Geen vertrouwen als lmekteb

Een tweede kans

Een maand later.
Het is 6:45 in de ochtend en ik voel een zware migraine opkomen, ik sta op en loop naar beneden om mn medicijnen te pakken. Op een of ander manier moet ik steeds denken aan wat Aymane me vertelde de avond in het ziekenhuis 'ik hoor hier en bij jou' . Door al dat denken krijg ik de neiging om over te geven... update: ik voel me nog steeds super slecht en krijg weinig rust. Mn gezicht en lichaam is gelukkig aan het verbeteren maar in mn gedachten lijkt het als of het als maar erger word. Rustig loop ik weer naar boven en besluit ik mn edele koraan vast te pakken en begin ik te lezen. "Hmmm dit is dus hoe rust aanvoelt".

Na een paar uur.
Het is ongeveer 15:00 en ik besluit eindelijk het huis uit te gaan na EUWEN. Ik trek snel mn jurk,schoenen aan en doe mn hoofddoek om en wil bijna de deur uit tot dat " oohh SHMIMPS ik vergat bijna mn tas?!" Ik laat mn voor deur op een kiertje en loop snel naar boven om mn tas te pakken en loop dan weer naar beneden. "Pff alsof ik het niet wist heh..." zeg ik in mezelf terwijl ik zie hoe Aymane en Dikra mijn huis binnen lopen. Dikra:" hello pretty-princess, lekker geslapen??" Aymane:" hoe is het met je?" "Het gaat prima Alhamdulillah" volg ik er gelijk achter aan " maar ik wist van geen enkele planning af" zei ik " ja klopt het was een verassing! Dus 3x raden" zei Dikra. " oh euhmm kermis??" Vroeg ik " NEE we gaan naaaar Marokkooo!!!!!" Zeiden ze beide in koor. Maar was is er aan toe en zou dit mij veranderen voor het beste?