Ματωμένα Δάκρυα

Part 7

Η Αφροδίτη είχε είδη φύγει, αφού με άφησε να σκεφτώ λίγο πριν κανω την συζήτηση με τον πατέρα μου που ήθελα. Θα έλεγα ψέματα πως δεν ήμουνα αγχωμένη ενώ στην πραγματικότητα ήμουν, και πολύ μάλιστα. Έκανα βόλτες από εδώ και από εκεί,οσπου ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να με πιάνει από την μέση. Ήμουνα πια σίγουρη πως ηταν αυτός. Με γύρισε να τον κοιτάζω. Με το ένα του χέρι μου έβαλε μια τούφα μαλλιού μου πισω από το αυτί μου. Όσο δάγκωνα το κάτω χείλος μού, με κοιτάξε κατευθείαν εκεί. Ήθελα τοσο πολύ να τον φιλήσω. Ήθελα να γίνω δικιά του εδώ και τώρα. Αυτή την στιγμή. Τα χείλη μας είχαν ενωθεί και τότε ολα έδειχναν πιο ωραία πιο γαλήνια. Τα χέρια του ταξίδευαν στο σώμα μου όσο οι ανάσες μας είχαν γίνει βαριές. Με είχε ξαπλώσει απαλά κάτω ενώ μου έβγαζε απαλα το φόρεμα. Του έβγαλα και εγώ το σακάκι ενώ τα χείλη μας δεν είχαν ξεκολλήσει. Οι κινήσεις μας γίνονταν γρήγορα και συνοπτικά. Αναστεναζα και ψυθιριζα το όνομά του. Με είχε στο έλεος του και αυτό με τρέλαινε. Ήταν ότι πιο ωραίο αλλά τρομακτικό ταυτόχρονα είχα περάσει στην ζωή μου. Ήταν ο πρώτος και σίγουρα ο τελευταίος που με έκανε να νιώσω έτσι....
Αφου είχαμε τελειώσει πια... καθόμασταν αγκαλιασμενοι αυτός με το πουκάμισο και το εσώρουχο του και εγώ με τα εσώρουχα μου μόνο. Το κεφάλι μου ακουμπούσε στο στήθος του και μου χαιδευε τα μαλλιά τόσο γαληνια που κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Όλα ήταν τόσο τέλεια. Αλλά ηταν πολύ καλό για να είναι αληθινό...
"Το ξέρεις πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα έτσι;"
"Το ξέρω Άννα, αλλά δεν αντέχω! Όταν σε βλέπω το μόνο που θέλω είναι να σε έχω στην αγκαλιά μου. Συμαινεις πολλά για εμένα. Το ξέρω πως δεν γνωριζόμαστε καλά ακόμα, αλλά μπορώ να πω πως νιώθεις και εσύ το ίδιο."
" Ναι αλλά..."
"Δεν έχει άλλα. Συμαινεις πολλά για εμένα και θα σου το αποδείξω."
"Αχ ρε Στέφανε.".... Γύρισα και τον κοίταξα. Τα μάτια του έλαμπαν μπροστά στα δικά μου. Έτσι μιλούσαν τα σώματα μας. Οι ψυχές μας ηταν πιο δυνατές από ότι τα λόγια μας. Φοβόμουν όμως. Φοβόμουν γιατί δεν ήξερα που θα μου βγει όλο αυτό. Φοβόμουν τον πατέρα μου. Το μέλλον....
Αφού πια είχαμε χορτάσει ο ένας τον άλλον, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω, αφού λείπαμε σχεδόν μισή ώρα. Ντυθηκαμε και ενώ ο Στέφανος ήταν έτοιμος, εγώ είχα να κάνω τα μαλλιά μου και το βάψιμο μου. Όσο φτιαχνομουνα, καθόταν και με κοιτούσε.
"Τι κοίτας;" είπα χαχανιζοντας
"Εσενα, μωρό μου." Κόκαλο. Έμεινα κόκαλο. Η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Τον πλησίασα και τον κοίταξα στα μάτια ψιθυριζοντας ποσο όμορφο τον βρίσκω και εγώ. Με έπιασε από την μεση και με φίλησε γλυκά και παθιασμένα. Αφού είχαμε ξεκολλήσει, του είπα να πάει αυτός πρώτος πίσω μην καταλάβουν κάτι. Δεν έφευγε με τίποτα όμως.
"Σταμάτα παιδι μου και πάνε θα μας καταλάβουν."
"Δεν με νοιάζει καθόλου". Ψιθύρισε.
"Αντε παιδί μου πάνε και θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο να συναντηθουμε στα Χανιά γιατί εδώ και οι τοίχοι έχουνε αυτία."
"Ενταξει." Μου έδωσε ένα γρήγορο πεταχτο και εξαφανίστηκε στα γρήγορα. Έμεινα εκεί να τον κοιτάζω και να χάνομαι στις σκέψεις μου.....