[END] Grow Kookmin

Faithful 17 : New life

 
 

 
“ตั้งแต่เดินเองได้นี่ ออกจากบ้านเป็นว่าเล่นเลยนะ”
 
น้ำเสียงหยอกล้อว่าให้เมียตัวเองที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องนั่งเล่นไปโดยไม่ทักทายเขาที่นั่งอยู่ในนั้นกับลูกชาย จะว่าไปจีมินก็เพิ่งเดินคล่องได้ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง แต่คนอยากจะแซวน่ะนะ มันต้องได้แซวสิ
 
ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จองกุกรับสมัครแม่บ้านชายหญิงมาทำงานที่บ้านของเขา ความหวังของเขาคือไม่อยากให้จีมินเหนื่อยอีกแล้ว และพอจีมินไม่ต้องมาง่วนกับงานบ้าน เวลาของเขาก็เหลือมากขึ้น เหมือนเช่นวันนี้
 
 
“ถึงฉันจะออกไปไหน สุดท้ายก็กลับมาหาคุณป๊ะจ๊ะ” จีมินจีบปากจีบคอทำหน้าตาอ้อล้อขำขัน จนลูกชายหัวเราะชอบใจ
 
“ถ้าย้อนไปสักสี่ห้าปีก่อน แม่ไม่เถียงพ่อแบบนี้นะครับ” บอมกยูพูดความจริงจนพ่อแม่ต้องคิดตาม
 
ก็จริงอย่างที่ลูกพูด จีมินคิด ความจริงไม่ได้อยากเถียงอะไร แค่คิดว่าถ้าพูดแบบนี้ ที่บ้านคงมีเสียงหัวเราะเท่านั้นเอง
 
“ฉันควรลดเถียงคุณหน่อยไหม” จีมินถามคนที่อยู่ไกล
 
“ไม่ๆๆๆ แบบนี้แหละ ผมชอบ แซ่บดี” จองกุกรีบโบกมือห้าม
 
 
สามคนพ่อแม่ลูกหัวเราะชอบใจกันใหญ่ ยอนจุนเองที่เพิ่งเข้ามาร่วมวง ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ยังพลอยมีความสุขไปด้วย
 
 
“ฮ่าฮ่า โอเคๆ เดี๋ยวออกไปข้างนอกก่อนนะ มีนัด” จีมินบอกลูกๆ และสามี
 
“นัดใคร” จองกุกถามออกไป เขาจะตอบหรือไม่ตอบก็สุดแล้วแต่เขา
 
 
“เดี๋ยวกลับมาจะเล่าให้ฟัง”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ทัณฑสถาน เป็นที่ที่จีมินนัดกับตัวเองไว้ เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบสถานที่แบบนี้
 
ทันทีที่ผู้คุมหญิงเปิดประตูให้นักโทษที่จีมินต้องการพบเดินเข้ามา ก็ต้องตกใจ เมื่อผู้หญิงคนที่จีมินรู้จัก ดูซูบโทรม ทั้งที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในนี้ได้ไม่กี่เดือน
 
 
 
“ยังไม่ตายอีกหรอ”
 
และนี่ก็เป็นคำทักทายแรกที่จีมินได้ยินจากซูจิน ปากดีนัก จีมิน อยากจะด่าออกไปแรงๆ แต่สภาพที่เห็นนั้น น่าสงสารเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกไป อีกอย่าง ก็ไม่อยากซ้ำเติมการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเพื่อนคนนี้อีกแล้ว
 
 
“ถ้าฉันตาย เธอคิดว่าจองกุกจะเลือกเธอหรอ” จีมินอยากถาม
 
“ฉันรู้ รู้ว่าอย่างไงเขาก็ไม่เลือกฉันแน่ๆ แต่ที่ฉันอยากฆ่าเธอ เพราะอยากให้เขาไม่เหลือใครไง” ซูจินพูดเหตุผลจูงใจออกมา
 
