, als ik maar weg ben van hun. Ik loop een trap op en storm de eerste de beste kamer binnen. De badkamer. Ik draai de deur op slot en ga op de wc zitten met mijn handen voor mijn ogen. Tranen zeggen blijkbaar niks, want ik dacht dat ik het minder erg zou opvatten dan dit.

Ik blijf nadenken over de woorden van Daniel. Daarom blijf je voorlopig bij ons. Ik kan toch ook naar mijn tante? Wat? Ik wordt boos op mezelf omdat het belachelijk is wat ik dacht. Natuurlijk ga ik niet terug naar dat rare wijf, ik mag haar gewoon niet. Maar.. straks denkt ze dat mij iets is overkomen, en dan haalt ze de politie erbij en dan.. nee, niet gaan doordenken Thirza, je blijft gewoon hier. Voorlopig..

*Klop, klop* Er wordt zacht op de deur geklopt, ik kijk op en mijn blik snel naar de spiegel, ik zie er niet uit. Ach, dat ben ik ook wel van mezelf gewend. 'Thirza?' Ik loop naar de deur en draai hem voorzichtig van het slot. Er ontstaat een klein kiertje tussen de muur en de deur, twee bruine ogen staren me bezorgd aan. Ik zet een stap achteruit zodat de deur helemaal open kan en blijf naar de grond kijken. Jack komt binnen en doet de deur achter zich dicht. 'Wat was dat zonet toch?' Vraagt hij voorzichtig. Ik zucht, alles opkroppen heeft natuurlijk ook geen zin. 'Ik kan gewoon niet geloven dat mijn ouders er niet meer zijn. Ze hebben me zoveel a-' Ik stop met praten en sla mijn hand voor mijn mond. 'Het is oké als je het nog niet wil zeggen. Je kent ons nog maar net.' Zegt Jack begripvol. Ik werp hem een dankbare blik toe.

Ik zit aan tafel met de jongens. Ze hebben zich net allemaal netjes voorgesteld. We zijn aan het avondeten, maar ik kan nog steeds niet plaatsen dat ik nu eigenlijk bij een hele beroemde boyband aan tafel zit. Er is al een paar minuten een ijzige stilte en ik vind het te eng om het te verbreken, ook al heb ik geen idee waarom. Uiteindelijk is het Zach die de stilte verbreekt. 'Euh.. nou.. ja..' Jonah schiet in de lach. 'Is het zo moeilijk om wat te zeggen?' Zach negeert het en probeert het nog een keer. Ik heb nu ook mijn laatste hap doorgeslikt en kijk hem vragend aan. 'Bij wie gaat Thirza slapen?' Nu Zach het zo zei, ben ik er eigenlijk ook wel benieuwd naar. Ik kijk de jongens één voor één aan maar mijn blik blijft hangen bij Jack. Tot mijn verbazing begint hij te praten, alsof hij mijn gedachtes kan lezen. 'Ze mag wel bij mij slapen. Ik heb toch twee bedden in mijn kamer.' Ik kijk hem blij aan en hij glimlach terug, je kan zijn tanden zien. Langzaam wordt ik warm van binnen. Wat heb ik toch?

Ik loop samen met Corbyn de kamer van Jack binnen. 'Hier is ze hoor. Je logé.' Hij buigt en laat me binnen, waardoor ik moet lachen. Jack kijkt vanuit zijn bed toe hoe ik de badkamer insluip om mij om te kleden. Ik hoor hem zachtjes zingen. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst loop ik de badkamer uit en kruip ik in bed. Jack schiet in de lach. 'Wat? Wat is er?' 'Je hebt wel een hele mooie pyjama hoor!' Ik kijk naar mijn jasje en wordt meteen rood van schaamte. Op mijn jasje staan wel een triljoen mini eenhoorns. Ik gebaar een "oeps" met mijn mond en sla dan de dekens over mij heen. 'Welterusten Thirza.' Ik glimlach en sluit mijn ogen. 'Welterusten Jack.'

Hey! Sorry dat ik zolang niks geüpload heb🙈 Ik wou wel maar ik had geen inspiratie meer. Dus ik ben er eens even goed voor gaan zitten omdat ik me misschien een klein beetje schuldig voelde Haha:) Dus geniet ervan!❤️