[END] Grow Kookmin

ครอบครัวใหม่

ค.ศ. 2012

ลูกไม้หล่นใต้ต้น เคยเป็นคำพูดที่จอนยองกวังภาคภูมิใจ เพราะลูกชายคนเดียวของเขา จอนจองกุก คือลูกไม้คุณภาพดี ทั้งเรื่องของการเรียนและการประพฤติตน สมกับที่เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านหัวหน้าผู้พิพากษา
 
แต่ตอนนี้ คำว่าลูกไม้ใต้ต้น นอกจากจะไม่ได้ทำให้จอนยองกวังภูมิใจแล้ว เขายังไม่สามารถพูดคำนี้ได้อีก เพราะลูกชายที่เคยทำให้เขาภาคภูมิใจ กลับประพฤติตัวเหลวไหล ไม่เหลือเค้าลูกชายคนเดิม
 
ห้องทำงานของผู้อำนวยการใหญ่ประจำโรงเรียนชื่อดัง กล่าวต้อนรับอย่างเป็นมิตร แต่แผงไปด้วยคำขอโทษ เป็นไปได้เขาก็ไม่อยากพบผู้ปกครองของนักเรียนด้วยเรื่องแบบนี้
“สวัสดีครับท่านผู้พิพากษาจอน ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ ที่ต้องเป็นฝ่ายเชิญท่านมาถึงโรงเรียน”
 
หากเป็นความผิดครั้งแรก ทางโรงเรียนคงได้แต่แจ้งผู้ปกครองผ่านจดหมาย แต่เพราะจอนจองกุกกระทำผิดซ้ำซาก ทั้งไม่ตั้งใจเรียน ขาดเรียน ถึงแม้จะมาสอบ และผลการเรียนออกมาดี แต่การที่มีพ่อเป็นถึงผู้พิพากษาสูงสุด เขาก็ไม่ถูกมองข้ามไปได้
จอนยองกวังเป็นผู้สนับสนุนด้านการเงินรายใหญ่ของโรงเรียน เป็นผู้ที่มีคนเคารพนับหน้าถือตามากมายด้วยหน้าที่การงาน
“ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่ง” จอนยองกวังกล่าวสุภาพ
 
“จอนจองกุกขาดเรียนมากจนไม่มีสิทธิ์เข้าสอบแล้วครับท่าน แต่ผมเชื่อว่าเขาจะมาสอบแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้น..การเรียนในเทอมหน้า .. ผมคิดว่า...”
“ผมรบกวนผู้อำนวยการประสานงานเรื่องโรงเรียนใหม่ของจองกุกด้วยนะครับ”
 
“ครับ ผมจะจัดการให้อย่างเรียบร้อยครับ”
 
หากจอนจองกุกยังเรียนที่เดิม ทางโรงเรียนกลัวว่าจะทำให้ชื่อเสียงของท่านผู้พิพากษาเสียหายไปมากกว่านี้
 
“อันที่จริงจอนจองกุกเป็นเด็กน่ารัก และตั้งใจเรียนนะครับ แต่ตั้งแต่ที่คุณนายเสียไป...” ผู้อำนวยการวัยใกล้เกษียณเอ่ยขึ้น
 
“ตอนนี้จอนจองกุกอยู่ที่ไหนครับ” พ่อของจองกุกตัดบทเมื่อคนอื่นกำลังพูดถึงภรรยาตนที่เสียไปเมื่อปีก่อน
 
ชายทั้งสองมองไปยังครูสาวผู้เป็นอาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนเจ้าปัญหา
 
“เอ่อ คือ.. วันนี้จอนจองกุก.. ไม่ได้มาโรงเรียนน่ะค่ะ”
 
ผู้เป็นพ่อถึงกลับต้องหลับตาเพื่อหลบความอับอายที่มีอยู่ในใจ
 
เด็กคนนั้นต่อต้านเขาทุกอย่าง ตั้งแต่แม่เขาเสียไป
 
ไม่สิ ตั้งแต่ที่เขาพาภรรยาใหม่เข้าบ้านมาต่างหาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เวลาเย็นมักเป็นเวลาของครอบครัว หากเป็นเมื่อปีก่อน คงเป็นเวลาของครอบครัวจองกุก ที่มีพ่อ แม่ และลูกชาย
แต่ไม่ใช่ตอนนี้
 
“จองกุก มาหาพ่อหน่อย”
เสียงสั่งดังมาจากห้องรับรองแขกของบ้าน จองกุกกำลังจะเดินผ่านไป เขาไม่อยากจะมองหน้าคนพวกนั้นด้วยซ้ำ
 
“หวัดดีครับ” จองกุกก้มหัวลวกๆ
“มานั่งตรงนี้”