The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 41

Ορέλια.

Το καφέ δεν είναι το χρώμα μου. Δοκιμάσαμε και μαύρα μαλλιά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν χίλιες φορές χειρότερο. Ήμουν τρομακτική! Σαν να βγήκα από ταινία τρόμου. Το καφέ τουλάχιστον ήταν πιο... γλυκό. Ο Δαρείος έγινε μελαχρινός σαν εμένα, αλλά του πήγαινε! Ο Κάιν δεν άλλαξε και πολλά, έκανε λίγο πιο θαμπά τα μάτια του απλά. Και οι τρεις μας φορέσαμε απλά καθημερινά ρούχα και καπέλα. Αφού συγκαλύψαμε τις Μαγείες μας, φύγαμε από το διαμέρισμα.

Το Τόκιο ήταν πανέμορφο! Όλο χρώματα, ζωή, μυρωδιές, φασαρία! Πρώτα πήγαμε στο Αυτοκρατορικό Ανάκτορο του Τόκιο, μετά στον Ναό του Σένσο-τζι και μετά στην αγορά Τσουκίτζι, στην οποία δοκιμάσαμε όσο περισσότερο φρέσκο σούσι μπορούσαμε. Μετά ο Κάιν μας πήγε σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, γιατί μας είπε ότι μια καφετέρια εκεί κάνει το καλύτερο boba tea. Καθώς περνάγαμε τα μαγαζιά για να φτάσουμε, μου τράβηξε το μάτι ένα κολιέ με δύο φτερά, ένα άσπρο και ένα μαύρο, το οποίο μου θύμισε τον Κάιν. Ξέρω το Σκοτάδι που κουβαλάει και ξέρω ότι έχει κάνει απαίσια πράγματα και ξέρω για το τι είναι ικανός. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Έχω νιώσει καλό μέσα του, έχω δει τρυφερότητα και τον εμπιστεύομαι με την ζωή μου.

«Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;» Ρώτησε ο Κάιν και ξύπνησα από την ονειροπόλησή μου. Δεν είχα καταλάβει ότι είχα κολλήσει τα μάτια μου εκεί.

«Όχι απλά σκεφτόμουν κάτι.» Είπα και του χαμογέλασα.

«Ο,τι πεις. Φτάσαμε.» Είπε και σταματήσαμε μπροστά από μία απλή καφετέρια. «Καθίστε όπου θέλετε και θα σας φέρω μερικά να δοκιμάσετε.» Είπε, πήγε στο ταμείο και άρχισε να μιλάει αμέσως άπταιστα ιαπωνικά, ή τουλάχιστον εμένα μου ακούγονταν έτσι. Με τον Δαρείο βρήκαμε ένα τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού και καθίσαμε.

«Πώς περνάς;» Τον ρώτησα και εκείνος γέλασε και έτριψε το πρόσωπό του.

«Αν και δεν θα πρεπε, πολύ ωραία.» Είπε και γέλασα. Είχε δίκιο από τη μία... Αφήσαμε πίσω μας την Ακαδημία, τον πόλεμο με το Σκοτάδι για να κάνουμε διακοπές... Από την άλλη, υποτίθεται ότι θα νικούσαμε το Σκοτάδι και τελικά δεν ξέρουμε που στέκουμε...

«Είναι υπέροχα εδώ.» Είπα και άφησα μία μεγάλη εκπνοή στο τέλος.

«Αν μου λέγε κάποιος πριν από μισό χρόνο ότι θα γίνουν ο Προστάτης της Εκλεκτής, ότι θα το σκάγαμε μαζί από την Ακαδημία με τον Πρίγκιπα του Σκοταδιού και θα κάναμε διακοπές στο Τόκυο, θα νόμιζα ότι χτύπησε το κεφάλι του. Αλλά τώρα...» Είπε και διέκοψε τη φράση του.