Ματωμένα Δάκρυα

Part 20

"Σε έχω τόση ανάγκη..."

Ήμουνα ακουμπισμένη στο παράθυρο και κοιτούσα το άπειρο,τον ουρανό... Δεν ήξερα.

Πάντως οι σκέψεις μου ήταν αλλού.

Και αν ο Γιακουμης δεν είναι καλός προς εμένα;

Και αν δεν θέλει το παιδί μου;

Τι θα κάνω; Πως μπόρεσε ο πατέρας. Αρκετά όμως τους έχω αναστατώσει. Πρέπει να το κάνω.

-Επ; Τι κάνεις όρθια. Γύρνα πίσω στο κρεβάτι.

Γύρισα και είδα την Αφροδίτη να κλείνει την πόρτα πίσω της και να έρχεται προς το μέρος μου.

-Έλα ρε Αφροδίτη. Θα πάω σπίτι ουτος η άλλος αύριο. Άσε με. Θέλω να περπατήσω.

-Εντάξει δεν σε πιέζω.

Ήρθε και με έκανε να μία σφιχτά αγκαλια.

-Τι ηταν αυτό;

-Είχα τρομάξει Νανά.

-Έλα όλα πέρασαν τώρα.

Καθίσαμε στις καρέκλες που είχε λόγο πιο εκεί.

-Τι θα κάνεις τώρα;

-Πραγματικά δεν θέλω να παντρευτώ τον Γιακουμη. Θέλω να παιδί να μεγαλώνει με-

Σωπασα.

-Με τον πατέρα του συμπλήρωσε η Αφροδίτη.

Εσκυψα το κεφάλι.

-Πρεπει να του το πεις!

-Σταμάτα! Είπα όχι! Το έχασε αυτό το δικαίωμα.

-Και τι θα κάνεις;

-Δεν - δεν ξέρω αλλα-

-Άννα! Δεν έχει αλλα! Έχει το δικαίωμα δεν το καταλαβαίνεις; Δικηγόρος θα γίνεις τα ξέρεις αυτά.

-Ξέρω επίσης πως δεν θα ΤΟΛΜΉΣΕΙ να μου πάρει το παιδί. Τα δικαστήρια σε εμένα θα το δώσουν.

-Βρε αγάπη μου δεν είπα πως θα σου το πάρει. Αλλά θα πρέπει να το βλέπει.

-Προς το παρόν έχω αλλά στο κεφάλι μου να ανησυχώ Αφροδίτη. Άσε με σε παρακαλώ.

Πήρε τα χέρια μου και τα εβαλε μέσα στα δικά της. Με κοίταξε με ένα γλυκό και ήρεμο βλέμμα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Μίλησε μου Άννα. Μην τα κρατάς μέσα σου. Θα σπάσεις πιο μετά και δεν το θες. Έχεις να σκεφτείς και κάτι άλλο τώρα έτσι;

-Ν-ναι. Ψιθύρισα.

Αποφάσισα να της ανοιχτω. Να της πως τις φοβίες μου τα πάντα. Ήταν πλέον αδερφή μου. Ηταν η μόνη που με υποστήριζε από την αρχή. Έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα μόνο αυτή είχα μόνο. Μόνο αυτή εμπιστευομουν.

-Πες μου Άννα μου.

Τα χέρια μου βρισκόταν ακόμα μέσα στα δικά της.

ΑΦΡΟΔΊΤΗ

Έτρεμε. Τα χέρια της ήταν κρύα και έτρεμαν. Δεν ήθελα να την βλεπω έτσι. Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι.

Αναθεμασε Στέφανε! Δεν θα το αφήσω έτσι εγώ αυτό....

ΑΝΝΑ

-Φοβάμαι πως αν το μάθει, θα μου πάρει το παιδί.

-Τι είναι αυτά που λες; Δεν θα το έκανε ο Στέφανος αυτό! Δεν είναι τέτοιος. Κάτι ξέρω.

-Δεν δεν ξέρω. Φοβάμαι πολύ.

-Μην σκέφτεσαι αυτά τώρα. Άσε εμένα να-

-Να;

-Τ-Τίποτα.

-Μετά έρχεται και το άλλο. Πως θα παντρευτώ έναν πολύ μεγαλύτερο μου; Δεν δεν τον ξέρω καλά. Πως! Γιατί;!

-Σσσσ ηρέμησε. Όλα θα γίνουν.

-Αχ γιατί σε εμένα. Γιατί!

Χωρίς να το καταλάβω με πήρε στην αγκαλιά της και με κρατούσε εκεί.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από ψιθύρους.

Άνοιξα τα μάτια μου αργά και είδα την Λένα με μια νοσοκόμα να μιλάνε. Η νοσοκόμα τοποθετούσε κάτι μηχανήματα διπλα στο κρεβάτι μου.

-Καλημέρα Άννα μου.

Με χαιδεχψε η Λένα που κατάλαβε πως ήμουνα ξύπνια πλέον.

-Καλημέρα.

Ανασηκωθηκα και κάθισα.

-Τι είναι όλα αυτά;

-Θα σου κάνω έναν υπέρυχο να μάθουμε και το φύλλο του μωρού. Δεν είναι καιρος;

Γουρλωσα τα μάτια. Δεν το περίμενα.

Φυσικά ήθελα να μάθω.. Αλλα... Δεν ήμουν ακόμα έτοιμη.

-Άννα;

-Νναι;

-Έγινε κάτι; Σου μιλούσα.

-Ε τιποτα. Αφαιρέθηκα.

-Ωραία. Ξεκινάμε;

-Ναι.

Αφου ξάπλωσα, η Λένα έκατσε δίπλα μου σε μια καρέκλα και πηρε τον υπέρυχο.

Μου ανέβασε λίγο την μπλούζα και μου τοποθέτησε το κρύο τζελ.

-Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει.

Άφησα την ανάσα μου να βγει απαλά.

Ολα καλά θα πάνε Άννα.

Πέρασε ώρα και Η Λένα έκανε γύρους στην κοιλιά μου πιέζοντας σε κάποια σημεία.

Άφηνα και εγώ κάποια μικρά βογκητα ως ένδειξη πως πονούσα.

Σταματούσε όμως και μου ζητούσε συγγνώμη.

Είχε περάσει ένα τέταρτο και η έκφραση της Λένας όλο και με ανησυχούσε.

Οσπου αποφάσισα να της μιλήσω.

Μαζεψα ότι δυνάμεις είχα και την ρώτησα....

Γειά σας παιδιά. Σόρυ για την καθυστέρηση. Ελπίζω να σας άρεσε. Τα λέμε. Να προσέχετε.