De vrouw in het zwart

6. Speel niet met vuur!

Renée... alles moest perfect voor haar zijn. Met nog een laatste kritische blik keek Floris naar het arrangement op de eettafel. Tafelkleed, kaarsen, zijn mooiste servies, goede wijn, niet te warm, niet te koud, een boeketje bloemen, chocolaatjes en een romantische film voor later,... een laatste blik in de oven, waarin het eten van de Gourmet-bezorgdienst warm werd gehouden. Ze zou kunnen komen.

Renée... wat een geweldige vrouw! Ze hadden elkaar ontmoet toen ze hem kort wilde interviewen, toen hij het huis had gekocht, want het was natuurlijk als een lopend vuurtje door Maastricht gegaan dat het spookhuis weer bewoond was. Bijna tot haar teleurstelling had Floris gezegd dat hij niets had gezien of gehoord over de vrouw in het zwart en het enige licht dat soms  's nachts door het huis scheen was van zijn zaklamp omdat de stoppen weer door waren geslagen. Ze had gelachen en toen hadden ze besloten om samen iets te gaan drinken, toen was het een etentje geworden en nu waren ze al enkele weken gelukkig samen.

Floris Wolfs was een tevreden man. Romeo en hij waren een goed team geworden, hij kon goed opschieten met de andere collega's, hun oplossingspercentage was bovengemiddeld hoog en hij was gewend geraakt aan de stad en had haar leren waarderen. Helaas had hij de laatste tijd niet zo veel kunnen doen thuis vanwege het werk en natuurlijk vanwege Renée. De badkamer was nog steeds niet af, maar toch had hij Renée overgehaald om naar hem toe te komen. Ondanks zijn verzekeringen dat het huis absoluut vrij was van geesten, was ze er erg bang voor. Als Maastrichtse was ze opgegroeid met al deze verhalen en zelfs op het werk werd hij nog steeds met ongeloof bekeken als hij elke bovennatuurlijke activiteit ontkende.

Eva keek op een lusteloze manier naar zijn voorbereidingen. Ze had het opgegeven om hem te laten probeeren haar op te merken. Hij wilde het gewoon niet en zij moest zich erbij neerleggen. Net zoals ze moest accepteren dat hij nu vaak erg laat of helemaal niet meer thuis kwam. Als gevolg daarvan was het voor haar weer erg stil geworden en begon ze zich weer eenzaam en levenloos te voelen. En zelfs als Floris 's avonds thuis was, belde hij de vrouw vaak of hij was op een andere manier buiten bereik van haar omdat hij nog aan het werk was en deze afschuwelijke foto's van lijken op de keukentafel verspreidde of wat onderzoek deed op het internet.

Bovendien kwam de gekke man nog steeds met enige regelmaat langs. De laatste keer had hij zelfs een aantal apparaten bij zich en wilde blijkbaar iets meten. Voor de veiligheid was ze altijd achter de man gebleven. Hoe graag wilde ze Floris vertellen over de man, die hun huis ongevraagd binnenkwam, maar hoe kon ze dat doen als ze niet voor Floris bestond?

De deurbel ging en Floris sprong de trap op. Renée...... ze was hier! Eva was veel minder enthousiast en wachtte in de keuken op de vrouw. Toch spitste ze haar oren en luisterde naar de vrolijke groet, de kus en het vrolijke geklets van Floris terwijl hij de vrouw naar beneden begeleidde.

Eén blik op de vrouw en Eva haatte haar: Renée droeg haar blonde haren kort geknipt en ze was gekleed in een strakke broek en een rood shirt. Haar schoenen met hoge hakken lieten een onaangenaam hard geluid achter op de vloertegels in de keuken.

"Kom op, lieverd, ga alsjeblieft zitten. Ik ben zo blij dat je eindelijk hier bent....... Heb je honger of wil je wat langer wachten met het eten en eerst het huis zien?

"Vertel me niet dat je gekookt hebt! Kan ik dat eten of moet ik 112 ingedrukt houden om aan de veilige kant te zijn als ik het proef?" Ze lachte om haar eigen grap.

"Ik heb het van de Gourmet-bezorgdienst gehaald. Ik wil je niet vergiftigen, straks blijf je me uit hethiernamaals achtervolgen."

De vrouw glimlachte niet eens, maar ging gewoon aan tafel zitten zonder dat Floris de mogelijkheid had om haar stoel aan te schuiven.