“โรคจิต” ดูจะเป็นคำด่าเดียวที่จีมินพูดได้
 
“หมดธุระแล้วก็แค่นี้” แม้จะยังไม่หมดเวลาเยี่ยม แต่ซูจินไม่มีอะไรจะพูดกับจีมินอีกแล้ว
 
 
 
“ไม่ห่วงลูกเลยหรอ” จีมินถามคนที่หันหลังให้ ในฐานะที่เป็นแม่เหมือนกัน ก็ค่อนข้างผิดหวังที่เพื่อนคนนี้เลือกกระทำอะไรที่เป็นการคิดสั้นอย่างนี้
 
 
ซูจินค่อยๆ หันกลับมา เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่เธอไม่ได้พบกับลูก เธอไม่ได้รับการติดต่อเรื่องลูกจากใครเลยแม้กระทั่งกูรึม อย่างไรเสียเธอก็ไม่สามารถดูแลซูอาได้อีกแล้ว การที่ไม่รู้เรื่องเด็กคนนั้นเลย ดูจะเป็นสิ่งที่ซูจินป้องกันตัวเองจากความเสียใจได้
 
 
แววตาเย่อหยิ่งเปลี่ยนเป็นกังวลใจ ซูจินกลับมานั่งอีกครั้ง หากได้รู้เรื่องของซูอาบ้างก็คงดี
 
 
“ห่วงทำไม พ่อเขาก็มี” คำพูดดุดัน ต่างจากแววตาที่แสดงออกมา
 
“ใคร .. จองกุกหรอ” จีมินถาม
 
“ใช่ไง” ซูจินตอบเสียงดังอย่างไม่มั่นใจ
 
จีมินไม่อยากพูดความจริงที่ว่า ซูอาไม่ใช่ลูกจองกุก ไม่อยากพูดความจริงที่ว่า จองกุกเกลียดซูอาอย่างกับอะไรดี เพราะแค่นี้ซูจินคงกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของลูกมากพอแล้ว
 
 
“ฉันเชื่อว่าพ่อที่แท้จริงของเขา จะดูแลซูอาเป็นอย่างดี .. ฉันอโหสิกรรมให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำนะ หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก”
 
พูดจบ จีมินก็ลุกออกมา วันนี้จีมินอยากมาบอกข่าวเรื่องซูอาให้ซูจินทราบ เพราะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ดี และที่สำคัญ จีมินมาเพื่ออโหสิให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หลังจากเยี่ยมซูจินแล้ว อีกสถานที่หนึ่งที่จีมินต้องไปในวันนี้คือบ้านของฮันกูรึม พวกเขานัดกันไว้ จีมินคิดว่าเรื่องราวต่างๆ กำลังจะจบลงแล้ว เพราะฉะนั้นจึงขอมาดูความเป็นอยู่ของหลานสาว .. เป็นครั้งสุดท้าย
 
 
“พี่โกรธเขามาก แต่พี่ก็ผิดเองที่ไม่สามารถควบคุมดูแลเขา สุดท้ายก็เป็นซูอา ที่ต้องรับกรรม” กูรึมพูดอย่างเสียใจขณะที่พาจีมินเดินไปบ้านของเขาที่อยู่ด้านหลัง
 
 
ครอบครัวกูรึมเป็นครอบครัวใหญ่ ในวันที่เขารู้ว่าซูอาเป็นลูกเขา เขาอยากรับซูอามาอยู่ด้วยกันแม้ซูจินจะไม่ยอมรับเขา แต่ซูจินไม่ยอม เธอรับค่าเลี้ยงดู แต่ไม่ยอมให้กูรึมได้ดูแลพวกเขาสองแม่ลูกมากกว่านี้
 
ในวันที่กูรึมรับซูอามาอยู่ด้วยกันหลังจากเกิดเรื่อง คุณนายใหญ่บอกหนักแน่นว่าเธอไม่มีวันยอมรับเด็กคนนี้ เพราะรู้เรื่องราวทุกอย่างจากบรรดาลูกเขยลูกสะใภ้ แต่ถึงอย่างนั้นกูรึมก็ยังต้องดูแลซูอาอย่างดี เขาเองก็รักซูอามากกว่าใคร
 
 
“ถ้าซูอาโตกว่านี้ ผมว่าจะส่งเขาไปเรียนเมืองนอก..”
 
