REMEMBER

I💜

HELLOOOOOO VOTELEMEY UNUTMADAN BAÞLAMA VE MEDYADAKi şARKIYLA OKU LÜTFEN UMARIM BEĞENIRSIN

Ölümün soğuk nefesini ensenizde hissettiniz mi hiç , yada canınızdan can gittiğini hayat bazen tekme vurmayıp üstünde tepiniyor insanın alışmak mı gerek bu duruma yoksa unutmak mı sanırım ben unutmayı seçtim hiç hatırlamayacakmış gibi

bilincim yavaş yavaş kaybolurken ambulanstan indiriliyordum ne elimi kolumu hareket ettirebiliyor nede konuşabiliryordum görüş alanım kısıtlı beynim tamamen boşalmıştý ağlıyordum durmadan ağlıyordum yüzümde hicbir mimik yoktu ama gözlerim durmadan yaş akıtıyordu arkamdan bağıra bağıra ağlayarak gelen bir kadin ve bir kac kişı daha doktorları iterek başımda toplanmıştı kadın sıkıca elimi tutuyor ve sevgiyle bana bakıyor ve ağlıyordu sonra sinirle kafasını kaldırıp küfür etmeye başladı bense o an ipleri kopartıyordum ölüyordum belkide içimden bir şey çekiliyordu sanki heryerime iğneler battığı yetmezmiş gibi hemde. Bu acıya daha fazla dayanamazdım elveda gitmeden resetlediğim hayatım her ne yaşayıp üzüldüysem silinip gitti mezarda rahatım artık

10 gün sonra
Yavaşca actım gözlerimi hani ölüyordum demekki hayat beni bırakmaya niyetli değil etrafımda oten bir çok cihazın olduğu beyaz bir odadaydım duvarda tik tok eden saatin  saniyesini gözümle takip ederken iceri beyaz önlüklü biri girdi uzun boylu ve yeşil doktor kıyafeti giymiş adam gülümseyerek ve heycanla yanindaki hemşireye
"Ailesine haber verin hastamız uyandı"  dedi ve gülümseyerek yanıma geldi

" gecmiş olsun bayan "  dedi
( lila esas kızımız sizsiniz ama bu isim güzel artık adınız lila are you okey 😂)

"Neden burdayım " dedim zorlukla konuşurken iç organlarım yer değıştiriyor gibi hissediyordum

" endişelenmeyin şu an ufak bir hafıza kaybı yaşıyorzunuz kolay değil ölümden döndünüz cidden guçlüsünüz" dedi rahatlatıcı bir ses tonuyla

"Kaza mı" kazaya dair zerre birşey hatirlamiyordum işin garip tarafı uyandıģim andan önceki tüm hayatımı hatırlamıyordum  ne iş yaptığımı nerde yasadığımi ailemi arkadaşlarımı hiç kimseyi ve hicbir şeyi hatırlamıyordum

"Şimdi sizi normal.odaya alacağız 10 gündür komadaydınız ufak tefek testlerden sonra tekrar bizim gözetimimiz için odada kalmanız daha iyi  " dedi ve çıktı biraz sonra hemşire gelip beni odadan çıkardı 10 gundür ölü gibi yatıyormuşum etrafta ne oldu ne bitti hiç haberim olmadan yada bu kaza nasıl  başıma geldi

"Şimdi alçınızı bandaj takacagım " dedi hemþire sevimlice gülümserken

"ailem yok mu benim " dedim yalnız hissediyordum bi hayatım vardı ama nasıl bir hayatim vardı zerre bişey hatırlamiyordum 

"aah tabi var olmaz mı doktorunuz arayıp haber vermiştir birazdan burada olurlar "

"ben uyurken hiç geldiler mi" dedim nasıl insanlar olduklarını merak ediyordum , hemşire anlamsiz bakışlar atarken gözlerinde acıma duygusu geçti ve zorda olsa gülümsedi

"siz hafıza kaybı geçiren hastamız olmalısınız " dedi

"e evet ne zman bir şeyler hatırlamaya başlarım  " dedim canım sıkılıyordu  bu insanlara benzemiyorum bile onlar çekik ve kahverengi gözlüydü benimse büyük ve renkli gözlerim vardı

"doktorumuz sizi bilgilendirecek " dedi ve eşyalarinı topalyıp  gülümseyerek büyük beyaz kapıya  ilerledi bu oda yoğun bakımdan daha ferahtı yataktan kaltım ve aynaya dogru ilerledim kaza geçirmiştim ama sadece bacağım mı kırmıştım  vov ucuz atlattım  desene topallayarak aynaya ilerledim aynada yansımama baktım basımda bir sargı ve elmacık kemiklerimin üstünde sıyriklar vardı elimi yavaşça onların üstüne götürdüm zavallı güzel yüzüm geri dönüp yatağimın üstüne oturdum ve üstümdeki pijamayı inceledim acaba vücuduma zarar gelmişmiydi gömlegimı yavasça kaldırdım bir cocuk gibi vucudumu inceliyor ve keşfetmeye çalışıyordum karnımın altında  yatay bir kesik vardı buda neydi böyle belki kazadan önce ameliyat olmuþumdur da bu dikiþler yeni alınmış gibi . kapı hızla açılınca  irkildim ve gömlemi indirdim ve ayağa kalktım ayağımdaki ağrü ile yerime sertçe geri otururken üzerime haykırarak ağlayan bir kadin atladı sonunda bana benzeyen biri annem miydi acaba