အင္း ဆုိျပီး ပါးစပ္က ရုတ္တရက္ ထြက္သြားေသာစကားေၾကာင့္ သက္လူ တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္
ထိုစကားေျပာလိုက္လို႔ သက္လူ အားနာမိျပီး ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ရဲလာတာေတြ႔လိုက္တဲ႔ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ သက္လူရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္း ရင္ဘတ္ထဲက တစ္စံုတစ္ရာက အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိ တားဆီးလို႔မရေအာင္ ခုန္လာသည္
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္မႈ ၾကီးစိုးေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သက္လူက စတင္၍ တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြဲလိုက္သည္
''ဟို ဟိုေလ ေကာင္းကင္''
''ဟင္ ဘာေျပာမလို႔လဲ''
''ဒီမွာ မင္းမုန္႔ ငါ မကုန္ေတာ့ဘူး ဗိုက္ျပည့္သြားျပီ ဟီးဟီး''
''ေၾသာ္ မကုန္ေတာ့ဘူးလား မင္းမကုန္မွန္းသိရင္ ေမေမ့ကို အမ်ားၾကီးမထည့္ခိုင္းပါဘူး''
''ဟာ မဟုတ္တာကြာ စားလို႔က ေကာင္းပါတယ္ကြာ ဒီတိုင္း ဒီေန႔ သိပ္ေနလို႔ မေကာင္းလို႔ပါကြာ''
''ဘာ ေနမေကာင္းဘူး ျပစမ္း''ဆိုျပီး ေကာင္းကင္ တစ္ေယာက္ သက္လူရဲ႕ နဖူးကို သူ႔ရဲ႕လက္နဲ႔ ကိုယ္ပူမပူ စမ္းလိုက္သည္
''ဟင္း ကိုယ္နည္းနည္း ေႏြးေနသလိုပဲ''
''ဟုတ္ပါျပီ ေဒါက္တာ ရမ္းကုရယ္''
''ငါ တကယ္ေျပာတာကြ မင္းအိမ္ေရာက္ရင္ ေဆးေသာက္လိုက္ဦး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စာေမးပြဲလည္းနီးေနျပီ ကိုယ့္ကိုကိုယ္္ ဂရုစိုက္ပါကြာ သူမ်ားအတြက္လိုက္ျပီး စိတ္မပူနဲ႔''
''ေအးပါကြာ ငါအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေဆးေသာက္လိုက္မယ္ေနာ္ စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့''
''ေဆးကို ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ေနာ္''
''ေအးပါကြာ''
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတုန္း သက္လူထံမွ ဖုန္းဝင္လာသည္
''ေကာင္းကင္ ခဏေနာ္''ဆိုျပီး သက္လူ သူ႔ခံုနားက ျပတင္းေပါက္နား ထြက္သြားသည္
ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ခံုနဲ႔က အေဝးၾကီးမဟုတ္ေတာ့ သက္လူ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေကာင္းကင္ ၾကားရသည္
YOU ARE READING
Only Him
Romanceမင္းငါ့ကိုဘယ္ေလာက္ဘဲမုန္းမုန္းမင္းငါ့ကိုခ်စ္လာေအာင္ငါလုပ္မွာ သက္လူပိုင္ ငါမင္းကိုခ်စ္လို႔မျဖစ္ဘူးကြာ..ငါမင္းကိုမနာက်င္ေစဘူး ေကာင္းကင္ျပာ