 
“นังโง่ นังลูกเมียน้อย นังลูกไม่มีแม่ แกไม่ควรมาอยู่บ้านเดียวกับฉันเลย อี๋”
 
เสียงดังแหลมเข้าหูผู้ใหญ่ที่เพิ่งเดินเข้ามา เด็กผู้หญิงชุดแดงสองคนกำลังยืนด่าเด็กอายุสองขอบที่นั่งเล่นตุ๊กตาอยู่บนสนามหญ้า ไม่ได้มีแค่คำด่าที่ทำเอากูรึมเดือดผุด แต่กิริยาท่าทางที่เด็กสองคนนั้นทำกับลูกสาว ทำเอาพ่ออย่างเขาน้ำตาตกใน
 
แม้ซูอาจะถูกพี่สาวในบ้านใช้นิ้วชี้หัวจนตัวโอนตัวเอน แต่เธอก็ยังยิ้มให้ตุ๊กตาที่อยู่ในมือ
 
“หมวยเล็กทำอะไร!!” กูรึมตะโกนดุไป เขาทำได้แค่นั้น หลานสาวเคารพคุณลุงใหญ่ของบ้านเหมือนเดิม แต่จะให้ญาติดีกับนังเด็กโสโครกคนนี้ พวกเธอทำไม่ได้
 
 
“...” จีมินพูดไม่ออกเลย
 
“ซูอา มาหาพ่อก่อน” กูรึมก้าวขาไม่ออก จึงต้องเรียกลูกสาวที่อยู่ไกลๆ มาแทน
 
ซูอาลุกเดินมาอย่างเชื่อฟัง มือไม่ละจากตุ๊กตาเจ้าหญิงผมยาวที่ทะนุถนอม
 
“สวัสดีน้าจีมินเร็ว” พ่อสั่งน้ำเสียงอ่อนโยน
 
“สวัสดีค่ะ .. ใครหรอคะคุณลุง” ซูอาทักทายอย่างน่ารัก ก่อนถามคำถามที่ทำเอาจีมินประหลาดใจ
 
กูรึมเรียกแทนตัวเองว่าพ่อ แต่ซูอากลับเรียกกูรึมว่าลุง
 
เรื่องนี้กูรึมร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว
 
 
“น้าจีมินเป็นแฟนอาจองกุกลูก” กูรึมตอบลูกสาว
 
 
“แฟนคุณพ่อจองกุกหรอคะ” ซูอาถามอย่างดีใจ ก่อนวิ่งเข้าไปใกล้จีมิน หน้าเศร้าๆ เปลี่ยนเป็นดีใจในเวลาไม่กี่วินาที
 
 
“..” จีมินย่อตัวรับเด็กที่ขยับเข้ามาหา
 
 
“พ่อจองกุกอยู่กับน้าจีมินหรอคะ” คำพูดไร้เดียงสาถามออกมา ทำใจจีมินสะเทือน
 
“ค่ะ”
 
“ซูอาคิดถึงคุณพ่อค่ะ ซูอากอดตุ๊กตาตัวนี้ทุกคืนเลย” เด็กน้อยชูตุ๊กตาตัวที่กล่าวถึงให้น้าจีมินดู ก่อนเก็บไว้ในอ้อมกอด
 
