De vrouw in het zwart

4. De warmte van een mens

Ja, ja, ja, verrassing! Ik heb super goede nieuws for jullie: Francaja24 is mijn beta-reader geworden en vanaf nu zal het voor jullie gemakkelijker zijn om mijn verhaal te lezen. Ik zal ook de vorige hoofdstukken beetje bij beetje bewerken.

Dus, mijn hartelijke dank aan haar!

Drie weken later, op een zaterdagochtend, flootte en zong een stoffige Floris vrolijk terwijl hij de restanten van de tegels uit de eerste badkamer tilde. Beige met een olijfbruin varenbladmotief - wat hadden ze in de tijd met het water gemengd om ons te laten denken dat het mooi was? vroeg hij zich hoofdschuddend af.

Eva bewoog zich zachtjes op het snelle ritme van de muziek. Ze kende deze nieuwe muziek niet, maar ze vond het geweldig! Eindelijk weer eens echte muziek, niet alleen flarden die af en toe van de straat kwamen. Maar..... de teksten waren soms erg gedurfd. Toch vond ze het niet leuk toen Floris spontaan van zender veranderde toen er korte productinformatie werd gegeven.

Daarna werd er vooral in een taal gezongen die ze nauwelijks verstond - Engels. Zij hadden ooit een Brits echtpaar ontvangen. Hij was een vertegenwoordiger van een textielfabriek in Manchester geweest, meende ze zich te herinneren, en toen de heer en mevrouw......... Mason, ja, precies, de heer en mevrouw Mason spraken met elkaar, klonk het hetzelfde. Nee, Eva luisterde liever naar een ander station - 100% NL. Daar begreep ze meestal alles van.

Sinds Floris in haar huis woonde, was het leven veel mooier geworden. Het was veel te lang stil geweest en nu mocht ze het eindelijk weer met iemand delen. Ze hield van de blonde man met hier en daar grijze strepen erin. Hij had een aangename stem, vond ze. En ze vroeg zich steeds vaker af hoe haar naam op zijn lippen klonk - Eva. En ze vond het heerlijk om in zijn warme blauwe ogen te kijken. Bovendien was hij zo heerlijk groot. Ze vond het leuk als ze voor Floris stond en naar hem kon opkijken terwijl hij zijn jas aantrok voordat hij het huis verliet. Dat had ze zo leuk gevonden aan Giovanni: dat ze hem kon knuffelen en dat hij dan zijn hoofd op haar kruin kon leggen. Minutenlang hadden ze op deze manier kunnen staan, de warmte van de ander voelen en horen hoe ze eendrachtig ademden.

De warmte van de ander........ Ze gaf met schaamte toe dat het haar het beste beviel als ze 's morgens in Floris' bed kon gaan liggen, dat nog warm was, terwijl hij zich opfriste in de badkamer voor de aanstaande dag. Toen voelde ze dat zijn warmte haar koude lichaam binnendrong en er leven in blies. Inmiddels deed ze het elke dag en elke dag voelde ze meer en meer energie, meer leven in zichzelf. Ondertussen kon ze weer ruiken. Zo absorbeerde ze niet alleen zijn achtergebleven warmte, maar ook zijn geur. En hij rook heerlijk! Zelfs Giovanni had niet eens zo heerlijk geroken als Floris! Ze drukte haar neus in zijn kussen en rook en snuffelde tot het haar duizelig maakte. Dus bracht ze hele dagen door in zijn bed tot ze de voordeur beneden hoorde en wist dat Floris veilig terug was van zijn werk als politieagent, zoals ze in de tussentijd had begrepen.

Misschien dat ze op een dag iets zou kunnen aanraken als het huis vol kinderen zat? Want ze had het altijd leuk gevonden om met kinderen te spelen en ze verhalen te vertellen. In die tijd had ze een stevig lichaam gehad, wanneer ze dat wilde. En zo was ze in staat geweest om die kleine lichamen vast te houden en te wiegen en te troosten als ze verdrietig waren.

Ze had toen weer geleefd, had weer gehouden van.... de kinderen hadden haar gehoord en gezien en met haar gelachen..... Floris hoorde of zag haar niet. Hij kon zelfs gewoon door haar heen lopen. Hij vroeg zich dan wel a fwaarom hij even zo koud was. Dat was het enige dat Eva in die weken verdrietig kon maken. Ze wilde zo graag dat Floris haar opmerkte en dat hij wist dat ze hier bij hem was.

Maar dat mocht niet zo zijn. Zo nam Eva genoeg van zijn aanwezigheid, zijn warmte, zijn stemen zijn geur en bleef ze naar hem kijken, naar alles wat hij deed.

Enigszins buiten adem en zweterig, liet Floris zijn hamer en beitel zakken. De muur was klaar! Zeer goed. Hij draaide zich om, greep naar de schop en begon het puin in emmers te gooien om het naar beneden te dragen en in de bouwafval container in de achtertuin te gooien. Hij ging een tweede keer. Een derde keer was niet nodig. De eerste emmer was slechts halfvol. Tijd voor de volgende muur. Bijna twee uur later was deze muur ook schoon tot aan de basispleister. Floris nam een stap terug.....en struikelde bijna over zijn halfvolle emmer...

...maar Eva nam al haar energie en wilskracht bij elkaar en duwde hem haastig een paar centimeter opzij. Het werkte! Ze had iets kunnen aanraken! Ze reikte weer naar de emmer en kwam erdoorheen. Maar dat maakte niet uit. Ze wist nu dat ze het weer zou kunnen doen. Op een dag zou ze zeker weer een stevig lichaam hebben! Ze sprong op en neer en danste en draaide zich in pure vreugde. Ze zou weer leven, echt leven! In iedere geval zo goed mogelijk leven als een dode.

Floris was verbaasd en krabte op de achterkant van zijn hoofd. Hij struikelde bijna over zijn eigen emmer...... hoe onhandig van hem. Alleen goed dat niemand het gezien had. De emmer..... stond die net niet iets verderop in de kamer? Had hij de emmer met zijn voet in de heetst van de strijd opzij geschoven zonder dat hij het merkte? Of had hij zich vergist en stond de emmer de hele tijd dicht tegen de muur? Zo'n emmer bewoog niet vanzelf, toch? Hij kon bijna geloven gaan dat het huis spookte. Hij lachte in zichzelf.