The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 19

Ορέλια.

Βγήκαμε από τον Οίκο της Αύξησης και έμεινα με το στόμα ανοιχτό στο τοπίο μπροστά μου. Όλη η Ακαδημία είχε πλημμυρίσει πυγολαμπίδες, οι οποίες χάριζαν μία μαγική λάμψη στην κρύα νύχτα. Το χιόνι αντανακλούσε το φως τους, δίνοντας την εντύπωση ενός απέραντου φωτεινού γαλαξία.

"Ο Οίκος της Μαγείας των Στοιχείων καλεί κάθε χρόνο τις πυγολαμπίδες. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς και όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια. Κάθε χρόνο έρχονται οι περισσότεροι Μάγοι, για να μην ξεχάσω το Συμβούλιο. Επίσης, είναι Χριστούγεννα, η πιο μαγική εποχή του χρόνου." είπε ο Μπράξτον. Μπροστά από τη Μαύρη Μαγεία ήταν δύο Προστάτες και μας άνοιξαν τη πόρτα, για να μπούμε. Αμέσως μας αγκάλιασε ζέστη, κλασική μουσική και υπέροχες μυρωδιές. Ο στολισμός ήταν μια μείξη χρωμάτων από όλους τους Οίκους, με μπάλες, κορδέλες και κρυστάλλινες νεκροκεφαλές.

Η αίθουσα εκδηλώσεων ήταν στη κορυφή του κτηρίου. Αντί για τοίχους είχε τζάμια σε κάθε μεριά και από την οροφή βλέπαμε τα αστέρια να λάμπουν και το φεγγάρι να μας λούζει με το φως του. Ο χώρος είχε διακοσμηστεί με κεριά και γύρω από την πίστα υπήρχαν ατελείωτα τραπέζια, τα οποία ήταν όλα γεμάτα εκτός από ένα που βρισκόταν στο κέντρο. Το δικό μας τραπέζι. Και φυσικά όλοι μας κοιτούσαν. Ή μάλλον, εμένα κοιτούσαν.

"Οι Εκλεκτοί μας!" είπε η Λίλιθ και αμέσως όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Τα μάτια μου έπεσαν στον Ραζ, τον αρχηγό του Συμβουλίου των Μάγων, να με κοιτάει με ανέκφραστο, παγερό βλέμμα.

Η ατμόσφαιρα στον χώρο ήταν αλλόκοτη. Ένιωθα τους παλμούς  να χτυπάνε στο κεφάλι μου και τον θώρακά μου να πιέζει την καρδιά μου.

"Τι συμβαίνει; Το νιώθετε και σεις;" ρώτησα και έπιασα το κεφάλι μου με τα χέρια.

"Α ναι ξέχασα να σας ενημερώσω. Λόγω των πρόσφατων γεγονότων αποφασίσαμε με τους υπόλοιπους καθηγητές να κάνουμε ένα ξόρκι που θα απαγορεύει οποιαδήποτε μορφή Μαγείας σε αυτό τον χώρο και έχει ισχύ μόνο για απόψε. Θα το συνηθίσετε σε λίγο και δεν θα σας ενοχλεί." είπε η Λίλιθ. Κοίταξα τον Δαρείο και με κοιτούσε ήδη. Το σχέδιό μας βούλιαξε.

Δεν πρόλαβα να του απαντήσω γιατί άρχισαν να μου μιλάνε διάφοροι Μάγοι και να μου συστήνονται. Οι περισσότεροι ήταν ευγενικοί και με έκαναν να νιώσω άνετα. Ένα ζευγάρι Μάγων όμως μου ποδοπάτησε την κάποια -όποια- αυτοπεποίθηση είχα.

"Τόσα χρόνια ήταν απομονωμένη με τη γριά και τώρα είναι ξανά με τον πολιτισμό και περιμένουμε να είναι ικανή να μας σώσει; Αφού δεν ξέρει την τύφλα της από Μαγεία." είπε η κοκκινομάλλα Μάγισσα στον σύζυγό της.

"Σωστά. Σίγουρα θα την σκοτώσουν οι Σκοτεινοί, όπως και τους υπόλοιπους Μάγους του συναφιού της." είπε ο άντρας. Ο Μπράξτον έκανε βήμα προς το μέρος τους αλλά του έπιασα το χέρι. Έβαλα το πιο μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου και τους πλησίασα.

"Γειά σας. Δεν σας ξέρω και δεν με ενδιαφέρει να σας μάθω. Επίσης δεν ξέρω άμα μπορώ να νικήσω το Σκοτάδι. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αν τολμήσετε να ξαναμιλήσετε έτσι για την οικογένειά μου ή για μένα, θα το μετανιώσετε." είπα με γλυκιά φωνή αλλά ήξερα ότι πέταγα φωτιές από τα μάτια μου. Το πρόσωπό τους χλώμιασε και εξαφανίστηκαν από μπροστά μου.

"Και τώρα, αν τελείωσες με τις απειλές, θα ήθελες να χορέψουμε;" με ρώτησε ο Μπράξτον και μου έτεινε το χέρι του. Του χαμογέλασα και το πήρα. Με οδήγησε στο κέντρο της πίστας και έβαλε τα χέρια του στη μέση μου. Τύλιξα και γω τα δικά μου γύρω από τον λαιμό του και αρχίσαμε να χορεύουμε στον ρυθμό.

"Δεν περίμενα ότι θα δεχόσουν να έρθουμε μαζί." είπε.

"Γιατί δεν το περίμενες;" ρώτησα παραξενεμένη. Δεν ήθελα να πάω με κανέναν άλλον στον χορό.

"Είχα δύο ανησυχίες. Η πρώτη ήταν ότι θα σου χε πει πρώτα ο Κάιν και η δεύτερη, ότι θα του χες πει ναι."

"Δεν ανησυχούσες μήπως δεν ήθελα να έρθω μαζί σου;" ρώτησα πονηρά.

"Δεν γίνεται αυτό. Κοίτα με." είπε και τέντωσε τον λαιμό του. Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε...

"Υπάρχει κάτι άξιο προσοχής;" ρώτησα και στένεψα τα μάτια μου για να 'δω' καλύτερα. Όλη του η ύπαρξη ήταν άξια προσοχής αλλά δεν υπάρχει μία περίπτωση να του το πω αυτό.

"Α δεν υπάρχει;"

"Μπα."

"Ούτε κάτι που κάνω δεν είναι άξιο προσοχής;" ρώτησε και τα μάτια του είχαν μία περίεργη λάμψη.

"Δεν έχω παρατηρήσει τίποτα αξιοθαύμαστο." είπα και ο Μπράξτον μου χαμογέλασε. Ακούμπησε τη παλάμη του στο μάγουλο μου και με φίλησε. Το μόνο που ήξερα για φιλιά ήταν από βιβλία. Αλλά κανένα βιβλίο δεν με προετοίμασε για αυτό που ένιωσα. Ήταν σαν να ενεργοποιήθηκε όλο μου το σώμα. Απομακρύνθηκε λίγο και με κοίταξε ενώ ο αντίχειράς του χάιδευε το μάγουλό μου.

"Τώρα τι λες; Κάνω τίποτα άξιο προσοχής;" ρώτησε με στραβό χαμόγελο.

"Κάτι κάνεις." είπα και γέλασε. Με έσφιξε πάνω του και με φίλησε ξανά.

Hello my beautiful readers!!!
Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά!
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Love you guys,
Christina.