กูรึมบอกในตอนนั้นว่า ตุ๊กตาตัวนี้เขาเป็นคนซื้อให้ลูกสาวเอง เป็นคนยื่นให้ลูกสาวเอง แต่ซูจินพร่ำบอกว่าคนที่ซื้อตุ๊กตาตัวนี้ คือจองกุก
 
เด็กตัวแค่นี้จะคิดอะไรได้ สุดท้ายเขาก็เชื่อแม่ตัวเอง รวมถึงเชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากเชื่อ
 
 
ซูอาโหยหาความรักจากพ่อของเธอ พ่อที่ชื่อว่าจองกุก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ในค่ำคืนที่เงียบสงัด หน้าคมของสามีอย่างจองกุกกำลังซุกไซ้ซอกคอหอม จีมินเบนหน้าหันให้รับกับใบหน้านั้น นิ้วยาวที่สะกิดช็อกโกแลตชิพบนหน้าอกรัวเร็วจนขนลุกขนชัน ความรู้สึกดีๆ แบบนี้เกิดขึ้นทุกวันจนจีมินอยากถามว่า คุณไม่คิดจะพักเลยหรือจองกุก
 
 
 
“วันนี้จีมินไปเยี่ยมซูจินมา”
 
มือจองกุกหยุดกึกเมื่อได้ยินชื่อคนที่เกลียด ก่อนเหวี่ยงคำถาม
 
“ไปเยี่ยมทำไม”
 
“โกรธหรอ” จีมินถามเพราะน้ำเสียงสามีเปลี่ยนไปจนน่ากลัว
 
“โกรธสิ โกรธมากด้วย หมดอารมณ์” ตอบไปก็ไม่วายพูดเรื่องจั๊กจี๋
 
 
ไม่ใช่แค่โกรธที่จีมินไปเยี่ยมซูจิน แต่แค่ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้น จองกุกก็รู้สึกไม่พอใจมากๆ แล้ว การกระทำของผู้หญิงคนนั้น ไม่สมควรได้รับการให้อภัย ไม่สมควรได้รับความสงสารใดๆ
 
จีมินขยับเข้าไปซบอกหน้าของสามีที่นอนหงายอยู่
 
“จีมินก็โกรธเหมือนกัน”
 
จองกุกหันมากอดภรรยาตนเอง ต่อให้ไม่ถามว่าไปเยี่ยมซูจินเพราะอะไร เขาก็พอเดาได้ว่าคงไป เพราะต้องการเจอครั้งสุดท้าย ไปเพื่ออโหสิกรรมให้ทุกสิ่งทุกอย่าง จีมินที่เขารู้จัก เป็นคนแบบนั้น
 
 
“จองกุก” เสียงหวานลากชื่อสามี
 
“หืม” สามีตอบรับเสียงหวาน
 
 
“วันนี้จีมินไปบ้านคุณกูรึมมา”
 
“อย่าบอกนะว่า ไปหาเด็กคนนั้น” ไม่ต้องบอกก็ได้ จองกุกรู้ว่าความจริงเป็นแบบนั้นแน่นอน
 
“ซูอาน่าสงสารมากนะ นอกจากคุณกูรึมแล้ว ก็ไม่มีใครยอมรับเธอเลย” จีมินว่าทั้งที่ยังกอดสามีอยู่อย่างนั้น
 
“ก็ช่วยไม่ได้ แม่เด็กคนนั้นทำให้เป็นแบบนั้นเอง” จองกุกคาดโทษคนที่เกลียดชัง
 
“ซูอาไม่เรียกคุณกูรึมว่าพ่อ..”
 