Eva kon het niet langer aan. De vrouw had geen respect voor Floris zoals een man hoorde te worden respecteerd. Ze waardeerde zijn zorgzame aard, zijn humor en hoe hard hij probeerde haar zich hier op haar gemak te laten voelen niet. Floris leek het niet eens te merken! Het stoorde hem niet dat de vrouw voor het eten even een sigaret aanstak. Nou, in de loop van de tientallen jaren had Eva begrepen dat het sociaal aanvaardbaar was voor vrouwen om te roken, maar voor haar was het nog lang niet zo. De rook kringelte haar neus in en bezoeldelde de heerlijke geur van het eten. Hoe kon zij het nu in al zijn volheid waarnemen en ervan genieten?

Kortom, deze vrouw moest weer verdwijnen. Zo snel mogelijk. Zonder verder gedoe blies ze een kaars uit die in een driearmige kandelaar stond. Met voldoening zag ze hoe de ogen van devrouw uitpuilden van angst.

"Floris....."

"Hmh, oh, de kaars ging uit. Wil je die gewoon weer aansteken? Ik ben bezig met het eten."

De vrouw stak hem weer aan. Eva bliesde kaars weer uit.

"Floris..... hij is weer uitgegaan....." Haar stem beefde een beetje.

"Het is zeker de tocht. Je weet wel, het huis is 250 jaar oud. Daar tocht het van tijd tot tijd. Verplaats gewoon de kandelaar. Ik hoop dat je van een carpaccio van tonijn op een bedje van rucola houdt?"

Haar vingers trilden merkbaar terwijl ze haar aansteker tegen de nog steeds rokende lont hield. De kaars brandde weer. Langzaamaan begon Eva het spel leuk te vinden. Ze blies hem uit en meteen daarna de kaars aan de andere kant. De middelste liet ze branden. Geen enkele vlaag tocht deed deze ook maar eenbeetje flikkeren.

"FLORIS!" De stem van de vrouw werd schriller.

"Wat is aan de hand?" Gealarmeerd keek hij op van het voorgerecht.

"Hier spookt het! Ik weet het. Ze is hier. Ze kijkt naar mij..... Ik voel het. Daar..... mijn nek. Er was iets kouds in mijn nek... " Eva trok haar hand terug.

"Renée,  dat is onzin! Geloof me, je verbeeldt het je alleen maar.... Jij bent de enige vrouw in dit huis. Kom eens hier." Floris stapte achter het aanrecht uit en nam de van angst bevende vrouw in zijn armen.

"Sssshhhh, alles komt goed. We zijn helemaal alleen. Alleen jij en ik...." Hij begon haar zachtjes en liefdevol te kussen.

Eva blies de laatste kaars uit en Renée gilde en brak van hem los.

"Ik blijf geen moment langer in dit huis!" Ze rende de trap op. Floris volgde haar haastig.

"Renée, nu wacht toch nog even........ Renée....." De voordeur viel in het slot.

Tevreden stak Eva de kaarsen weer aan. Die zou nooit meer terug komen! Het speet haar dat ze haar bang gemaakt had, maar elke vrouw had het recht om het huis, haar domein en haar huisgenoot te verdedigen!

Floris keek verbaasd naar de rustig brandende kaarsen op de romantisch gedekte tafel voor twee personen. Hij had zelf gezien dat ze gedoofd waren....... Hij vergat Renéevoor het moment. Dat kon gewoon niet! Er waren geen geesten!

Als experiment blies hij een kaars uit.

Eva stak hem weer aan.

Floris blies hem weer uit. Terwijl hij op keek, viel zijn blik op de delicate, tere vrouwenhand die op de rugleuning van de stoel rustte. Zijn gefascineerde blik volgde de hand, zwierf over een arm gekleed in zwarte stof, waarbij hij de kromming van een ronde schouder volgde naar een nek met donkerbruin haar dat in een knoop in de nek gedraaid was. Zijn ogen dwaalden verder. Een zilveren oorbel bungelde aan een klein oorlelletje. Hij volgde de sensuele swing van roze lippen tot aan een rechte neus. Uiteindelijk keek hij in twee donkere ogen die een heel universum omarmden.

"Goedenavond, Floris."

Ja, ik dacht het word eens tijd vor een cliffhanger.  Hihihi!