MEGASTAR EVLENİYOR!

"Kabul ediyorum!"

***

Yorum ve oylarınızı bekliyorum.

***

Gökmen...

Gözlerindeki yaşlar süzülürken şaşkınlıkla baktı bana. "Ne?"

Nasıl demiştim, bende bilmiyordum. Stüdyodan çıktıktan sonra, buraya gelene kadar Volkan'ın söylediklerini düşünmüştüm. Sakin bir hayat yaşa dememiş miydi? Madem yorulmuştu arkamı toplamaktan, bende evlenerek onu bu durumdan kurtaracaktım. Evlenecektim. Hem evli bir adam olduğum benimle uğraşmazlardı. Medya ordusundan da kurtulabildim. Bana şaşkınlıkla bakmayı sürdüren kıza durumu açıklamaya çalıştım. 

"Evlen benimle Öykü."

Öykü hızla çekti ellerini ellerimin içinden. Gözlerindeki yaşları silerken bu kez yüzünde öfke hakimdi. Ayağa kalktığında, ardıma yaslanıp onu izledim.  

"Sen...sen...."

Şuursuzca edindiğim bu tavırların ve düşünmeden attığım adımların kaynağı damarlarımda gezen alkoldü. Vücudum daha fazlası mümkünmüş gibi daha da gevşiyordu. Üstelik karşımda bana hayran bakan bir kız değil, beni hırpalamak isteyen dişi bir aslan vardı. 

"Bak Öykü!Ben gerçekten ciddiyim.Evlenmem gerekiyor."

"Neden ben peki?Aşık olduğunu söylemeyeceksin herhalde!"

Güldüm. "Söylesem inanacak mısın?"

Kaşları daha fazla çatıldığında ellerimi kaldırdım. "Tamam...Sen...Bilmiyorum...ama sen farklısın ve böyle bir evliliğ..."

Devamını getiremeden yeniden ayaklandı. "Nasıl bir evlilik?Bela mısın sen?Çık git buradan!"

"Anlaşmalı bir evlilik!" dedim onun karşısına dikilirken. 

"Anlaşmalı mı?"

Öfkeden şaşkınlığa bürünen yüzünü gördüğümde biraz olsun rahatladım. Bu ifadeyi çözmekle baş edebilirdim. "Evet anlaşmalı.Mesela...1 yıl sürecek bir evlilik... Süre dolunca anlaşamadık,ayrıldık deriz. Sonra... sen yoluna gidersin ben yoluma..."

Kollarını göğsünde birleştirdi. "Kabul edeceğimi nerden çıkartıyorsun?Sana bayılan diğer tiplerden değilim ben!"

"Bu Cafe'nin,babanın cafesinin tek sahibi olmak istiyorsun?Üvey annenden kurtulmak... Benimle evlenirsen kurtulursun...Hissesi ne kadarsa öderim ve sende tek başına sahip olursun buraya..1 yıl sonra ayrıldığımızda da hayatımıza kaldığımız yerden devam ederiz..."

Sözlerimin ardından bakışlarını cafede gezdirdi yavaşça. Özlem, sevgi ve acı vardı yüzünün her bir zerresinde. Gözlerinden süzülen bir damla yaşla bana döndü.Bakışlarını yere eğdi ve fısıldadı güçsüz sesiyle. "Kabul ediyorum!"

Fısıltı şeklindeki kabullenişi duyduğumda tuttuğum nefesimi verdim ve karşımdaki kızı kucağıma alıp döndürdüm neşeyle. 

"Teşekkür ederim Öykü!Çok teşekkür ederim!"

"Deli misin? Bırak beni! Vazgeçerim bak!"

Son sözle indirdim Öykü'yü kucağımdan ve atıldım. "Aman!Sakın...Sakın vazgeçme!Atarım bak kendimi!"

Kenara doğru ilerleyip bacağımı attım diğer yana.Kolumdan çeken ve şaşkınlıkla kekeleyen kıza baktım gülümseyerek.

"Hey! Saçmalama gel buraya!"