“ก็แม่มันสอน” จองกุกรีบพูด
 
“แต่กับจองกุก ..ซูอาเรียกว่าพ่อ”
 
 
จองกุกก้มมองคนที่เอาหัวทับอกเขา ถามบางอย่างที่ตัวเขาเองรู้คำตอบ
 
“สงสารหรอ”
 
“สงสารสิ จองกุกไม่สงสารหรอ” ไม่ใช่ว่าถามมาจึงถามกลับ แต่จีมินอยากรู้คำตอบจริงๆ
 
“นอนได้แล้ว ดึกแล้ว” ไม่มีคำตอบ มีแต่แรงกอดที่มากเท่าที่รัก
 
 
 
 
“เรารับซูอามาอยู่ด้วยกันเถอะ”
 
สิ้นเสียงเมีย จองกุกเด้งตัวตรงผงาดหันมองอย่างไม่เข้าใจ
 
“คุณว่าอะไรนะ”
 
“คุณไม่สงสารซูอาหรอ” จีมินลุกขึ้นมานั่งเพื่อถามอีกครั้ง
 
 
“คุณอย่าพูดอะไรที่มัน ...” จองกุกเข้าใจจีมินดี แม่เด็กคนนั้นก็ติดคุก บ้านของฮันกูรึมก็ไม่ยอมรับ
 
“ไร้สาระหรอ ... ว่าได้นะ เพราะหลังจากนี้ฉันจะเถียงคุณจนขาดใจเลยล่ะ” จีมินไม่ใช่คนเก่าแล้ว
 
“...”
 
“ถึงแม่เขาจะแย่แค่ไหน แต่เด็กคนนั้นไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย .. อยู่บ้านนั้นก็ไม่มีใครยอมรับ มีพ่อก็ไม่เรียกว่าพ่อ .. ซูอาเรียกหาแต่คุณ จีมินสงสารเขา” จีมินกุมมือจองกุก
 
“...”
 
“อย่างไงเราก็เริ่มต้นกันใหม่อยู่แล้ว อย่าให้ความจงเกลียดจงชังของผู้ใหญ่ ทำร้ายชีวิตเด็กคนนึงเลยนะ”
 
 
เพราะจีมินเป็นแบบนี้ จองกุกถึงรักจีมินมากอย่างไรล่ะ แม้ว่าซูจินจะทำลายครอบครัวของพวกเขา ทำร้ายร่างกายจีมิน แต่จีมินยังสงสารลูกของผู้หญิงคนนั้น
 
“ต่อให้คุณยอมรับเขา แต่ครอบครัวเรา พ่อผม แม่ผม ก็ไม่ยอมรับเขาอยู่ดี” ยากที่จะบอกว่าจองกุก จะยอมทำตามที่จีมินต้องการ
 
“ไม่ยากหรอก แค่คุณยอมรับเขาก็พอ”
 
 
จองกุกมองหน้าคนรักนิ่งอยู่พักหนึ่ง เป็นคนใจดีก็ดีอยู่ แต่เรื่องนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือ
 
“แล้วแต่คุณก็แล้วกัน ใจดีไม่เข้าเรื่อง จะเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงทำไมก็ไม่รู้” จองกุกว่าอย่างไม่พอใจ ไม่พอใจจริงๆ แต่ไม่อยากขัดใจ ไม่อยากขัดศรัทธา
 
จีมินมองดูคนตัวโตกระฟัดกระเฟียดเป็นเด็ก จองกุกดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหนี จีมินเลยตีก้นแรงๆ ไปทีอย่างหมั่นไส้ 
 
ยอมรับเลยว่าต่อให้ซูอาน่าสงสารแค่ไหน จีมินก็ไม่ใจอ่อน แต่เพราะเด็กคนนั้นเรียกจองกุกว่าพ่อ แม้จะไม่ใช่เรื่องดีที่ซูจินสอนอย่างนั้น แต่มันกลับกลายเป็นเหตุผลเดียวที่จีมินตัดสินใจที่จะเลี้ยงเด็กคนนั้น
 
