Adım. Adım. Adım. Kan. Kan. Kan. Sessizlik. Sessizlik. Sessizlik. Boş arsadaki tek ses katillerin düzenli nefes alış-verişleriydi. 18 yaşındakiler biraz önce hayatta olan cesetlere baktılar. Dudağındaki ince gülüş, gözlerindeki parlaklık. Ellerinin arasındaki küçük, her yeri kanla kaplı ele baktı. Her hatasında kendisine daha çok bağlanan kızın yüzüne çıktı gözleri. Bir gülüş. İki gülüş. Kahkaha. Sarı saçlı kız cesedi kaldırmaya çalıştı. Kıvırcık saçlı çocuk ise diğerini. 40lı yaşlarındaki iki cesedi mağaraya doğru sürüklemeye başladılar. Mağaradaki sessizlik bozulmuştu 18 yaşındakiler girince. 2 adım sesi biri zarif diğeri ise daha güçlü. Cesetlerin zemine sürterken çıkardıkları hışırtı.
4 Mart 2001
Yetimhane hüzünlü duvarlarına biri daha katılmıştı. 5 yaşındaki Helena gözleri yaşlı attığı adım zorakiydi. Bayan Smith sıkılmıştı artık kızın yavaş adımlarından. Koridorun sonundaki sınıfa geldiler. Sınıfta boyama yapan çocuklar Smith'e baktılar, belki biri onlara aile olmak için geldi diye umutlandılar yine her zamanki gibi. Küçük Helena sınıftaki çocuklara baktı. Tek tek. Çocukların elleri boya içindeydi. Anlamamıştı. Onlar terk edilmişken, birileri onları sokağa atmışken nasıl mutlu olduklarını. Sınıfa doğru konuştu genç öğretmen: "Aramıza yeni biri katıldı. Adı Helena. Arkadaşınıza iyi davranmayı unutmayın. -Kızın boyuna erişmek için eğildi genç öğretmen Beth- Tobias'ın yanı boş hadi onun yanına oturalım". Elini Helena'nın omzuna koydu ve Tobias'ın masasına kadar eşlik etti. Helena'ya oturması için işaret etti. Dolaptan bir boyama kitabının kullanılmamış sayfalarından birini açtı Tobias'a doğru "Tobias arkadaşınla boyalarını paylaşır mısın?" Tobias kafasını salladı ve boyamasına geri döndü. Genç öğretmenleri Beth Lee yanlarından ayrılırken Helena kısık bir ses ile "Merhaba" dedi. Tobias yeşil gözlerini kızın üstünde gezdirip karşılık verdi.
12 Temmuz 2014
"Tobias" diye seslendi genç Helena. Ses mağaranın duvarlarında yankı yaptı. Tobias yorulmuş Helena'nın elindeki Beth Lee'yi aldı ve onu kocasının yanına kadar sürükledi.
17 Mart 2001
Helena yine ve yeniden Tobias'ın yanına oturdu öğle yemeklerinde. Tobias Helena'ya baktı. "Tobias şeker ister misin? Öğretmenler bakmazken onların masasından aldım." Helena elindeki küçük küp şekeri Tobias'a verdi. Onlar o günden sonra yetimhanedeki zorluklar ile beraber savaşacaklarını bilmiyorlardı ya da birbirlerinin sonu olacaklarını.
-Bu hikayeyi derste sinirden köpürürken düşündüm ve yazmaya başladım. Eğer buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim :)-
