Ματωμένα Δάκρυα

Part 8

Ξύπνησα σε άδειο κρεβάτι. Η Αφροδίτη θα είχε σηκωθεί από νωρίς, αφού η ώρα ήταν είδη 9!
Σηκώθηκα και παραπατησα αφού είχα πονοκέφαλο από το ποτό χθες. Κατέβηκα κάτω και βρήκα την Αφροδίτη μαζί με τον Άγγελο μόνοι τους στην κουζίνα να χαχανιζουν. Κάτι περίεργο συνέβαινε εδώ. Μόλις με είδαν το γελιο τους κόπηκε.
"Κ-καλημέρα Νανά μου."
"Καλημέρα αδερφούλα"
"Μμμμ.." μουρμούρισα αφού ήμουνα σε κακά χάλια.
"Τι έπαθες Νανά μου;"
"Αχ μην φωνάζεις να χαρείς. Έχω φοβερό πονοκέφαλο."
"Μα αφού δεν ήπιες και πολύ."
"Το ξέρω αλλά και πάλι με πειραξε. Τιιι κάνετε εσείς εδώ οι δύο σας;" Δεν έβγαλαν αχνα. Λες και κάτι είχαν να κρύψουν.
"Τ-τίποτα βρε Άννα μου."
Μάλιστα.. Άννα μου. Για να με λεει Άννα ΜΟΥ ο Άγγελος κάτι δεν πάει καλά.
"Α ώστε έτσι. Τίποτα; Και γιατί η κολλητή μου λάμπει από χαρά όταν σε κοιτάει;Παιδιά δεν ειμαι χαζή. Ελάτε μην ντρέπεστε. Η Αννα είμαι μόνο. Όχι ο μπαμπάς".
"Ν-ν-α εμείς..."
"Εμεις Άννα ειμαστε μαζί εδώ και λίγες μέρες." Η αλήθεια είναι πως το περίμενα. Όταν ειχαμε έρθει, και οι δύο συμπεριφοροτουσαν περίεργα. Τέλος πάντων. Εγώ χαιρόμουνα για αυτούς αρκεί να μην την πλήγωνε.
"Χα! Το είχα καταλάβει πως κάτι έπεζε μεταξύ σας. Μπράβο ρε παιδιά. Χαίρομαι" Πλησίασα και τους αγκάλιασα. Η Αφροδίτη φαινόταν λες και άφησε ένα βάρος να φύγει από πάνω της.
"Και με τον.. Μάριο;" Σκωτινιασε όταν της τον ανέφερα.
"Δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω σε αυτόν τον αγριάνθρωπο!"
Ετρεμε πλέον, αφού είχε χωθεί στην αγκαλιά του Αγγελου και την κρατουσε σφιχτά. Έδειχνε πως την νοιάζετε πολύ πάντως.
"Σσσσ. Έλα εντάξει μωρό μου όλα καλά." Την παρηγόρησε ο Αγγελος. Δυστυχώς ο Μάριος δεν ήταν και ο καλύτερος σύντροφος για την Αφροδίτη. Της φώναζε, την πλήγωνε και εκείνη το μόνο που έκανε είναι να είναι δίπλα του. Δεν το εκτίμησε και την έχασε στο τελος. Μάλωναν συχνά αλλά πάντα τα έβρισκαν. Τώρα ήταν οριστικό και χαιρόμουνα.

Αφου πια είχε ηρεμήσει, καθησαμε και φάγαμε πρωινό. Ηταν μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου. Γελούσαμε, κοροιδευαμε ο ένας τον άλλον και γενικά περνούσαμε καλά.

"Η μαμά που είναι;" ρωτησα αφού είχε είδη πάει 10 και δεν την είχα δει ακόμα.
"Α καλά και εσύ. Λες και δεν την ξέρεις. Πήγε στον θείο Μάρκο για καφέ. Ξέρεις τώρα."
"Αμ πως δεν ξέρω." Ήρθε η ώρα για την πιο κρίσιμη ερώτηση.
"Ο.. Ο μπαμπάς;"
"Στο μαγαζί." Είπε καθώς έβαζε μια μπουκιά στο στόμα του.
"Ωραια... Εγώ σας αφήνω να συνεχίσετε το πρωινο σας."
"Γιατι που θα πας ρε Άννα;"
"Έχω κάτι δουλειές να τακτοποιήσω. Φάτε εσείς."
Αφού σηκώθηκα και πήγα προς το δωμάτιο μου,η Αφροδίτη με ακολούθησε.
"Θα πας να του μιλήσεις έτσι;"
"Μπορώ να κάνω και αλλιώς; Πρέπει."
"Εγινε Νανά μου. Ότι και να γίνει όμως να ξέρεις πως θα είμαι δίπλα σου.Οτι και να μάθεις."
"Σε ευχαριστώ μωρό μου."
"Πάντα." Δώσαμε μια ζεστή αγκαλιά και μπήκα στο δωμάτιο γρήγορα για να ετοιμαστώ. Ήρθε η ώρα της αληθειας Αννα... Είπα στον εαυτό μου...