ไม่รู้ว่าจองกุกไปทำอาการแบบไหนให้ ซูจินถึงหลงรักเขาจนหัวปรักหัวปรำขนาดนั้น จีมินคิดแบบนี้ จึงไม่ได้มองว่าซูจินผิดคนเดียว ถึงซูอาจะมีเลือดเนื้อของผู้หญิงที่เกือบจะทำลายครอบครัวของเขา แต่จีมินก็ตั้งใจจะเลี้ยงเด็กคนนั้นให้เป็นคนดี เพื่อไถ่โทษที่ผู้ใหญ่อย่างพวกเขาทำผิดต่อเธอ
 
ถ้าซูจินไม่ได้รักจองกุก ซูอาอาจจะได้รับความรักมากกว่านี้ก็ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หลังจบจากอาหารมื้อค่ำ ทุกคนมานั่งรวมกันในห้องนั่งเล่นของบ้านตามคำสั่งของแม่
 
 
“จำซูอาได้ไหม” จีมินถามลูกทั้งสองที่กำลังตั้งใจฟัง
 
“ซูอา...” ไม่มีใครจำได้ ทำได้แค่ทวนชื่อ
 
 
“เด็กที่เรียกพ่อเรา ว่าพ่อ”
 
 
อ๋อ กันทันทีเมื่อแม่พูดอย่างนั้น ยอนจุนและบอมกยูมีท่าทีสนใจขึ้นมาอีกนิด เมื่อเรื่องที่แม่กำลังจะพูด เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลูกของผู้หญิงคนนั้น
 
 
“ตอนนี้เขาอยู่บ้านพ่อเขาใช่ไหมครับ” บอมกยูรู้มาเท่านี้
 
“ใช่ แต่ในบ้านนั้น นอกจากพ่อเขา ก็ไม่มีใครต้อนรับซูอาเลย” แม่จีมินบอก
 
สองลูกชายพยักหน้าน้อยๆ อย่างเห็นใจ จากวีรกรรมของแม่เด็กคนนั้น ยอนจุนและบอมกยูเลยพอจะรู้เหตุผล
 
 
 
 
 
 
“แม่จะรับซูอามาอยู่กับเรา” จบคำของแม่ ลูกอย่างยอนจุนและบอมกยูก็ตกใจพร้อมกัน แม้ยอนจุนจะพยายามรักษาท่าทีแล้ว แต่สิ่งที่ได้ยินนั้น ทำได้ยากจริงๆ
 
“อยู่แบบไหนครับแม่” บอมกยูเร่งถาม
 
“เอาลูกเขามาเลี้ยง..” จองกุกที่นั่งกอดอกอยู่ไม่ไกลว่าออกมาลอยๆ
 
“อย่าชี้นำลูก จองกุก” จีมินดุเสียงเข้ม
 
ทำหน้าเหมือนไม่กลัวแต่ก็เงียบเสียงไป
 
 
“พ่อว่าอย่างไงครับ” ยอนจุนถามความเห็น
 
“ขัดใจแม่เราได้ไหมล่ะ”
 
พูดจบแล้วจองกุกก็ลุกออกไปอย่างไม่พอใจ
 
“แม่จะให้เด็กคนนั้นมาอยู่กับเราแบบไหนครับ” บอมกยูถามคำถามเดิม
 
“..” จีมินสูดลมหายใจเข้า ทำใจยากเหมือนกันที่ต้องตอบคำถามนี้
 
“แม่คงไม่รักผมน้อยลงใช่ไหม” บอมกยูปล่อยคำถามมาอีก
 
เด็กโง่ พ่อแม่ที่ไหนจะรักลูกน้อยลงกัน
 
 
“แม่มีเหตุผลใช่ไหมครับ” ยอนจุนถามบ้างหลังจากที่นั่งไตร่ตรองมาสักพัก
 
“อืม” จีมินตอบ
 
“ถ้าแม่มีเหตุผล ผมก็ตามใจแม่ครับ”
 
ยอนจุนลุกออกไป จีมินรู้จักลูกดี ยอนจุนไม่มีปัญหาแน่ๆ บอมกยูมองตามพี่ชายไป คำถามของพี่ชายคงง่ายที่แม่จะตอบสินะ
 
 
“มาใกล้ๆ แม่เร็ว” จีมินกวักมือเรียกลูกชายคนเล็ก บอมกยูก็ขยับเข้ามากอดเอวแม่อย่างว่าง่าย
 
“...”
 
