De vrouw in het zwart

7. Eva?

Floris voelde zich alsof de grond onder zijn voeten was weg getrokken. Oost was west, boven was beneden en nacht was dag. Als men hem op dat moment zou hebben verteld dat de zon om de aarde draaide..... zou hij het geloofd hebben. Onzeker tastte hij naar de stoel achter hem en liet zich erop vallen. Er moest een logische en redelijke verklaring zijn voor de verschijning voor hem. Zijn gedachten raasden en stopten onmiddelijk.

"Oké, dat is gelukt. Ik kreeg een heidense schrik. Heeft Mulder je gestuurd?"

"Wie? Ik begrijp niet....."

"Frans Bauer, de gekke onderzoeker die eene petitie na de andere bij de stad indient omdat hij denkt dat ik het huis hier niet legaal heb gekocht omdat de makelaar het goed onder de marktwaarde heeft verkocht in opdracht van de stad en die dolgraag een onderzoekscentrum en museum wil."

"Nee. Niemand stuurde me."

"Kom op, zeg! Ik bedoel, het kostuum is fantastisch en dat geldt ook voor de make-up. Je ziet er echt uit als haar foto die Bauer me liet zien. Hoe hebben jullie de truc met de kaarsen voor elkaar gekregen?"

"Haar foto? Truc?"

"Ja, de foto van Eva de Ponti, de vermoorde vrouw van toen."

"Er is nog een foto van mij?"

Eva was enthousiast. Zou hij die haar kunnen laten zien? Ze wist bijna niet meer hoe ze eruit zag. Zo weinig als ze zichzelf voelde, zo weinig kon ze haar eigen reflectie zien. Bijna als een vampier - Dracula – , die ze als jong meisje gelezen had. Haar moeder had het boek van haar afgenomen en in de open haard gegooid. Prulboeken hadden geen plaats in hun huis. Als straf mocht zij een jaar lang alleen de Bijbel of de kathechismus lezen. Haar beste vriendin Fleur had haar toen stiekem haar editie van Frankenstein uitgeleend, anders zou Eva gek geworden zijn.

"Het is goed nu. Dat geintje niet meer grappig, meisje. Wat is je naam?"

"Eva de Ponti, dat weet u toch, Floris."

"Oké, dan. Zoals je wilt. Legitimatiebewijs!"

"Ik heb geen legitimatiebewijs."

Nu werd het Floris te bont. Waarom volhardde deze kleine actrice nog steeds haar voorstelling? Hij reikte over de tafel naar haar hand. Warm en teder, voelde hij. Zo'n duidelijk bewijs: de vrouw voor hem was een mens van vlees en bloed en geen honderd jaar oude geest! Maar toen gebeurde er iets dat zijn mond droog maakte en zijn nekhaar overeind liet komen. De hand, die net zo warm en stevig was geweest, werd kouder en toen zakte zijn eigen hand op de een of andere manier .... erdoorheen en lag nu op het tafelkleed.

"Eva?" fluisterte hij heser.

"Aangenaam, Floris. Ik mag u zo noemen, toch? We delen immers dit huis. Ik wacht al maanden op dit moment, zodat u me eindelijk opmerkt."

Ze glimlachte vriendelijk - ondeugend. En de aardas van Floris, waar zijn hele leen om draaidde, werd uiteindelijk uit zijn baan gekanteld.

Gealarmeerd zag ze Floris zo wit als krijt worden. Haastig stond ze op om hem een goede slok whisky teschenken.

"Hier, voordat u flauw valt. Ik moet zeggen dat de kinderen vroeger veel beter op mij hebben gereageerd. Maar kinderen zien de wereld waarschijnlijk door andere ogen."

Ze keek aandachtig toe hoe haar huisgenoot het glas met een trillende hand aannam en de inhoud meteen slok naar binnen gooide.

"Nou, gaat het weer een beetje?" Opgelucht zag Eva, dat Floris weer kleur in zijn gezicht kreeg.

"Eva de Ponti?"

"Ja."

"U bent dood."

"Ja."

"Al 100 jaar."

"Ja."

"U bent een geest."

"Ja, zo noemen ze het waarschijnlijk in het algemeen." De schalksheid straalde uit Eva's ogen.

"U lacht me uit."

"Gewoon een beetje. Ik ben bang dat ik niet boven het al te menselijke gevoel van wraak willen nemen sta. Er waren momenten dat u me echt tot wanhoop dreef met uw blinde koppigheid. Vergeef me alstublieft."

"Heer in de hemel, ik heb mijn verstand verloren. Ik spreek met een geest!"

"Floris, ik ben net zo echt als u....... op zijn minst op de een of andere manier." Eva lachte geamuseerd voordat ze zich naar het aanrecht achter hen draaide.

"Kom op, u moet iets eten. Het zou jammer zijn als u het bourgogne gebraad niet snel uit de oven haalt. Anders wordt hij zo droog als een schoenzool."

Met grote ogen zag Floris hoe Eva een bord met het voorgerecht op de keukentafel voor hem plaatste en vervolgens bij de oven te werk ging.

"Het hoofdgerecht had niet nog een minuut in de oven moeten blijven. Het is natuurlijk nog eetbaar, maar ik zou het niet meer aan mijn gasten hebben aangeboden."

Floris keek naar het bord voor hem, toen weer naar de vrouw. Zij, die na al wat de school, de wetenschapen het leven hem geleerd had, niet kon bestaan.

"Eet u zo, Floris," moedigde ze hem aan.

Met een onbeschrijflijk gevoel van absurditeit begon hij uiteindelijk van het voorgerecht te eten. Hij was hopeloos overmand door de hele situatie gaf hij toe.

"Wilt u nog iets? Er is genoeg," vroeg Eva toen Floris ook een deel van het hoofdgerecht mechanisch had opgegeten.

"Nee. Ik denk dat ik vol zit. Het... was lekker." Gek genoeg had Floris het gevoel dat hij de geest moest bedanken.

"Nou, ik hoop van wel, als het van de Gourmet-bezorgdienst komt." Eva glimlachte naar hem.

"Nog wat meer wijn?"

"Nee, dank u wel. Vergeef me alstublieft, maar ik denk dat ik nu naar bed wil gaan."

"Dat is begrijpelijk, Floris. Het is allemaal een beetje veel voor u. Gaat u maar uw gang."

Floris stond op.

"Wat... wat gebeurt er nu met u?"

"Wat bedoel u?"

"Ik bedoel verdwijnt u nu in de lucht?" Hij keek haar hulpeloos aan. Eva lachte.

"Ik denk dat ik het u beter een andere keer kan vertellen. Goede nacht, Floris."

"Goede nacht, Eva....."

"Floris?"

Hij draaide zich om bij de trap en keek haar aan. De kaarsen, die een heel stuk waren opgebrand, rookten nog een beetje. Gelukkig had ij ze gedoofd. Hij had er niet meer over nagedacht.

"Maak u geen zorgen. U bent niet gek. Alles komt weer goed. Probeer om te slapen. Morgen zal de wereld er weer heel anders uitzien."

Hij knikte en Eva hoorde hem naar boven gaan. Ze glimlachte toegevend.Haar arme Floris! Hij had echt een grote schrik gekregen en zijn geliefde was hij waarschijnlijk ook kwijt. Ze fronste. Misschien was dat een fout van haar kant........