Η διαδρομή προς το μαγαζί του πατέρα μου ήταν αργή και βασανιστικη. Ήθελα τόσα να τον ρωτήσω. Να του πω. Να μάθω τα πάντα για... Το παρελθόν μας!

"Βρε καλώς την μοναχοκορη μου. Τι σε φέρνει εδώ τόσο νωρίς; Έλα κάτσε."
"Πατέρα δεν ήρθα εδώ για ψηλή κουβέντα. Ήρθα γιατί έχω το δικαίωμα να μάθω κάποια πράματα."
Το πρόσωπό του σκοτείνιασε και τι χαμόγελο έφυγε από τα χείλια του. Όσο εγώ είχα καθίσει στο τραπεζακι πέρα στο βάθος του μαγαζιού, αυτός ήταν ακόμα όρθιος.
"Κάτσε" Του είπα όσο του έδειχνα την θέση.
"Σε ακούω παιδί μου."
Ετρεμε το κορμί μου. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Η μάλλον...ήξερα αλλά ηταν σαν να το απέφευγα. Σαν να μην ήθελα να μάθω την αλήθεια και να ακούσω μόνο αυτό που ήθελα να ακούσω.

"Θα είμαι συνοπτικη και τσεκουρατη πατέρα."
"Με τρομάζεις κοπέλα μου. Λέτε επιτέλους."
"Ωραία λοιπόν. Θέλω να μάθω για τους Λεβεντογιαννακιδες."
Ο πατέρας μου σαν το άκουσε αυτό τα έχασε. Δεν το περίμενε.
"Κοίτα να δεις κόρη μου. Αυτό το θεμα έχει λήξει πριν πολύ καιρό αλλά ακόμα υπάρχει η έχθρα. Πως σου ήρθε αυτό τώρα;"
"Πατέρα σε ρωταω γιατι στον γάμο της Χρύσας και του Σηφη ήταν και ο Στ- ένας Λεβεντογιαννακης."
"Ναι αυτό ούτε εγώ το ήξερα. Ηταν βλέπεις φίλοι με τους γονείς της Χρύσας αλλά οταν η Χρύσα θα παντρευοταν, τότε οι επαφές σταμάτησαν. Αλλά η Χρύσα σαν χρυσο κορίτσι που είναι ήθελε να τον καλέσει. Ήρθε όμως μόνο αυτός. Δεν τόλμησε ο Μανώλης να εμφανιστεί!" τον έβλεπες να οριεται. Είχε αρχίσει να αγριεύει το βλέμμα του.
" Μπαμπά.. Γιατί τέτοια έχθρα;"
"Άκου να δεις κόρη μου. Το θέμα αυτό δεν το ξέρεις ούτε εσύ ούτε ο αδερφός σου. Ήταν πριν χρόνια αλλά αποφάσισε ο θείος Μάρκος να το λήξουμε εδώ."
"Μπαμπα δεν καταλαβαίνεις! Θέλω να μάθω. Απλά πες μου γαμωτο!" Είχα νευριασει εκείνη την στιγμή. Το αίμα μου έβραζε μέσα μου. Γιατι να το περνάω εγώ αυτό; Ηθελα απλά να είμαι μαζί του. Η μοίρα όμως είχε αλλά γραμμένα για εμάς...
Πήρε μια βαθιά ανασα, ηρέμησε το βλέμμα του και άρχισε να μιλά.
"Εντάξει. Αφού τοσο πολύ θες να μάθεις θα σου τα πω.
"Δεν μου κάνεις πλάκα;"
"Ηρθε η ώρα να μάθεις λοιπόν."

Είχα αγχωθεί. Ετρεμα και είχα ιδρώσει. Ηθελα να μάθω για να δω τι θα γίνει στο μέλλον. Με τον Στέφανο και με εμένα. Είχα είδη μπει βαθιά μέσα σε αυτό το παιχνίδι που λέγετε έρωτας και ηταν πια αργα για να βγω...

Γειά σας  κουκλάκια μμ
Το ξέρω άργησα να ανεβάσω
Αλλα
Αλλά

Υπόσχομαι να ανεβάζω πιο συχνά... Βuy για την ώρα...
Τα λέμε στο επόμενο part!

Spoil:Χρύσα χάνει παιδί...
(😔)