“แม้แต่ชีวิตแม่ แม่ยังยกให้พวกหนูได้เลย แล้วหนูคิดว่าแม่จะรักใครมากกว่าพวกหนูได้อีกหรอ”
 
“..” เด็กที่ซบอกแม่อยู่คิดตาม
 
“แม่สงสารเขาลูก .. พวกเรายังเริ่มต้นกันใหม่ได้ ทำไมเราต้องปล่อยเด็กคนนั้นให้อยู่กับความเกลียดชังด้วย”
 
จีมินอธิบายให้บอมกยูฟัง จองกุกเป็นผู้ใหญ่แล้ว ยอนจุนก็โตแล้ว แต่บอมกยูของเขายังเด็กอยู่ บางครั้งเราก็ไม่จำเป็นต้องบอกต้องสอนทุกอย่าง แค่ทำให้ดูก็พอให้รู้ว่าลูกจะโตขึ้นมาเป็นแบบไหน แต่เพราะนี่เป็นเรื่องสำคัญ จีมินต้องให้เหตุผลกับลูกชาย
 
 
“ผมจะตามใจแม่ เหมือนพ่อ และก็จะยอมรับในเหตุผลของแม่ เหมือนพี่ยอนจุนครับ”

------- New life -------

Talk : ไม่อยากรอวันเสาร์เลยค่ะ เพราะฉะนั้นที่บอกว่าจะอัพตอนต่อไปทุกๆ วันเสาร์ ลืมๆ มันไปเถอะนะคะ อุแง 

ส่วนในส่วนของเนื้อเรื่องนั้น ... ทุกคนโอเคหรือเปล่าคะ จีมินใจดีเหลือเกินเนาะ

สวัสดีนักอ่านทุกคนนะคะ ทุกคนใจดีมากๆ เลย คอมเมนท์ให้กำลังใจเราด้วย ∪ˍ∪ เมื่อก่อนอยากได้คอมเม้นเยอะๆ นะ แต่ตอนนี้ปล่อยวางแล้วค่ะ รอนักอ่านคอมเม้นตอนที่อยากแสดงความรักความคิดเห็นจริงๆ ก็ได้ เอาจริงแล้ว เขียนโกรกุกมินมาสี่สิบกว่าตอนนี่ แค่รู้ว่ามีคนอ่านก็ดีใจแล้ว (^-^)

รายละเอียดการจองโกรกุกมินแบบเล่ม-แจ้งโอน คลิก

โกรกุกมินแบบไฟล์ คลิกที่นี่

ติดต่อสอบถาม @JM1310Than 

++++++

ตอนนี้เรามี #หัวใจเจ้าตูบ ที่กำลังออนแอร์อยู่นะคะ เป็นจีกุก ลงไปหนึ่งตอนละ ก็เขียนแบบชิวๆ แต่เนื้อหา อื้ม 555+

ใครรับพี่ป๊าคน้องกุกไหว ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

และมีอีกเรื่องหนึ่งคือ #Moral_or_Love เป็นกุกมินวีมิน เป็นฟิคแก้เหงา เป็นฟิคที่จีมินเป็นผู้หญิง เป็นฟิคที่ตั้งใจทำเป็น Short fiction แต่ยาวจนปวดหัวไปละ อันนี้เราอัพลงเด็กดีเหมือนกัน แต่เขียนในทวิตก่อนเพื่อให้เพื่อน(ที่ไม่ติ่งและไม่ชิป)อ่าน 

อันนี้ก็ฝากติดตามด้วยเช่นกันนะค้าา